بریده‌های کتاب رنج های ورتر جوان

گفتم ما انسانها اغلب گله میکنیم چرا روزهای زندگیمان کم است و روزهای بدمان زیاد. ولی به گمان من حق چنین گله ای نداریم. چه، اگر در قبال خوبی هایی که خداوند همه روزه ارزانی‌مان می‌کند گشاده رو بودیم، سختی ها هم برایمان تحمل‌پذیر میشد.

کاش هر آدمی روزانه با خود میگفت بهترین کار تو در حق دوستانت این است که چشم دیدن آنها را داشته باشی و با شرکت در این شادی، شادمانی آنها را افزون کنی. آیا اگر روزی دیدی جان و دل آنها از حسی هولناک در عذاب است و دلشان از غصه پریشان، عرضه داری که ذره از از رنجشان بکاهی؟

ویلهلم! قلب ما اگر از عشق خالی باشد، چیست؟!

دل من سخت می‌گیرد وقتی میبینم آدمها به همدیگر آزار میرسانند، به ویژه جوانان، جایی که می‌توانند در بهار زندگی‌شان در قبال همه ی شادی‌ها بیشترین گشاده‌رویی را داشته باشند، این چند روزه ی شیرین را با بد خلقی برای هم خراب می‌کنند و روزی می‌فهمند چه گوهر جبران‌ناپذیری از دستشان رفته که دیگر دیر شده است.

خوشم می‌‌آید! من از این جمله تا به حد مرگ نفرت دارم. آن دیگر چه آدمی است که به جای آن که همهٔ جان و دلش از محبت معشوق سرشار باشد، صرفاً از او خوشش می‌آید!

هر آینه اگر حادثه یا هراسی ما را در اوج شادی‌مان غافلگیر کند، وحشت ما عمیق تر است، یکی به خاطر تضاد نمایان‌تر رویداد، و دیگر به دلیل احساس‌های بیدار تر ما و دریافت‌های روشن‌ترمان در یک چنین مواقعی.

من، از زمانی که او دوستم دارد، در چشم خودم ارجمند می‌آیم.

من همه چیز دارم،ولی دوری او این همه را زایل می کند.من همه چیز دارم،ولی بی وجود او این همه هیچ می شود.

آری! من جز سالک و زائری بر زمین نیستم! آیا شما بیش از این اید؟

همین بس که سرچشمه های همه نکبت ها در خودم نهفته است ،همان طور که پیش تر ها سرچشمه ی همه شادی ها در من بود.

من محض خاطر تو، می خواهم که زنده باشم...

خل‌اند که نمی‌بینند جا و مقام خیلی هم تعیین‌کننده نیست و اویی که در صدر می‌نشیند، اغلب نقش اول را ندارد. چه بسیار شاه که وزیرش، و چه بسیار وزیر که منشی‌اش او را اداره می‌کند! پس صدرنشینی حق کیست؟ به گمان من حق اویی که افق دیدش بلندتر است و در چنته‌اش آن‌قدر قدرت و ترفند، که می‌تواند احساسات و قابلیت‌های دیگران را در راه پیشبرد طرح‌های خود به کار بگیرد.

دلم میخواست سرش را در بغل میگرفتم و میبوسیدم ، حیف که شرم مانعم شد ...

تاج او (خدا) عشق است. تو تنها در پرتو عشق به آن نزدیک می‌شوی. (خدا) میان همه موجودات جدایی می‌اندازد، تا در همه‌چیز میل بلعیدن بیدار شود. پدیده‌ها را تک می‌آفریند، تا به هم کشش بیابند. چند جرعه از جام عشق را جبران زندگی‌ای سراسر رنج می‌سازد.

انسان عجب کودکی است ! چطور تا این حد مشتاق و آرزومند یک نگاه کوتاه است !

من همه چیز دارم، ولی دوری او این همه را زایل می‌کند. من همه چیز دارم، ولی بی‌وجود او این همه هیچ می‌شود.

فقط نگاه کردن به چشم های سیاه او هم مرا خوشبخت می کند !

طبیعت انسانی مرزهای خود را دارد،شادی و غم و درد را تنها تا میزانی معین بر می‌تابد و این مرزها که شکست،انسان هم از پا در می‌آید.پس بحث در اساس این نیست که آیا فلان آدم قوی است یا ضعیف؟بلکه صرف‌نظر از آن‌که رنج روحی باشد یا جسمانی،می‌پرسیم آیا این آدم در حد توان خود تحمل کرده است؟به گمان من،همچنان که ضعیف خواندن انسانی که از یک تب بدخیم جان باخته،کاری نابه‌جاست،نازیبنده هم خواهد بود آن آدمی که جان خودش را می‌گیرد،ترسو خطابش کنیم.