بریده‌های کتاب عکاسی، بالون سواری، عشق و اندوه

دیگر گناه ارتفاع تطهیر شده است

... و هر داستان عاشقانه بالقوه داستان اندوه نیز هست.

گمانم این «طلوع زمین» بود که همهٔ ما را عمیقاً متأثر کرد... ما داشتیم به سیارهٔ خودمان نگاه می‌کردیم؛ جایی که تکامل یافته بودیم. زمین ما در مقایسه با سطح ناهموار، نخراشیده، نتراشیده، درب‌وداغون و حتی حوصله‌سربر ماه، کاملاً رنگی و قشنگ و لطیف بود. گمانم چیزی که همهٔ ما را تحت تأثیر قرار داد این بود که ما ۳۸۰,000 کیلومتر آمده بودیم که ماه را ببینیم و حالا می‌دیدیم این زمین است که واقعاً ارزش تماشا دارد.

بي‌کسی در اصل بر دو نوع است.یکی بی کسی از فرط نیافتن کسی برای عشق ورزیدن و دیگری محروم ماندن از کسی که عاشقش بوده‌اید. اولی بدتر است.

جهان به دو دسته تقسیم می شود: آنها که بار اندوهی را به دوش می کشند و آنها که هنوز نه.

«درک معنی یک مرگ هیچ کمکی به درک معنی باقی مرگ ها نمی کند.» و همین است که از اندوهی که در پی هر مرگ تازه می آید سراغمان هم هیچ تصور درستی نداریم: نه فقط از شدت و مدت اندوه،که از رنگ و جنس آن،از سراب و امید های واهی که پیش چشمانمان می گسترد،و میل غریبش به بازگشت و نیز شوکِ آغازینِ اندو: یکهو پرتاب شده اید به آب های یخ دریای شمال و تنها یک جلیقه ی چوب پنبه ای مسخره دارید که قرار است شما را نجات دهد.

رنجی که از فقدان هر آدم می‌بریم دقیقا معادل ارزشی است که او برایمان داشته؛همین است که غم نبودنش هم زیبا و خواستنی ست.اگر مهم نبود،نبودنش هم اهمیتی نداشت.

ادوارد مورگان فوستر: "درکِ معنیِ یک مرگ ،هیچ کمکی به درکِ معنیِ باقی مرگ ها نمیکند." و همین است که از اندوهی که در پی هر مرگِ تازه می آید سراغمان هم هیچ تصوری نداریم. یکهو پرتاب شده اید به آب های یخِ دریای شمال و تنها یک جلیقه ی چوب پنبه ایِ مسخره دارید که قرار است شما را زنده نگه دارد.

"رنجی که از فقدان هر آدم می بریم معادل ارزشی ست که او برایمان داشته؛همین است که غمِ نبودنش هم زیبا و خواستنی است." قسمت دوم جمله بود که یک هو توی ذوقم خورد به چشمم بی دلیل مازوخیستی آمد. اما اکنون می دانم اگر انسان غیر مستقیم از رنج لذت ببرد دیگر به نظرش رنج عبث نمی آید ،رنج نشان می دهد که هنوز فراموشش نکرده اید.رنج به خاطره طعم می دهد،رنج گواهی عشق است.[اگر مهم نبود،نبودنش هم اهمیتی نداشت]

بعضی با بال هنر پر میکشند، بعضی با مذهب عروج می‌کنند؛ ولی بیشتری ها را عشق پرواز میدهد. هر داستان عاشقانه، بالقوه ، داستان اندوه نیز هست؛ اگر نه در اوایل، اما در ادامه اش...

وقتی خدا را کشتیم خودمان را هم به کشتن دادیم. مسلماً حق داشتیم که این رفیق قدیمی خیالی مان را بکشیم اما شاخه ای که روی آن نشسته بودیم هم بریدیم.

مسئله تقابل بین اندوه است و سوگواری. اندوه یک وضعیت است اما سوگواری یک فرآیند. اندوه عمودی و سرگیجه آور است و نفس تان را می بُرد. سوگواری افقی است و شما را به سمت و سوی تازه ای میکشاند.

دنیا برای همین است دیگر: برای از دست دادن در شرایط مناسب.