بریده‌های کتاب تنها گریه کن: روایت زندگی اشرف سادات منتظری مادر شهید محمد معماریان

و غم که هجوم می‌آورد، اول جهان زن را فتح می‌کند.

رفتن هیچ، مثل یک پرنده از جلوی چشمم پرکشید.

نمی‌دانم شاید راست می‌گفت. بعضی‌ها در خلوت خودشان آنقدر به دنبال خورشید می‌دوند که آخرسر، ماه می‌شوند.

متن تقریظ رهبر انقلاب اسلامی بر این کتاب به شرح زیر است: بسم الله الرّحمن الرّحیم ـ با شوق و عطش، این کتاب شگفتی‌ساز را خواندم و چشم و دل را شستشو دادم. همه چیز در این کتاب، عالی است؛ روایت، عالی؛ راوی، عالی؛ نگارش، عالی؛ سلیقه‌ی تدوین و گردآوری، عالی، و شهید و نگاه مرحمت سالار شهیدان به او و مادرش در نهایت علوّ و رفعت .. هیچ سرمایه‌ی معنوی برای کشور و ملّت و انقلاب برتر از اینها نیست. سرمایه‌ی باارزش دیگر، قدرت نگارش لطیف و گویایی است که این ماجرای عاشقانه‌ی مادرانه به آن نیاز داشت. از نویسنده جدا باید تشکر شود.

نمی‌دانم اولین‌بار چه کسی گفته؛ هر که بوده راست گفته که مادرها پسری‌اند، پسرها مادری. من هنوز یادم مانده که محمد کدام طرف این خانه می‌نشست. یادم مانده آن روز با چه حالی از در خانه آمد داخل. رفت و بغ‌کرده نشست یک گوشه و زانوهایش را بغل کرد.

مردم فکر می کنند گردش و مهمانی و بگو و بخند، حواس مادری را که فرزندش زودتر از او از دنیا رفته، پرت می کند، ولی نمی دانند یاد بچه ی آدم توی دلش است؛ نه جلوی چشمش، یا بین یادگاری هایش ، یا حتی در اتاق و خانه اش.

کسی منتظر نبود کاری مربوط به او باشد تا قدم پیش بگذارد ، کار که روی زمین بود ، همه خودشان را مسئول می‌دانستند . منتظر خواهش و بفرما نبودند .

وقتی خدا روح بنده‌ای را برای خودش بخواهد، آن‌قدر وسعت می‌گیرد که دور و بری‌ها متحیّر می‌مانند؛ مثل منِ مادر که گاهی دلم خالی می‌شد از بزرگی این بچه.

مادر خوش به حالت که رفتی.آخرم حرف تو شد.بالاخره یه تیکه از بدنت رو جا گذاشتی و اومدی.إن شاء الله روز قیامت با بدن مادرم زهرای مرضیه پیدا بشه.

چـرا همیشـه می گیـن خـوش بـه حـال شـما ها کـه مـرد هسـتین و می تونیـن بریـن جبهـه؟ خـدا به اندازه ی وظیفه ی هر کسی بهش تکلیف کرده و ازش سوال می کنه. شـما کـه خانومـی اگـه وظیفـه ت به انـدازه ی دوختـن یـه درز از لبـاس رزمنده ها باشه و ندوزی، مسئولی؛ من اگه تکلیفم رفتن باشه و نرم. وقتی هر کسـی جایـی کـه بایـد باشـه رو خالـی بـذاره، یـه قسـمتی از کار جنگ لنگ می مونه. کار که برای خدا باشه، دیگه آشپزخونه و خط مقدم نداره. قیچی، قندشکنی و چرخ خیاطی و کارد آشپزخونه هم با اسلحه فرقی نمی کنه.

ما توی خانه حتی رادیو نداشتیم، چه برسد به تلویزیون؛ نه ما، خیلی‌ها. توی رادیو و تلویزیون هیچ چیزی نبود که به درد دین و دنیایمان بخورد. ما همه چیز را با رضایت خدا و پیغمبر(ص) می‌سنجیدیم. همه‌جوره سعی می‌کردیم زندگی‌مان را حلال بگذرانیم؛ این بود که حتی یک بار نگفتم کاش تلویزیون داشتیم.

بعضی‌ها در خلوت خودشان آن‌قدر به دنبال خورشید می‌دوند که آخرسر، ماه می‌شوند.

من اشرف سادات منتظری ام، متولد دی ماه ۱۳۳۰؛ حالا که فکر می کنم، دو بار به دنیا آمده ام؛ هر دو بار در یک ماه؛ یک بار از مادرم متولد شدم، یک بار هم وقتی مادر شهید شدم.

نگاهش می‌کردم و در دلم می‌گفتم تو کِی بزرگ شدی که من حواسم نبود؟

خسته بودم. دلم مثل آسمان گرفته بود؛ بهانه‌ای می‌خواست برای گریه کردن. بهانه‌ای که خدا را خوش بیاید و ناشکری نباشد. بهانه‌ای که ارزشش را داشته باشد؛ مثلا روضه‌ی علی‌اکبر حضرت حسین (علیه‌السلام)