بریده‌های کتاب آرزوهای بزرگ: متن کوتاه شده

خانم هاویشام با انگشت طرف چپ سینه‌اش را نشان داد و گفت:"میدانی دستم روی چیه؟" گفتم:" قلبتان خانم؟" لبخند عجیبی زد و گفت:"شکسته"

خانم هاویشام با عصایش میز دراز را نشان داد و گفت:" موقع مردنم مرا اینجا می‌خوابانند. فکر میکنی آن چیزی که تار عنکبوت رویش را گرفته چیه؟" گفتم:"نمیدانم خانم" گفت:"یک کیک بزرگ است. کیک بزرگ عروسی من!

عجیب این بود که او هم لباسی خاکستری و زبر تنش بود و زنجیری به پا داشت و می‌لنگید و سردش بود. در حقیقت همه چیزش شبیه همان مرد قبلی بود قط قیافه‌اش با او فرق داشت ؛ البته این چیزها را فقط یک لحظه دیدم چون مرد بلافاصله مشتی حواله من کرد .

خیالات وحشی‌ام از واقعیت پیشی گرفته بود.

چه دردناک و تأسف آور است که آدم از خانه و کاشانه خویش شرم داشته باشد. این ناسپاسی ننگبار کیفری بسزا به دنبال خواهد داشت و من به تجربه دریافته ام که از این دردناک تر چیزی نیست.

سنگینی یادها و خاطره ها چنان افکارم را میفشرد که سندان در برابر آنها پرکاهی بیش نبود.

شرافتمندانه زندگی کن و آسوده بمیر.

شیادان و فریب دهندگان عالم در مقایسه با خودفریبان کسی نیستند، من نیز با چنین بهانه هایی خود را فریفتم.

آدمی چیزی با خود به جهان نمی آورد و چیزی هم با خود نمی‌برد و چون سایه‌ای نقل مکان می‌کند و هیچ‌گاه در یک منزل نمی‌ماند.

با نوک عصایش میز را نشان داد و گفت : اینجاست که وقتی می می‌میرم مرا روی آن می‌خوابانند. اینجاست که از جنازه‌ام دیدن می‌کنند. از فکر اینکه اینکه مبادا همان لحظه روی میز بخوابد و بمیرد و شباهتش را با مومیایی نمایشگاه تکمیل کند،ترس مرا فرا گرفت و از تماس با او اندامم به لرزه افتاد.

در زندگی خود بدترین فرومایگی‌ها وناجوانمردی‌ها را بخاطر کسانی مرتکب می‌شویم که بیش از همه تحقیرشان می‌کنیم و خوارشان می‌داریم.

در گذشته چنین می اندیشیدم که همین که آستینم را بالا بزنم و در کارگاه به شاگردی جو درآیم آدمی ممتاز و خوشبخت خواهم بود.اکنون این حقیقت را در دسترس داشتم ولی احساس میکردم که از گرد زغال سیاه شده ام و سنگینی یادها و خاطره ها چنان افکارم را میفشرد که سندان در برابر آنها پرکاهی بیش نبود.

تند و تند دور شدم، حال آنکه با خود می‌اندیشیدم که عمل رفتن از تصور آن آسان‌تر است.

تمام بیم و هراسم این بود که نکند از بخت بد روزی که زشت ترین و نفرت انگیزترین قیافه ها را دارم ببینم که استلا از پنجره کارگاه مرا می نگرد.

وقتی برای صرف شام به خانه می رفتم خانه و غذا بیش از پیش در نظرم محقر و فقیرانه میآمد و بیش از پیش در اعماق قلب گرفته و اندوهگین خویش از فلاکت و ناچیزی خانه مان احساس شرم و خجلت میکردم.

خواهرم که به خشم آمده بود جواب داد ولی میتونم از پس همه احمقها و سروپاها بر بیام وقتی که از پس همۀ احمقها و بی سر و پاها بر بیام حتماً می تونم حساب ارباب کله خرت هم که شاه احمقهاست برسم و خوب میتونم از پس تو هم که بی رگترین و بی سروپاترین بی سروپاهای انگلیس و فرانسه هستی بر بیام.

گفت: «نه! قلبم را به جای دیگری نداده‌ام، چون هرگز چنین چیزی نداشته‌ام.»

از آن زمان به بعد، که مدت نسبتا زیادی است، اغلب با خود فکر کرده‌ام که کمتر کسی به رازداری کودکانی که زیر سلطه‌ی ترس و وحشت‌اند واقف است.

حالادیگر مه از بین رفته بود امادرپرتونورآرام بخش ماه دیدم که دیگر سایه های مان ازهم جدانیست .

به اونچه یه دوست حقیقی می گه درست گوش بده. و این دوست حقیقی می‌گه: اگه نتونی از راه راست خودتو از جرگه‌ی مردم عامی بیرون بکشی، یقین بدون که از راه کج هم نمیتونی.