بریده‌ای از کتاب رنج های ورتر جوان اثر یوهان ولفگانگ فون گوته

برای عقل و استعداد من ارزش بیش تری از (قلبم) قائل است، قلبی که تنها مایه ی غرور من، و یگانه سرچشمه ی همه چیز است: سرچشمه ی نیرو، شادابی، نیز همه ی شوربختی ها هم. آخ، هر آن دانشی که من دارم، برای هر کس دیگر هم آموختنی است. ولی (قلبم) مال خودم تنهاست.(🖤)