بریده‌های کتاب تنها گریه کن: روایت زندگی اشرف سادات منتظری مادر شهید محمد معماریان

غم که هجوم می‌آورد ، اول جهان زن را فتح می‌‌کند . :)))

برای هر کسی از روزهایی که گذرانده، یادگاری ای می مانَد......

آخرسَر تسلیم شد و گفت: «این بچه سالمه.» جواب دادم: «بله. رسول الله شفاش داد. فقط اومدم بگم ما بی‌صاحب نیستیم آقای دکتر، شما وسیله‌ای. دیگه هیچ مادری رو از زنده موندن بچه‌ش ناامید نکن.» محمد را برداشتم و از اتاق آمدم بیرون. پرونده، باز ماند روی میز دکتر.

محمد ولی برای اولین بار، حرف مرا رد کرد. جواب داد: «مامان جان! ببخشیدا، ولی من این حرف شما رو قبول ندارم. چرا همیشه می‌گین خوش به حال شماها مرد هستین و می‌تونین برین جبهه؟ خدا به اندازه وظیفه هر کسی بهش تکلیف کرده و ازش سوال می‌کنه. شما که خانومی اگه وظیفه‌ت به‌اندازه دوختن یه درز از لباس رزمنده‌ها باشه و ندوزی، مسئولی؛ من اگه تکلیفم رفتن باشه و نرم. وقتی هرکسی جایی که باید باشه رو خالی بذاره، یه قسمتی از کار جنگ لنگ می مونه. کار که برای خدا باشه، دیگه آشپزخونه و خط مقدم نداره. قیچی قندشکنی و چرخ خیاطی و کارد آشپزخونه هم با اسلحه فرقی نمی‌کنه.»

حسرت،آشنا ترین حس آن روزهای من بود...!

برای هر کسی از روزهایی که گذرانده، یادگاری‌ای می ماند؛ برای من بعد از گذشت این همه سال، از آن روزها و کارها، کنار انگشتم رد قیچی مانده. برای در و دیوار خانه‌ام هم، صداهایی که شنید و ضبط کرد.

من هیچ کاری برای خودم نکردم، برای قبر و تنهاییش. چند باری تو منطقه رفتم و تو قبرهای خالی که بچه‌ها کنده بودن، نماز شب خوندم. وقتی میری سجده و صورتت رو خاک مالیده می‌شه، تو اون تاریکی آدم انگار زندگیش رو مرور می‌کنه، تازه می‌فهمه چقدر شرمنده و روسیاهه.

حماسه بی زن و زن بی حماسه بی معناست که مرد بی مدد عشق در جهان تنهاست

اگر از قبل بخواهی به بعضی چیزها فکر کنی، یقین داری که نمی توانی تحملشان کنی؛ ولی سر بزنگاه خدا یک طوری به بنده اش قدرت و آرامش می دهد که حسابش از دست من و شما خارج است.

توی دلم دعا می‌کردم هیچ‌وقت دستم از دامن اهل‌بیت (ع) جدا نشود .

اصلا خانه‌ی من و تو نداشت . مردم باهم مهربان بودند . همه به هم نزدیک و باهم ندار بودیم . کسی به کسی فخر نمی‌فروخت . زیر سایه‌ی جنگ ، دست به دست هم داده و خانه‌یکی شده بودیم .

وقتی خدا روح بنده‌ای را برای خودش بخواهد ، آن‌قدر وسعت می‌گیرد که دور و بری ها متحیر می‌مانند ؛

از خودم می‌پرسم خاک که با خاک فرق ندارد. پس چه سِرّی در این گردوغبار هست که با بقیه توفیر دارد؟ یاد روضه‌های عاشورا می‌افتم و قلبم درد می‌گیرد. جواب خودم را می‌فهمم. این خونه قلب سیدالشهدا علیه السلام بوده که خاک را تغییر داده است و حالا شده تربت.

با شروع جنگ هم ، مقصد مسافرت‌های همیشگی‌اش شد جبهه :)))))))))

«مامان جان! می‌دونید شهادت داریم تا شهادت. دلم می‌خواد طوری شهید بشم که احتیاج به غسل نداشته باشم؛ مثل امام حسین بدنم بمونه روی زمین، زیر آفتاب. دعا می‌کنی برام؟»

قدیمی ها شاید سواد درست و حسابی نداشتند ، ولی چیزهای خوبی بلد بودند . پدرشوهرم گاهی از بی‌مهری دنیا برایمان حرف می‌زد :《 باباجان ! این دنیا به هیچکی وفا نکرده . بر اهلِ‌بیت و اولیای خدا نمونده . می‌خواد برای ما بمونه ؟》 و همیشه سفارش می‌کرد :《 ما به جز اهلِ‌بیت کسی رو نداریم . هرچی می‌خواید ، از اون‌ها بخواید . به کس دیگه‌ای بیخودی رو نزنید .》

خسته بودم . دلم مثل آسمان گرفته بود ؛ بهانه‌ای می‌خواست برای گریه کردن . بهانه‌ای که خدا را خوش بیاید و ناشکری نباشد . بهانه‌ای که ارزشش را داشته باشد ؛ مثلا روضه‌ی علی‌اکبر حضرت حسین (ع) .