بریده‌ کتاب‌های خاتون و قوماندان: روایت زندگی ام البنین حسینی همسر شهید علیرضا توسلی (ابوحامد) فرمانده لشکر فاطمیون

آرامش‌بخش‌ترین خاکی که یک مهاجر به عمرش دیده ، خاک وطن خودش است . حتی اگر در بیست و پنج سال عمرش یک بار هم پا به آن نگذاشته باشد .

شهید توسلی درباره‌ی اوضاع جنگ سوریه: همه درد من همین است که فرهنگی ما فعال نیست فرهنگی نداریم اصلاً غصه بزرگ بچه‌ها همین است اگر فرهنگی داشته باشیم و کارهای تبلیغات و رسانه را فعال کند نصف بار از روی دوش ما برداشته می‌شود کسی حاضر نیست بیاید فرهنگی را راه بیندازد

سفر جنگ، بدترین سفری است که یک مرد می‌تواند برود. فقط رفتنش دست خودش است. از لحظه ای که از شهر خودش بیرون میرود، دیکر باید دل برید و برگشتن و دیدار دوباره را باید هرروز آرزو کرد و دعا خواند. علیرضا مردسفر بود. سفرجنگ.  ص۶۹

گاهی فقط می‌گوییم سخت است، و می‌گذریم ولی تابه‌حال پیش نیامده بود غمی را ببینم،که از کلمات چکه میکند نوشته هایی که میانشان فقط غم چکه می‌کند این غم، غمِ از دست دادن شهیدانِ دلاور است غم از دست دادن مردان خدایی است غم گریه ی بچه های شهداست غم پریشانی ،مادر و همسر و خواهر شهداست غمی که هیچ وقت درک نخواهد شد))! غمی که از آن فقط خدا و حضرت زینب سلام الله علیها ،باخبر است #آه 💔

اگر خدا را قبول داشته باشی، تورا به خدا می سپارم. فقط به خدا! نه به هوای این و آن! فقط به خدا! خدا از من و تو به بچه‌ها نزدیک تر است. از من به تو نزدیک تر است . نزدیک تر از رگ گردن سراغ داری؟

وابستگی علیرضا به خانه، بیش از آن چیزی بود که فکر میکردم. مرد سفر و جنگ حالا عشق را هم تجربه می‌کرد. نه عشق به یک زن را، بلکه عشق به یک خانه را ‌. یک چاردیواری امن و گرم که شاید بوی غذاهای رنگین از آن بلند نمیشد، اما عطرمهربانی و صداقت داشت. برای علیرضا که این ۲۷ سال زندگی یک خشت برای خودش نداشت، خانه بهترین جای دنیا بود. برای همین وقتی سرکار نبود، خانه را به هرجایی ترجیح میداد‌. لم میداد و کتاب می‌خواند و تخمه میشکست و مرا هم در کتاب خواندنش شریک می‌کرد. صفحه۶۵

ستون خانه شد جای ثابت علیرضا. همیشه همان جا می‌نشست و لم میداد و پیاله تخمه را به سرعت برق تبدیل به تلی از پوست میکرد. اجازه می‌داد بچه ها از سروکولش بالا بروند و دورِ ستون چرخ بزنند و بدوند و از لابه لای دست و پا و سر بچه ها اخباری ببیند یا فوتبالی تماشا کند و من داخل آشپزخانه این صحنه نادر را ببینم. تصویری که هر چند ماه یک بار در زندگی من به نمایش در می‌آمد و با تمام وجودم حس میکردم یک خانواده ایم؛ یک پدر لمیده، بچه های پر سر صدا، تلویزیون روشن، کاسه تخمه و من هم دستم به آرد و خمیر که برای شام "بولانی" سرخ کنم و گرم گرم سر سفره بگذارم. علیرضا چه بود و که نبود ستون خانه‌مان بود.

سفر جنگ، بدترین سفری است که یک مرد می‌رود. فقط رفتنش دست خودش است. از لحظه ای که از شهر خودش بیرون می‌رود، دیگر باید دل برید و برگشتن و دیدار دوباره را باید هر روز آرزو کرد و دعا خواند. علیرضا مرد سفر بود. سفر جنگ.

از دفتر خاطراتِ همسرِ شهید خطاب به شهید : آنکه می‌خواهد با شما و در کنارتان به سوی مقصودتان برود ...

دریای شور انگیز چشمانت چه زیباست آنجا که باید دل به دریا زد همین جاست :))

بر سر دروازه قلبم نوشتیم ورود ممنوع عشق تو خنده‌کنان آمد و گفت: بی‌سوادم.

جنگ که بیاید ، عشق و امید و وابستگی را بیرون میکند .جنگ مثل غولِ کلان پیکر می ماند که جای همه چیز را میگیرد و زیر پاهای خودش خفه میکند .