چه می‌خواهی که چنین از "بی اعتمادی به انسان ها" می‌گویی؟ چه؟

هراس و ترس همیشگی در برابر انسان‌ها، در مقام آدم، ذره ای از رفتار و گفتار خود را قبول نداشتن، درد و رنج های خود را درون جعبه ای کوچک در سینه نهفتن، افسردگی و اندوه خود را به سختی پنهان کردن، و تظاهر مشقت بار همیشگی به آرامش داشتن، بله، همه این‌ها مرا به انسانی غیر عادی در شمایل یک دلقک تبدیل کرده بود که به تدریج کامل و کامل تر می شد.

بی آنکه نا امید شویم و بی آنکه تسلیم شویم، توان ادامه نبرد زندگی را خواهیم داشت. اما آیا خود این هم زجراور نخواهد بود؟ همه خود پرست و خود خواه خواهیم شد و آن را امری طبیعی خواهیم دانست. آیا یک بار هم به خود شک خواهیم کرد؟

تنها چیزی که این مواقع به ذهنم رسید دلقک بازی بود. دلقک بازی نهایت اظهار علاقه من در برابر آدمیست. تا سرحد مرگ از انسان ها می ترسیدم پس بهتر دیدم هیچ از آنها غافل نشوم. بنابراین به واسطه کارهای مضحک و خنده دار با آدم ها ارتباط برقرار کردم. در ظاهر همیشه چهره ای خندان برای خودم می ساختم اما درونم همیشه لبریز از رنج و ناامیدی از زندگی بود. برقراری تعادل میان این‌ها کاری بس طاقت فرسا بود و سخت برایش عرق می ریختم.

اغلب نمی توانم با آدم های دوروبرم صحبت کنم، چون اصلا نمی دانم چه بگویم یا اگر بدانم نمی‌دانم چگونه آن را بیان کنم.