بریده‌های کتاب رنج های ورتر جوان

در میان مردمی بیگانه،بیگانه با قلب خود، به سر می برم.

ای خدای کریمی که این همه قابلیت به من ارزانی داشته‌ای، نمی‌شود نیمی از آنها را پس بگیری و جایشان کمی خودباوری و خرسندی به من اعطا کنی؟

راستی که قلب آدمی چیست! من، تویی را که دوست دارم و دلبسته‌اش هستم می‌گذارم و می‌روم و خوشحالم! میدانم که تو می‌بخشی‌ام. آخر مگر آشنایی‌های دیگرم را هم سرنوشت برای آن دستچین نکرده بود که به دل مثل منی رنج برساند؟

"او را خواهم دید !" این را هرروز صبح ، وقتی بیدار می شوم و لبریز از شادی به سمت آفتاب زیبا رو می کنم با هیجان می گویم . "او را خواهم دید !" و هیچ آرزوی دیگری در تمام طول روز ندارم .

از این پس تنها از طبیعت پیروی می‌کنم. تنها طبیعت است که غنای بی‌پایان دارد و تنها طبیعت است که هنرمند بزرگ را می‌پرورد.

دل من سخت می‌گیرد وقتی می‌بینم آدم‌ها به همدیگر آزار می‌رسانند؛ و به ویژه جوانان، جایی که می‌توانند در بهار زندگی‌شان در قبال همه شادی‌ها بیشترین گشاده‌رویی را داشته باشند، این چند روزه‌ی شیرین را با بدخلقی برای هم خراب می‌کنند.

شما آدم‌ها هر مسئله‌ای که به میان آمد، انگار مجبورید که بگویید: این کار ابلهانه آست، آن عاقلانه، این خوب، آن بد! این حکم صادر کردن‌ها یعنی چه؟ مگر شماها شرایط باطنی هر رفتاری را دیده و بررسی کرده‌اید؟ و به دلیل خالی از تردید هر حادثه‌ای پی‌برده‌اید و می‌دانید مثلا چرا فلان اتفاق باید می‌افتاد؟ اگر می‌دانستید، هرگز اینطور داوری شتاب‌زده نمی‌کردید.

ما تا زمانی در بابِ این یا آن مطلب حقِ اظهار نظر داریم که (خود) نیز (احساسش) کرده باشیم.🙃🙂

قلـب ما اگر از (عشـ❤️ـق) خالی باشد، چیست؟! چیست فانــوسِ خیالیِ خالی از نور؟! ولی همین که (شعله) را در این (محفظه) گذاشتی، آن تصویرهایِ همه رنگ بر دیوارِ سفید اتاق به تجلی در می آید! و این همه، (حتی اگر) بیش از (وهمی گذرا) نباشد، باز پایه و مایه ی خوشبختیِ ماست که مثلِ بچه های معصوم دور آن می ایستیم و از این همه رنگ و جلوه ی سحر آمیز لذت می بریم.🎩💜🌌

صاحبان منصب و مقام چنان سرد و بی‌اعتنا با مردم عادی رفتار می‌کنند که انگار معاشرت با آنها شأنشان را بر باد می‌دهد‌. وانگهی برخی مسخره‌پردازان تهی‌مغز هم هستند که صرفا به ظاهر، و برای آن با مردم همسویی نشان می‌دهند، تا در عمل هرچه بیشتر ناز بفروشند و با نخوت‌شان کام این بینوایان را تلخ کنند. اویی که فاصله گرفتن از این به اصطلاح عوام را لازمه ی حفظ احترام خود می‌داند، هن به اندازه آن ترسویی درخور سرزنش است که از ترس شکست، خودش را از نگاه دشمن پنهان می‌کند.

هدفِ همه ی کوش و جوش ها در این دنیا جز رذالت نیست. و آن آدمی که صرفاً به خاطر دیگران، بی انگیزه ی هیچ شوق و نیازی دنبال پول و مقام و این جور چیزها می دود،(دیوانه) است.

در دل به این واقعیت و حقیقت پایبندم که با بچه باید همان رفتاری را داشت که خداوند با خود ما دارد، و خداوند بیش از همه وقتی خوشبختمان می‌کند که ما را به غفلت‌های خوشمان وا می‌گذارد.

آدم‌ها که خدا می‌داند چرا چنین خمیره‌ای دارند، بسیار کمتر رنج می‌بردند اگر که این قدر به خیال تن نمی سپردند و از تلخی‌های گذشته یاد نمیکردند، یا به جای بی‌خیالی و پرداختن به اکنون، در حال و هوای خاطرات ناگوار گذشته غرق نمیشدند.

و من از این عشق چه به خود می بالم... آخ بگذار برای تو بگویم، چرا که در قبال چنین احساسی تفاهم داری: من، از زمانی که او دوستم دارد، در چشم خودم ارجمند می‌آیم.

گول ظاهر را نخور🎭ملتی که در زیر یوغ تحمل ناپذیر فرمانروایی خودکام می‌نالد، آیا وقتی که بالاخره به جوش آمد و زنجیرهای بندگی‌اش را پاره کرد، انصاف است اسم این حرکت او را ضعف بگذاریم؟ و آدمی که از وحشتِ آتش، آتشی که خانه ی او را طعمه ی زبانه هایش کرده، همه ی نیروی اش را به کار می‌بندد و به آسانی بارهایی را جابه‌جا می‌کند که بسا در شرایطی خونسردانه نمی‌توانست از جا تکانشان بدهد، یا کسی که در خشم از توهینی که دیده، با شش نفر در می‌افتد، و دماغشان را به خاک می مالد، آیا رواست که این آدم ها را (ضعیف) بخوانیم؟ تازه اگر سخت کوشی قدرت به حساب می‌آید، پس عزیزِ من، چرا تلاشِ مایه گرفته از احساسات را بر خلاف آن بنامیم.

خودکُشیـ...🖤🕊️ را به هیچ چیزی جز ضعف نمی توان تعبیر کرد. برای آن که بدیهی ست مُردن آسان‌تر از پایداری و تحملِ یک زندگیِ رنج بار است.⏳⛄🌞

آری! من جز سالک و زائری بر زمین نیستم! آیا شما بیش از این اید؟🍃🍂

من با قلب خودم مثل بچه‌ای ناخوش رفتار می‌کنم و هرچه هوس کرد، در اختیارش می‌گذارم.