در کل دوستش داشتم، اما اوایلش خسته کننده بود. عالیه خانم تا جایی که با سرکار خان همسفره، چیز دندانگیری نمی نویسه. اما از نجف که از سرکار خان جدا میشه، سفرنامه ش واقعا جان می گیره. مخصوصا بعد از ورودش به طهران که یادداشت های بسیار جالبی می نویسه.
کلا عالیه خانم، زن مستقل و محکمیه. علاوه بر سواد خواندن و نوشتن، حساب هم بلده و به نفع حضرت والا، میزبانش در طهران، سی تومن (اگر اشتباه نکنم) اختلاف حساب درمیاره. ارتباطات مهمی هم داره، وارد طهران که میشه خیلی راحت به اندرون شاه رفت و آمد داره و چیزهای بسیار جالبی در مورد شاه و اخلاق و رفتارش نوشته. دست خیر هم دارد و در طول اقامتش در طهران، تقریبا همه رو عروس و داماد می کنه. در کل به قول مادربزرگم، انسان دست و پا داریه :)
خیلی از خوندنش لذت بردم. فقط کاش در مورد بعضی از اشخاص و ارتباطات مقداری توضیح در قالب پانویس اضافه کرده بودن.
        

          کتاب سفرنامه حجی است از یک بانوی معاصر ناصرالدین شاه که قبلاً در مجموعه «سفرنامه‌های حج قاجاری» استاد رسول جعفریان منتشر شده بود و حالا با ویرایشی تازه، همراه با اضافات سودمندی مثل واژه‌نامه و نقشه و فصل‌بندی جدید، به همت همکار ما خانم زهره ترابی دوباره منتشر شده است. آن طور که از گفتگوی با خانم ترابی فهمیدم، این کتاب بخشی از یک پروژه برای انتشار سفرنامه‌های قدیمی زنان است و دو جلد بعدی مجموعه هم در دست انتشار است. نوشته‌های تاریخی زنان، به خاطر نگاه جزیی‌نگر نویسندگانش اهمیت ویژه‌ای دارد، صدای متفاوتی را از دل تاریخ به گوش ما می‌رساند و کمک بزرگی در فهم بهتر تاریخ اجتماعی است. با این حال این نوشته‌ها چندان زیاد نیستند و نشر همین مقدار هم چندان مورد توجه محققان نبوده. امیدوارم کار انتشار این مجموعه جدید با جدیت ادامه پیدا کند و مورد استقبال مخاطب هم قرار گیرد. کتاب اول، یعنی همین سفرنامه «چادر کردیم رفتیم تماشا» که خواندنی است
        

          اگر قرار بود یک زمان دیگری رو برای زندگی انتخاب کنم، قطعا دوران قاجار بود، اونقدر که عاشق این خاله زنک های اندرونی و کوته فکری های عوام و خواص هستم!
با تشکر ویژه از عالیه خانم شیرازی، چادر چاقچور کردیم، سرمه و وسمه استعمال کردیم، بار و بنه بستیم، سوار استر شدیم، همسفر شدیم به دیار کفر و اسلام، میهمان اندرون و بارگاه شدیم و حظ بردیم
        

          عالیه خانم بی‌اعصاب و بامزه بود. بعضی قسمتهای کتاب کلی من را خنداند.
این کتاب را همزمان با ایام حج می‌خواندم، سال قبل از کرونا.
به نظرم خواننده باید حتما به نثرهای قدیمی علاقه داشته باشد تا بتواند به اندازه کافی ازین کتاب لذت ببرد و با آن همراه شود.
        

          به نظرم یکی از بهترین سفرنامه هایی هست که میشه وضعیت زنان و جامعه رو در دوره ی قاجار فهمید.جالب ترین قسمتش برام اسم بردن از دهمون بود که الان جز شهر تهران شده و نقطه ی ضعف کتاب اینه که ممکنه بعضی جاها نثر یکنواخت عالیه خانم،خواننده رو خسته کنه.
        

          کتاب رو به پیشنهاد اقای منصور ضابطیان که در یک پادکست معرفی کرده بود شروع کردم. چون چند تا از سفرنامه هاشون رو خونده بودم، به خوندن این سفرنامه قدیمی هم راغب شدم ولی در اصل خیلی با سفرنامه فرق داره و قسمت عمده کتاب به کارهای روزانه نویسنده در تهران و دربار ناصرالدین شاه و خانهای قجری میگذره
نکته مثبت کتاب: تعریف جزئیاتی از زندگی عهد قاجاری اون هم در خانواده های اشرافی و دربار ناصرالدین شاه که خالی از لطف نیست
نکته منفی: خلاصه نویسی و نوشتن نکاتی که اصلا بدرد نمیخوره مثل امروز کلا در خانه بودم ..... امروز رفتم حمام.... امروز بی حال بودم و در خانه ماندم و .....
        

