بریده‌های کتاب تنها گریه کن: روایت زندگی اشرف سادات منتظری مادر شهید محمد معماریان

نمی‌دانم اولین‌بار چه کسی گفته؛ هر که بوده راست گفته که مادرها پسری‌اند، پسرها مادری. من هنوز یادم مانده که محمد کدام طرف این خانه می‌نشست. یادم مانده آن روز با چه حالی از در خانه آمد داخل. رفت و بغ‌کرده نشست یک گوشه و زانوهایش را بغل کرد.

مردم فکر می کنند گردش و مهمانی و بگو و بخند، حواس مادری را که فرزندش زودتر از او از دنیا رفته، پرت می کند، ولی نمی دانند یاد بچه ی آدم توی دلش است؛ نه جلوی چشمش، یا بین یادگاری هایش ، یا حتی در اتاق و خانه اش.

کسی منتظر نبود کاری مربوط به او باشد تا قدم پیش بگذارد ، کار که روی زمین بود ، همه خودشان را مسئول می‌دانستند . منتظر خواهش و بفرما نبودند .

وقتی خدا روح بنده‌ای را برای خودش بخواهد، آن‌قدر وسعت می‌گیرد که دور و بری‌ها متحیّر می‌مانند؛ مثل منِ مادر که گاهی دلم خالی می‌شد از بزرگی این بچه.

مادر خوش به حالت که رفتی.آخرم حرف تو شد.بالاخره یه تیکه از بدنت رو جا گذاشتی و اومدی.إن شاء الله روز قیامت با بدن مادرم زهرای مرضیه پیدا بشه.

چـرا همیشـه می گیـن خـوش بـه حـال شـما ها کـه مـرد هسـتین و می تونیـن بریـن جبهـه؟ خـدا به اندازه ی وظیفه ی هر کسی بهش تکلیف کرده و ازش سوال می کنه. شـما کـه خانومـی اگـه وظیفـه ت به انـدازه ی دوختـن یـه درز از لبـاس رزمنده ها باشه و ندوزی، مسئولی؛ من اگه تکلیفم رفتن باشه و نرم. وقتی هر کسـی جایـی کـه بایـد باشـه رو خالـی بـذاره، یـه قسـمتی از کار جنگ لنگ می مونه. کار که برای خدا باشه، دیگه آشپزخونه و خط مقدم نداره. قیچی، قندشکنی و چرخ خیاطی و کارد آشپزخونه هم با اسلحه فرقی نمی کنه.

ما توی خانه حتی رادیو نداشتیم، چه برسد به تلویزیون؛ نه ما، خیلی‌ها. توی رادیو و تلویزیون هیچ چیزی نبود که به درد دین و دنیایمان بخورد. ما همه چیز را با رضایت خدا و پیغمبر(ص) می‌سنجیدیم. همه‌جوره سعی می‌کردیم زندگی‌مان را حلال بگذرانیم؛ این بود که حتی یک بار نگفتم کاش تلویزیون داشتیم.

بعضی‌ها در خلوت خودشان آن‌قدر به دنبال خورشید می‌دوند که آخرسر، ماه می‌شوند.

من اشرف سادات منتظری ام، متولد دی ماه ۱۳۳۰؛ حالا که فکر می کنم، دو بار به دنیا آمده ام؛ هر دو بار در یک ماه؛ یک بار از مادرم متولد شدم، یک بار هم وقتی مادر شهید شدم.

نگاهش می‌کردم و در دلم می‌گفتم تو کِی بزرگ شدی که من حواسم نبود؟

خسته بودم. دلم مثل آسمان گرفته بود؛ بهانه‌ای می‌خواست برای گریه کردن. بهانه‌ای که خدا را خوش بیاید و ناشکری نباشد. بهانه‌ای که ارزشش را داشته باشد؛ مثلا روضه‌ی علی‌اکبر حضرت حسین (علیه‌السلام)

من اشرف سادات منتظری‌ام، متولد دی ماه سال ۱۳۳۰؛ حالا که فکر می‌کنم، دوبار به دنیا آمده‌ام؛ هر دوبار در یک ماه؛ یک‌بار از مادرم متولد شدم، یک‌بار هم وقتی مادر شهید شدم.

گفت:" آزمایش‌هاشو بده ببینم." برگه‌ها را هی بالا و پایین کرد. آخرسر تسلیم شد و گفت:" این بچه سالمه." جواب دادم:"بله. رسول‌اللّه شفاش داد. فقط اومدم بگم ما بی‌صاحب نیستیم آقای دکتر، شما وسیله‌ای. دیگه هیچ مادری رو از زنده موندن بچه‌اش ناامید نکن."

هنوز هم برای بچه های خودم، برای جوان های فامیل، برای مردمی که به دیدنم می آیند، از حسین(ع) حرف میزنم. قصه ی شال و شهید من بهانه است. حرف اصلی، قصه ی کربلاست...

گفت: «خون دست‌هاتون رو بشورین.» با دست راستم چادرم را نگه داشته بودم، دست چپم را هم مشت کردم؛ انگار بخواهم خون محمد را نگه دارم برای خودم و گفتم: «نه.»

با در و همسایه آن قدری رفت‌وآمد می‌کرد که پای غیبت و تهمت به خانه‌مان باز نشود . سر این چیزها با کسی شوخی نداشت . بد کسی را نه می‌گفت و نه می‌خواست . هیچ‌وقت هم بیکار ندیدمش . پای حوض نشستن و رخت‌ولباس شستن و بردار و بگذارِ کارهای خانه ، بداخلاق و بی حوصله‌اش نمی‌کرد . هنوز هم نفهمیدم چطور می‌توانست همیشه آن‌قدر آرام و مهربان باشد .