بریده‌ کتاب‌های آرزوهای بزرگ

چه دردناک و تأسف آور است که آدم از خانه و کاشانه خویش شرم داشته باشد. این ناسپاسی ننگبار کیفری بسزا به دنبال خواهد داشت و من به تجربه دریافته ام که از این دردناک تر چیزی نیست.

سنگینی یادها و خاطره ها چنان افکارم را میفشرد که سندان در برابر آنها پرکاهی بیش نبود.

شرافتمندانه زندگی کن و آسوده بمیر.

شیادان و فریب دهندگان عالم در مقایسه با خودفریبان کسی نیستند، من نیز با چنین بهانه هایی خود را فریفتم.

آدمی چیزی با خود به جهان نمی آورد و چیزی هم با خود نمی‌برد و چون سایه‌ای نقل مکان می‌کند و هیچ‌گاه در یک منزل نمی‌ماند.

با نوک عصایش میز را نشان داد و گفت : اینجاست که وقتی می می‌میرم مرا روی آن می‌خوابانند. اینجاست که از جنازه‌ام دیدن می‌کنند. از فکر اینکه اینکه مبادا همان لحظه روی میز بخوابد و بمیرد و شباهتش را با مومیایی نمایشگاه تکمیل کند،ترس مرا فرا گرفت و از تماس با او اندامم به لرزه افتاد.

خانم هاویشام با انگشت طرف چپ سینه‌اش را نشان داد و گفت:"میدانی دستم روی چیه؟" گفتم:" قلبتان خانم؟" لبخند عجیبی زد و گفت:"شکسته"

در گذشته چنین می اندیشیدم که همین که آستینم را بالا بزنم و در کارگاه به شاگردی جو درآیم آدمی ممتاز و خوشبخت خواهم بود.اکنون این حقیقت را در دسترس داشتم ولی احساس میکردم که از گرد زغال سیاه شده ام و سنگینی یادها و خاطره ها چنان افکارم را میفشرد که سندان در برابر آنها پرکاهی بیش نبود.

تند و تند دور شدم، حال آنکه با خود می‌اندیشیدم که عمل رفتن از تصور آن آسان‌تر است.

تمام بیم و هراسم این بود که نکند از بخت بد روزی که زشت ترین و نفرت انگیزترین قیافه ها را دارم ببینم که استلا از پنجره کارگاه مرا می نگرد.

وقتی برای صرف شام به خانه می رفتم خانه و غذا بیش از پیش در نظرم محقر و فقیرانه میآمد و بیش از پیش در اعماق قلب گرفته و اندوهگین خویش از فلاکت و ناچیزی خانه مان احساس شرم و خجلت میکردم.

خانم هاویشام با عصایش میز دراز را نشان داد و گفت:" موقع مردنم مرا اینجا می‌خوابانند. فکر میکنی آن چیزی که تار عنکبوت رویش را گرفته چیه؟" گفتم:"نمیدانم خانم" گفت:"یک کیک بزرگ است. کیک بزرگ عروسی من!

خواهرم که به خشم آمده بود جواب داد ولی میتونم از پس همه احمقها و سروپاها بر بیام وقتی که از پس همۀ احمقها و بی سر و پاها بر بیام حتماً می تونم حساب ارباب کله خرت هم که شاه احمقهاست برسم و خوب میتونم از پس تو هم که بی رگترین و بی سروپاترین بی سروپاهای انگلیس و فرانسه هستی بر بیام.

حالادیگر مه از بین رفته بود امادرپرتونورآرام بخش ماه دیدم که دیگر سایه های مان ازهم جدانیست .

به اونچه یه دوست حقیقی می گه درست گوش بده. و این دوست حقیقی می‌گه: اگه نتونی از راه راست خودتو از جرگه‌ی مردم عامی بیرون بکشی، یقین بدون که از راه کج هم نمیتونی.

وجدان، هنگامی که آدمی را، چه کودک و چه سالمند متهم می‌کند چیز بسیار مخوفی است.

تشخیص این امر دشوار است که انسان بفهمد دامنه نفوذ آدم خوش قلب و شریف و وظیفه شناس در جهان تا به کجا میگسترد ولی فهم این نکته آسان است که این نفوذ تا چه حد خودش را متأثر ساخته است.

استلا گفت: اوه! من دلی دارم که باید دشنه در آن فرو کرد یا تیر به آن زد. و بدیهی است اگر از تپیدن بازایستد، زندگی من نیز به پایان خواهد رسید، اما می‌دانید که منظورم چیست. در این دل هیچ گونه عاطفه و رقتی وجود ندارد. همدردی و رافت و احساسات، کلمات پوچ و بی‌معنایی هستند.

وقتی تباهی و فساد به کمال خود رسید، و وقتی نعش مرا با لباس شب زفاف روی میز عروسی خواباندند آن وقت نکبت و ادبار آنها نیز به منتهای خود خواهد رسید.

عجیب این بود که او هم لباسی خاکستری و زبر تنش بود و زنجیری به پا داشت و می‌لنگید و سردش بود. در حقیقت همه چیزش شبیه همان مرد قبلی بود قط قیافه‌اش با او فرق داشت ؛ البته این چیزها را فقط یک لحظه دیدم چون مرد بلافاصله مشتی حواله من کرد .