          ماشاالله عالیه خانم تا برسد کرمان پوست خودش و ما را کند. 
ولی این زن برای من شد تصویر زن قوی در اوج دوران سکسیستی تاریخ.
        

          نچسب بود برای من.
فارغ از اینکه نوشتار و زبان قاجاری شاید کمی نامفهوم باشد، اطلاعاتی که عالیه خانم به شما می‌دهد، درصد زیادی اش شاید چنان جذاب و قابل توجه نباشد. در کل اگر نخریدید ، می‌توانید نخرید. هر طور البته صلاح است :))
راستی
بیشتر از ۵۰ صفحه هم نخواندم ولی کافی بود.
        

          ابن کتاب درباره سفرنامه خودنوشت عالیه خانم است. اگر دلتان میخواهد به ۱۰۰ و خورده ای سال قبل برگردید این کتاب را بخوانید. ارتباط گرفتن با کتاب کمی سخت است چون قلم و کلمات برای ان زمان است و برای حفظ اصالت خیلی تغییر داده نشده است.
.
«چادر کردیم رفتیم تماشا» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/74126
        

          احساسات متناقضی نسبت به کتاب دارم
نثر‌کتاب خیلی ابتداییست خیلی از جملات و اصطلاحات پشت سرهم تکرار می شود، خیلی از اوقات متوجه نمیشدم اول و اخر قضیه ای که تعریف میکند چیست یا چند نفر در دربار ازدواج کردند و چند نا عروس رفت خانه بخت!! تمام کردن کتاب زمان برد چون کشش لازم رو نداشت
من نیمه اول قبل از ورود به دربار رو بیشتر دوست داشتم
در کل اما نوشتار بامزه و صادقانه ای داشت و اطلاعات جالبی در خلال سفرنامه راجع به دوره قاجار و مدل زندگی و سفرهای طاقت فرسای اون دوران فهمیدم
        

          من متاسفانه سفرنامه زیاد نخوندم که بتونم و بخوام مقایسه کنم اما خوندن این سفرنامه برام خیلی لذت بخش بود...<br>
عالیه خانم شیرازی در سال ۱۲۷۳ باسواد و تمام تلاشش میکنه روزنوشت سفرش به حج از طریق دریا و سپس عتبات عالیات و در برگشت حضورش در دربار ناصرالدین شاه و اندرونی یادش نره...<br>
عالیه خانم با اینکه از قسمتی از سفر از همسفرانش جدا میشه و تک و تنها به مسیر ادامه میده اما همیشه قوی و امیدوار هستش.و در اندرونی شاه کاملا نگاهش انتقادی و ریزبینانه ست.<br>
از خانواده ش صحبت نمیکنه و یا از خودش اما میشه حدس زد حدودا ۴۵، ۵۰ سالشه احتمالا همسرش فوت کرده و یا ب دلایلی حضور نداره اما فرزند داره .<br>
خیلی دوست داشتم عکسی ازش میدیدم حیف.خب عالیه خانم ندیده خیلی دوست دارم ،سفرنامه ت همیشه یادم می مونه؛ کاش میتونستم ببینمت و ازت بپرسم وقتی کارهای ابلهانه ناصرالدین شاه رو میدیدی به چی فکر میکردی
        

          جذاب ترین اتفاق در مورد این کتاب، راویِ کتاب بود. با اینکه سفرنامه ست اما احوالات راوی و نوع حرف زدنش در مورد مسائل و اصلا همینکه توی اون عصر قلم دست گرفته و مدام خاطرات این سفر رو ثبت کرده برای من جذاب تر از خودِ سفر بود. در کل قلمِ خوبِ یک نویسنده ی خانم که جرئت نوشتن داشته باشه من رو به وجد میاره. حتی اگه محتوی به نظر قابل توجه نیاد. با این حال نکته جالب بعدی همه ی سختیای عجیبی بود که باید برای یه زیارت و سفر ِساده ی امروزی تجربه می‌کردن. اینکه چقدر یه سفر می‌تونسته براشون مهم باشه که اینهمه سختی بکشن توی راهش!
        

