بریده‌های کتاب آرزوهای بزرگ

گفت: «نه! قلبم را به جای دیگری نداده‌ام، چون هرگز چنین چیزی نداشته‌ام.»

فهمیدم آن ها چه آدم های متملق و ریاکاری هستند؛ ولی همه خودشان را نسبت به ریاکاری دیگران بی اطلاع نشان می دهند؛ چون اگر چنین نبود به ریاکاری و چاپلوسی خودشان هم صحه می گذاشتند.

از آن زمان به بعد، که مدت نسبتا زیادی است، اغلب با خود فکر کرده‌ام که کمتر کسی به رازداری کودکانی که زیر سلطه‌ی ترس و وحشت‌اند واقف است.

من او را در برابر خرد علیه قول علیه صلح علیه امید علیه سعادت و در برابر هرگونه دلسردی که ممکن بود دوست داشتم.

حالادیگر مه از بین رفته بود امادرپرتونورآرام بخش ماه دیدم که دیگر سایه های مان ازهم جدانیست .

«بيچاره انگار غير از خودش، دشمنی نداره!» گفت: اينكه آدم دشمن دیگه‌ای غير از خودش نداشته باشه، خيلى بهتره... اين طورى خيلى طبيعى تره.

به اونچه یه دوست حقیقی می گه درست گوش بده. و این دوست حقیقی می‌گه: اگه نتونی از راه راست خودتو از جرگه‌ی مردم عامی بیرون بکشی، یقین بدون که از راه کج هم نمیتونی.

وجدان، هنگامی که آدمی را، چه کودک و چه سالمند متهم می‌کند چیز بسیار مخوفی است.

تشخیص این امر دشوار است که انسان بفهمد دامنه نفوذ آدم خوش قلب و شریف و وظیفه شناس در جهان تا به کجا میگسترد ولی فهم این نکته آسان است که این نفوذ تا چه حد خودش را متأثر ساخته است.

استلا گفت: اوه! من دلی دارم که باید دشنه در آن فرو کرد یا تیر به آن زد. و بدیهی است اگر از تپیدن بازایستد، زندگی من نیز به پایان خواهد رسید، اما می‌دانید که منظورم چیست. در این دل هیچ گونه عاطفه و رقتی وجود ندارد. همدردی و رافت و احساسات، کلمات پوچ و بی‌معنایی هستند.

وقتی تباهی و فساد به کمال خود رسید، و وقتی نعش مرا با لباس شب زفاف روی میز عروسی خواباندند آن وقت نکبت و ادبار آنها نیز به منتهای خود خواهد رسید.

عجیب این بود که او هم لباسی خاکستری و زبر تنش بود و زنجیری به پا داشت و می‌لنگید و سردش بود. در حقیقت همه چیزش شبیه همان مرد قبلی بود قط قیافه‌اش با او فرق داشت ؛ البته این چیزها را فقط یک لحظه دیدم چون مرد بلافاصله مشتی حواله من کرد .

این توده‌ی پوسیده را به اینجا آوردند. اینها و من با هم فرسوده شده‌‌ایم. موش‌ها آنها را جویده‌اند ولی دندان‌هایی تیزتر از دندان موش روح مرا جویده است.

گفت: «مرا بخاطر اینکه بی‌عاطفه هستم ملامت می‌کنید؟ آن هم شما؟» میس هاویشام به تندی گفت: «مگر نیستی؟» استلا گفت: «باید بدانید من همانطور هستم که خودتان بار آورده‌اید. بدی و خوبی من، شکست و پیروزی من همه از شماست، و خلاصه بگویم، وجود مرا همچنان که هست باید تحمل کنید.»

کمتر کسی به راز داری کودکانی که زیر سلطه ترس و وحشت اند واقف است. مهم نیست که وحشت چقدر نامعقول و بی اساس باشد وجود خود وحشت کافی است.

روز پر غم‌واندوهی بر من گذشت، زیرا جملگی بر این عقیده بودند که من در این مجلس زیادی هستم و برای اینکه مرا بیش‌ از پیش ناراحت و اندوهگین کرده باشند هر کدام وقتی که دیگر کاری نداشتند گاه و بی‌گاه از من می‌پرسیدند چرا خوش نیستم و شادی نمی‌کنم.

وجدان، هنگامی که آدمی را، چه کودک و چه سالمند، متهم می‌کند چیز بسیار مخوفی است.

در این لحظه نور خورشید از خلال قطره های درشت باران که بر شیشه ی پنجره نشسته بود به درون تابید و در میان قاضی و محکومان، ستونی از نور بوجود آورد و این دو را به یکدیگر پیوند داد و به تماشاچیها یاد آوری کرد که حاکم و محکوم در نزد خداوند، که بر همه ی اعمال آدمیان آگاه و از هر خطایی به دور است، برابر هستند.

شرافتمندانه زندگی کن و آسوده بمیر.

خدا می‌داند که ما نباید از اشکهای خویش شرمنده باشیم،چرا که اشک ما بارانی است که بر گرد و غبار کورکننده‌ی زمین،که دلهای سخت و بی عاطفه‌ی ما را می پوشاند،فرو می‌ریزد.