بریده‌های کتاب صبح خاکستری

اینکه میگویند صبح ها احساس سلامتی میکنید،دروغ محض است.صبح ها خاکستری اند

احتمالا فردا هم روزی مانند امروز خواهد بود. شادی هرگز به سراغم نخواهد آمد، می‌دانم. اما بهترین کار این است که با این باور برم بخوابم که حتما فردا می‌آید؛ فردا، حتما می‌آید.

ای کاش زودتر بزرگ و قوی می شدم تا دیگر چنین موضوعات بی اهمیتی این طور آشفته ام نکنند

آن ها ما را به دلیل نداشتن امید یا بلندپروازی حقیقی سرزنش می‌کردند ؛ اما اگر می‌خواستیم ایدئال های حقیقی مان را دنبال کنیم، آیا در این مسیر تماشا و راهنمایی مان میکردند؟

شاید هوشمندانه ترین کار این باشد که در سکوت همان راهی را برویم که آدم های عادی می روند، بدون جلب توجه به خودمان.

آدم منتظر زیادی منتظر شادی می‌ماند، تا اینکه بالاخره صبرش تمام می‌شود و با عجله خانه را ترک می‌کند. اما بعدا به گوشش می‌رسد که فردای آن روزی که خانه را ترک کرده، شادیِ فوق‌العاده‌ای از راه رسیده و حالا برای همه چیز خیلی دیر است. گاهی شادی یک شب دیرتر از راه می‌رسد.

اگر کتاب هایم را از من بگیرند کاملاً نابود می‌شوند.

«دلم می‌خواهد دربرابر آسمان‌ها سر تعظیم فرود آورم.»

این روز ها چه مرگم بود؟چرا این قدر مضطرب بودم؟همواره نگران چیزی بودم.

بی خیال گریه کردن شدم و شروع کردم به تمیز کردن خانه.

هیچ‌کس در جهان رنج ما را درک نمی‌کرد. ممکن است وقتی که بزرگ شدیم، البته زودتر از موعد، به پشت سر نگاه کنیم و این رنج و تنهایی به‌نظرمان خنده‌دار بیاید- چیزی بسیار عادی - اما...اما چطور از ما انتظار می‌رفت تا زمان بزرگ‌شدنمان از عهده‌ی این دوره‌ی بی پایان برآییم و آن را به پایان برسانیم؟

کتابی می‌خوانم و کاملا شیفته‌اش می شوم: به آن اعتماد می‌کنم،شبیه‌اش می‌شوم ، با آن همدردی می‌کنم و می‌کوشم به بخشی از زندگی ام تبدیلش کنم.

اینکه می گویند صبح ها احساس سلامتی می کنید، دروغ محض است. صبح ها خاکستری اند، همیشه یکسان.

صبح ها به هیچ‌وجه اعتماد بنفس ندارم