چند دقیقه‌ای است که آخرین جملات کتاب را خواندم و چه پایانی! 
سرعت کتاب خواندنم پایین است و تمام کردن این رمان طول کشید. داستان، برهه‌ی عجیبی از تاریخ را روایت می‌کند و ادبیات نویسنده نزدیک به همان دوران است. کلمات جدید بسیار دارد، طوری که برای جدا کردن آن کلمات لازم است بار دیگر کتاب را بخوانم. تنها چیزی که اذیتم می‌کرد، صحنه‌های توصیف شکنجه‌ها بود!! نویسنده بسیار قشنگ از زبان میرزا یعقوب، کاراکتر اصلی داستان، موقعیت‌های تاریخی را روایت می‌کند. برای من جذاب ترین قسمت، گشتن خانه لسان‌الدوله بود(بیشتر نمی‌نویسم که اسپویل نشود) انقدر قشنگ کلمات کنار هم چیده شده بودند که توصیفاتش را دوبار خواندم.
      

        خلاصه اگر بگویم، با اسمیت ارتباط گرفتم. برعکس والاس در مجموعه جستار قبلی که از اطراف خواندم.
جستار اول «خوشی»: جستار مورد علاقه‌ام. قشنگ مشخص است که نویسنده با موفقیت تمام آنچه که در ذهنش می‌چرخیده، به روی کاغذ آورده و مخاطب را درگیر می‌کند.
جستار دوم «آن احساس چموش»: نمره یک از پنج. برای من مفید نبود.
جستار سوم «بازخوانی بارت و نابوکوف»: سخت‌خوان، بسیار سخت‌خوان. اما جالب بود و به اطلاعاتم افزود.
جستار چهارم«ده یادداشت درباره آخر هفته اسکار»: می‌توانستند این را از مجموعه جستارها، حذف کنند.
جستار پنجم «حمام»: گوشه کنار قلبم جا وا کرد، دوستش داشتم:)
جستار ششم « مرد مرده می‌خندد»: مواجهه هر فرد با مرگ و تجربه سوگ همه آدم‌ها خواندنی‌ست.
      

        جالب بود.
جزو کتاب‌های مهم جامعه شناسی است، ترجمه نسبتا خوبی هم داره.