بریده‌های کتاب اسکار و خانم صورتی

فهمیدم که تو آن‌جا بودی و رازت را به من میگفتی: نگاه کن، هر روز دنیا انگار برای اولین بار است.

_حق داری اسکار! فکر می‌کنم ماها درباره‌ی زندگی هم همین اشتباه رو می‌کنیم؛ فراموش می‌کنیم که زندگی شکننده و ظریف و زودگذره؛ همه جوری وانمود می‌کنیم که انگار نَمردنی هستیم.

زندگی یک کادوی بامزه‌ست؛ اولش زیادی تحویلش می‌گیریم فکر می‌کنیم زندگیِ ابدی رو به دست آوردیم؛ بعد ارزشش رو از دست می‌ده و اون رو مزخرف و کوتاه می‌بینیم؛ تقریبا می‌خوایم بندازیمش دور! آخرش می‌فهمیم که نه یه کادو بلکه فقط یه امانته و تلاش می‌کنیم اون‌طور که شایستشه باهاش رفتار کنیم.

هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولین باره.

جذاب‌ترین سؤال‌ها، سؤال باقی می‌مونند؛ اونا مثل یه راز می‌مونند! برای هر جوابی ما باید یه "شاید" اولش بگیم؛ فقط سؤال‌های بی‌مزه هستند که جواب‌های مشخصی دارند.

مردم از ناشناخته‌ها خوششون نمیاد چون از ناشناخته‌ها می‌ترسن؛اما دقیقا همینه! ناشناخته‌ها چی‌اند؟! بهت توصيه می‌کنم اسکار نترس و اطمینان داشته باش!

من از ناشناخته ها نمی‌ترسم.از دست دادن آنچه که می‌شناسم برایم دردناک است!

برای زندگی راه‌حلی وجود نداره مگر زندگی‌کردن.

دلبری ربطی به استخون و گوشت نداره، مربوط به مهربونیِ قلبت میشه که تو خیلی ازش داری.

- من حس می‌کنم یه مدل دیگه بیمارستان وجود داره که آدم‌ها برای درمان شدن اونجا نمی‌رن، برای مُردن می‌‌رن. حق داری اسکار. فکر می‌کنم ماها در مورد زندگی همین اشتباه رو می‌کنیم. فراموش می‌کنیم زندگی شکننده، ظریف و زودگذره. همه یک‌جوری وانمود می‌کنیم که انگار نمُردنی هستیم.

زندگی یک کادوی بامزه ست؛ اولش زیادی تحویلش می گیریم، فکر می کنیم زندگی ابدی رو بدست آورديم؛ بعد ارزشش رو از دست میده و اون رو مزخرف و کوتاه می بینیم. تقریبا می خواهیم بندازیمش دور! آخر می فهمیم که نه یه کادو بلکه فقط یه امانته و تلاش می کنیم اون طور که شایستشه باهاش رفتار کنیم.

هر چی پیرتر می‌شیم میل بیشتری برای زندگی‌کردن نشون می‌دیم؛اما تو صد سالگی، وقتی که دیگه نمی‌تونیم از جامون تکون بخوریم بیشتر از عقلمون استفاده می‌کنیم.

عشقِ اول خیلی آسیب‌پذیره، ناپایداره؛ اما باید بجنگی تا حفظش کنی، اگه واقعا می‌خواهیش.