بریده‌ای از کتاب رنج های ورتر جوان اثر یوهان ولفگانگ فون گوته

این ها چه آدم هایی هستند👥 که همه ی جانشان به (تشریفات) بند است، و تمامی فکر و ذکرشان در طولِ سال به این که از چه راه🏃🏻 می توانند شده حتی یک صندلی به شاه نزدیک تر بنشینند! تو نه خیال کنی که هیچ کار و باری ندارند. نه! برعکس، دارند. مُنتها کارهاشان سر این خرده بدقلقی ها ناکرده می ماند و تلنبار می شود. خُل اند که نمی بینند جا و مقام خیلی هم تعیین کننده نیست، و (اویی که در صدر می نشیند)، اغلب نقشِ اول را ندارد.🌥️ چه بسیار شاه که وزیرش، و چه بسیار وزیر که مُنشی اش او را اداره می کند! پس صدرنشینی حق کیست؟ به گمان من حق اویی که افق دیدش بلندتر است و در چنته اش آن قدر قدرت و ترفند🎩🐇 ،که می تواند احساسات و قابلیت های دیگران را در راه پیشبرد طرح های خود به کار بگیرد🎭🏹🎯