بریده‌ای از کتاب صبح خاکستری اثر اوسامو دازایی

آن ها ما را به دلیل نداشتن امید یا بلندپروازی حقیقی سرزنش می‌کردند ؛ اما اگر می‌خواستیم ایدئال های حقیقی مان را دنبال کنیم، آیا در این مسیر تماشا و راهنمایی مان میکردند؟