          کتاب داستان سفر یکی از زنان عصر قاجار به مکه و کربلا است. اما به هیچ وجه جذاب نیست و حتی اطلاعات مفید خاصی هم ارائه نمی دهد. اصلا مشخص نیست به چه دلیل چاپ شده. من تا حدود صفحه 150 به کتاب مهلت دادم تا از خودش دفاع کنه ولی موفق نبود. 😊 در نتیجه کنار گذاشتمش و وارد لیست کتاب‌های دوست نداشتنی شد. 😒
        

          سفری غریب ، سخت و پرماجرا با عالیه خانم شیرازی ، گاهی خواندن بخش هایی خسته کننده می شود ، خب چون داستان نیست ، خاطرات و سفرنامه ی خودنویسِ عالیه خانم است .
اما لمس افکار و رویداد های ایرانِ گذشته ، جالب بود.


        

          سفرنامه ای جذاب و خواندنی در زمان قاجار
        

          بنظرم چادر کنم برم بخرمش 🥲🚶‍♀️

        

          یه ستاره رو ب این خاطر میدم ک عالیه‌خانم، خانمِ بسیار توانایی بود، خوشم اومد ازشون. اما خودِ کتاب، دوسش نداشتم و خسته‌کننده بود برام. بنظر من سفرنامه نبود، روزنوشت بود. بعضی نوشته‌ها هم اصلا بدردبخور نبودن و موقع خوندنش می‌گفتم: خب ک چی مثلا؟ نوشتنش چ نیاز بود؟... در کل نپسندیدم.
        

          کتاب جالبی بود هرچند تکرار زیاد داشت ولی اطلاعات جالبی می داد... اینکه سفر کردن در گذشته چقدر سخت بوده، قشنگ سختی های راه رو حس میکردم در طول خواندن، یا اینکه در دربار شاه زندگی روزمره چطوری بوده نشون میدهد، 
 عالیه خانم که یک خانم فرز و زرنگ، با عقیده ای مذهبی و دارای روحیه ای قوی به  یک سفر زیارتی می رود و ما رو همراه با اتفاقات و خاطرات خودش همسفر می کند. 
        

          سفرنامه جالب و عجیب عالیه خانم شیرازی در عهد قجری!
ایشان بدون همسر و فرزندانشون در سال 1271 شمسی از کرمان میرن بندرعباس و ازونجا با کشتی به بمبئی میرن!
از بمبئی همراه عده ای دیگر باز با کشتی میرن جده و بعد مکه برای انجام حج واجب
بعد از انجام اعمال حج زمینی میرن مدینه. و بعد هم عراق زیارت نجف و کربلا و سامرا و کاظمین!
بشدت در این راه طولانی سختی میکشن و نزدیکترین همسفرشون هم بین مکه و مدینه فوت میکنه و تنها و بی پول میشن!
با هر سختی از بغداد به کرمانشاه و بعد تهران میرسن و در تهران حدود 2 سالی ماندگار میشن
مشخصه خانمی از خانواده ای سرشناس بودن چراکه در تهران به منزل افراد بزرگی میرن و حتی مدتی در حرمسرای ناصری هم رفت و آمد داشتن!
نیمه دوم کتاب شرح اندرونی شاه قاجار و تهران قدیم و اتفاقات مختلفیه که ایشون داشتن و از این نظر بخصوص تصویر کردن اندرونی شاه، خیلی خیلی کتاب خاص و جذابیه
یمقدار نیمه دوم کتاب دچار تکرار میشه البت
تعداد بالای عروسی هایی که ایشون در وصلت و راه انداختنش دخیل بوده واسم جالب بود
بالاخره در سال 1273 به شهر خودش یعنی کرمان برمیگرده

Ms. Shirazi's interesting and strange travelogue in the Qajar era!
She alone and without her wife and childrens, left Kerman for Bandar Abbas in 1271 AH and from there they went to Mumbai by ship!
From Mumbai, they go with another ship to Jeddah and then Mecca to perform the obligatory Hajj
After performing the Hajj, they go to Medina. And then Iraq, the pilgrimage to Najaf, Karbala, Samarra and Kazemin!
They are having a hard time on this long journey, and her closest companion dies between Mecca and Medina, and she become lonely and penniless!
With every difficulty, she go from Baghdad to Kermanshah and then to Tehran, and she stays in Tehran for about 2 years
Characteristic of being a woman from a well-known family, because in Tehran she goes to the homes of great people and even travel in the Naseri home for a while!
The second half of the book describes the interior of king Qajar and old Tehran and the various events that he had, and in this regard, especially depicting the interior of the Shah, is a very, very special and fascinating book.
The second half of the book will be repeated, of course
The high number of weddings he was involved in connecting and launching was interesting to me
Finally, in 1273, she returned to his hometown of Kerman
        

