بریده‌های کتاب عکاسی، بالون سواری، عشق و اندوه

دنیا برای همین است دیگر: برای از دست دادن در شرایط مناسب.

ما روی زمین صاف زندگی می‌کنیم، روی سطح، اگرچه همچنان بلندپروازیم. ما قهرنشینان گاهی به بلندای خدایان می‌رسیم. بعضی با بال هنر پر می‌کشند، بعضی با مذهب عروج می‌کنند؛ ولی بیشتری‌ها را عشق پرواز می‌دهد.

ما به اعماق خواب ها پایین می رویم و به اعماق خاطرات،و بله،درست است،خاطرات قدیمی تر باز می گردند اما در این حیص و بیص،ما ترس خورده شده ایم و من مطمئن نیستم آنچه به یاد می آید دقیقا همان خاطره باشد.چطور می تواند همان خاطره باشد وقتی کسی که در آن‌جا در آن لحظه حضور داشته نیست که تاییدش کند.هرچه کردیم،هرجا رفتیم،با هرکه آشنا شدیم،هرچه احساس کردیم،جوری که باهم بودیم،همه‌اش.((ما))حالا آب رفته است به ((من)).

شاید هم این حرف زیادی احساسی و خوش بینانه است. شاید دنیا نه با بلوغ بلکه با بودن در وضعیتِ نوجوانیِ ابدی، این وضعیت کشف شور انگیز، پیشرفت می‌کند.

به‌زودی فهمیدم که اندوه چطور اطرافیان اندوه‌زدگان را غربال می‌کند و از نو فراهم می‌آورد، چطور دوستان محک می‌خورند، چطور بعضی‌ها قبول می‌شوند و بعضی رد. دوستی‌های قدیمی ممکن است با غصه‌های مشترک قوام یابد؛ یا ناگهان خفیف به نظر برسد.

عشق به جایی که فکر میکنیم یا امیدش را داریم ختم نمی شود؛ اما فارغ از نتیجه اش، باید دعوتی به راستی و درستی باشد. اگر این نباشد اگر تأثیر اخلاقی نداشته باشد . پس عشق چیزی نیست جزیک گونه ی اغراق شده ی لذت

هر داستان عاشقانه، بالقوه، داستان اندوه نیز هست.

عشق نقطه تلاقیِ حقیقت و جا دوست؛ حقیقت چنان که در عکاسی؛ و جادو چنان که در بالون سواری

این به‌ نظرم کاملا عادی‌ست: تعجب نمی‌کنیم که بچه‌ها دوستان خیالی دارند. پس چرا وقتی بزرگ‌تر‌ها از این دوست‌ها دارند تعجب می‌کنیم؟ تازه، این دوستان واقعی‌تر هم هستند.

چیزی که کسر شده بیش‌تر است از مجموع همه‌ی آنچه بوده است. از نظر ریاضی البته احتمالاً ممکن نیست؛ اما از نظر احساسی چرا.

ما با مرگ -آن چیز پیش‌پاافتادهٔ بی‌همتا- خوب کنار نمی‌آییم. نمی‌توانیم مثل باقی چیزها مرگ را بخشی از یک قاعدهٔ کلی ببینیم. به قول ادوارد مورگان فورستر، «یک مرگ ممکن است خیلی واضح و مشخص باشد اما هیچ کمکی به درک باقی مرگ‌ها نمی‌کند.» لذا از اندوهی که به دنبالش می‌آید هم هیچ تصوری‌ نخواهیم داشت: نه فقط از عمق و طولش، که رنگ و جنسش، فریب‌ها و امیدهای واهی‌اش، اعتیاد به تجربه‌اش.

من تا وقتی که دوستت دارم دوستت دارم

هر داستان عاشقانه، بالقوه، داستان اندوه نیز هست.