بریده‌های کتاب عکاسی، بالون سواری، عشق و اندوه

به‌زودی فهمیدم که اندوه چطور اطرافیان اندوه‌زدگان را غربال می‌کند و از نو فراهم می‌آورد، چطور دوستان محک می‌خورند، چطور بعضی‌ها قبول می‌شوند و بعضی رد. دوستی‌های قدیمی ممکن است با غصه‌های مشترک قوام یابد؛ یا ناگهان خفیف به نظر برسد.

عشق به جایی که فکر میکنیم یا امیدش را داریم ختم نمی شود؛ اما فارغ از نتیجه اش، باید دعوتی به راستی و درستی باشد. اگر این نباشد اگر تأثیر اخلاقی نداشته باشد . پس عشق چیزی نیست جزیک گونه ی اغراق شده ی لذت

هر داستان عاشقانه، بالقوه، داستان اندوه نیز هست.

عشق نقطه تلاقیِ حقیقت و جا دوست؛ حقیقت چنان که در عکاسی؛ و جادو چنان که در بالون سواری

این به‌ نظرم کاملا عادی‌ست: تعجب نمی‌کنیم که بچه‌ها دوستان خیالی دارند. پس چرا وقتی بزرگ‌تر‌ها از این دوست‌ها دارند تعجب می‌کنیم؟ تازه، این دوستان واقعی‌تر هم هستند.

چیزی که کسر شده بیش‌تر است از مجموع همه‌ی آنچه بوده است. از نظر ریاضی البته احتمالاً ممکن نیست؛ اما از نظر احساسی چرا.

ما با مرگ -آن چیز پیش‌پاافتادهٔ بی‌همتا- خوب کنار نمی‌آییم. نمی‌توانیم مثل باقی چیزها مرگ را بخشی از یک قاعدهٔ کلی ببینیم. به قول ادوارد مورگان فورستر، «یک مرگ ممکن است خیلی واضح و مشخص باشد اما هیچ کمکی به درک باقی مرگ‌ها نمی‌کند.» لذا از اندوهی که به دنبالش می‌آید هم هیچ تصوری‌ نخواهیم داشت: نه فقط از عمق و طولش، که رنگ و جنسش، فریب‌ها و امیدهای واهی‌اش، اعتیاد به تجربه‌اش.

من تا وقتی که دوستت دارم دوستت دارم

هر داستان عاشقانه، بالقوه، داستان اندوه نیز هست.

میتوانی بوهِمی باشی، ماجراجو باشی، اما با این حال دنبال یک نظم و ترتیب و سرو سامانی هم بگردی که در این راه کمک حالت باشد، حتا اگر_حتا در حالی که _همیشه آن را پس زده باشی.

ما روی زمین صاف زندگی‌ می‌کنیم، روی سطح. اگرچه همچنان بلندپروازیم. ما قعرنشینان گاهی به بلندای خدایان می‌رسیم، بعضی با بال هنر پر می‌کشند، بعضی با مذهب عروج می‌کنند؛ ولی بیشتری‌ها را عشق پرواز می‌دهد. وقتی بالا می‌رویم، خب ممکن است سقوط هم بکنیم. فرودهای راحت و بی‌دردسر انگشت‌شمارند‌.

دیگر گناه ارتفاع تطهیر شده است