          «زنی با وجوه گسترده، هم تلاشگر، هم پُر احساس و پُر جاذبه و پُر نفوذ. زنی که به اندرونی میرزای شیرازی، آن مرجع بزرگ راه دارد و وقتی به تهران می‌اید، مدت‌ها در اندرونی ناصرالدین شاه به دتق و فتق امور دختران و ازدواج آنان می‌پردازد. این سفرنامه سرشار از داده‌های باارزش از هر آن چیزی است که بر سر راه او بوده؛ سفرنامه‌ای پُر احساس.»
کتاب چادر کردیم رفتیم تماشا از کتاب‌های پیشنهادی دورۀ نویسندگی بود، برای مطالعۀ سفرنامه. مطالعۀ آن برایم لذّت‌بخش بود. تا به حال، نثرهایی از عهد قاجار خوانده‌ام (یعنی این چنین به ذهن دارم)؛ ولی این مربوط به گذشته بود و یادم نمی‌آید که از آن نثرها چیزی آنچنان فهمیده باشم. در حال حاضر، چند سال از آن زمان گذشته و خواندن این کتاب، تجربه‌ای نو برای من به شمار می‌آمد. نثر کتاب به خوبی ویرایش شده و به گونه‌ای است که در هنگام مطالعه، هم متوجّه می‌شوید که نثری قدیمی است، هم خواندنش آنچنان مشکل نیست. این سفرنامه، روایت سفری از کرمان به بندر عباس، بمبئی، عربستان، تهران، و در نهایت، کرمان است. مفصّل‌ترین بخش سفرنامه، قسمت روایت تهران است. نویسندۀ سفرنامه مدّتِ زیادی در آنجا می‌ماند و روایتی مفصّل از دربار ناصرالدین شاه و حرمسرای او دارد.
با آنکه نویسندۀ این سفرنامه، ظاهراً جایگاهی دارد که به واسطۀ آن می‌تواند به خانۀ میرزای شیرازی و دربار ناصرالدین شاه برود، سفرنامۀ او شامل تعلیق و هیجان و روایت مسائل سیاسی و کلانِ آن روزگار نیست، بلکه شاملِ کارهای شخصی سفرنامه‌نویس است. گاهی کارهای شخصی او در طول سفر، با دربار و مسائل جالب گره می‌خورد و گاهی هم نه. ضمن آنکه روایت او از هر روز خود، معمولاً کوتاه و مختصر است، نه آنکه آن را مفصّل بیان کند. گاهی روایت او از یک روزِ خویش، در کمتر از یک خط بیان می‌شود و بعضی از اموری که در این سفرنامه درج شده، کارهای شخصی نویسنده است که بعید است برای ما فایدۀ خاصّی داشته (مانند رفتن به حمام، ماندن در خانه، و ...). ابتدای سفرنامه نیز ممکن است کمی کسل‌کننده به‌نظر برسد، که شاید به علّتِ ناآشنایی با قلم نویسنده باشد. نگارنده نیز تا چند صفحۀ آغازین کتاب، با متن ارتباطی نگرفت؛ ولی بعد از اندکی خواندن، علاقه به خواندن وقایع روزانۀ یک مسافر در زمان قاجار، برایم جالب شد، به ویژه در تهران. در لابه‌لای این متن، با آنکه چندان مفصّل نیست و جزئیّاتِ زیادی بیان نمی‌کند، می‌توان گاهی با کنارِ هم قرار دادنِ همان بیان‌های خلاصه، به فضایی ذهنی از دورۀ نویسنده رسید.
خلاصه: اگر کسی به دنبال سفرنامه‌ای مملو از اطلاعات جغرافیایی و تفصیل و وصف اماکن و اشخاص باشد، این سفرنامه به کارش نمی‌آید. این سفرنامه، در پِیِ بیان همۀ جزئیّات نیست و به‌طور کلّی، حالت خلاصه دارد و از همین رو، اگر کسی به‌دنبال یک سفرنامۀ پُر از اطّلاعات تاریخی است، شاید این سفرنامه را چندان نپسندد؛ ولی اگر کسی همچو انتظاراتی از متن ندارد و می‌تواند تحمّل کند که متنی ساده (یعنی عاری از اطّلاعات تاریخی بسیار) و مربوط به دورۀ قاجار بخواند، مطالعۀ این سفرنامه تجربۀ خوبی می‌تواند باشد.