بریده‌ای از کتاب عکاسی، بالون سواری، عشق و اندوه اثر جولیان بارنز

گمانم این «طلوع زمین» بود که همهٔ ما را عمیقاً متأثر کرد... ما داشتیم به سیارهٔ خودمان نگاه می‌کردیم؛ جایی که تکامل یافته بودیم. زمین ما در مقایسه با سطح ناهموار، نخراشیده، نتراشیده، درب‌وداغون و حتی حوصله‌سربر ماه، کاملاً رنگی و قشنگ و لطیف بود. گمانم چیزی که همهٔ ما را تحت تأثیر قرار داد این بود که ما ۳۸۰,000 کیلومتر آمده بودیم که ماه را ببینیم و حالا می‌دیدیم این زمین است که واقعاً ارزش تماشا دارد.