بریده‌ کتاب‌های نامیرا

بهترین میزان شناخت حق و باطل عدالت است. کسانی که عدالت علی را برنتافتند، به ستم معاویه تن دادند.

در خاندان بنی هاشم، کم ندیده‌ایم که برای حقی بزرگتر ، از خویش می‌گذرند.

عبدالله:من هم پسر فاطمه را شایسته تر از هرکس برای خلافت مسلمان میدانم.اما در حیرتم که حسین چگونه به افرادی تیکه کرده که ،پدرش و برادرش، آنها را آزموده اند. و اکنون به چشم خویش دیدم،کسانی که برای او دعوتنامه فرستاده بودند،به طمع بخشش های ابن زیاد چگونه به مسر عقیل پشت کرده و هانی را کشتند... به خدا سوگند تردید ندارم که این مردم حسین را در مقابل لشکر شام تنها خواهند گذاشت ... #نامیرا

من... حسین را برای دنیای خویش نمی‌خواهم، که دنیای خود را برای حسین می‌خواهم. آیا بعد از حسین کسی را می‌شناسی که من جانم را فدایش کنم؟

به‌خدا سوگند! اگر من¹ هم بخواهم به نیرنگ رفتار کنم، پسر زیاد هرگز به پای من نخواهد رسید. اما از ما دور است که بخواهیم به نیرنگ مردم را با خود همراه کنیم. ¹ مُسْلِم بن عَقیل

من برای امام خویش تکلیف معین نمیکنم، که تکلیف خویش را از حسین میپرسم. آیا بعد از حسین کسی را می شناسی که من جان خویش را فدایش کنم؟ من حسین را برای دنیای خویش نمی‌خواهم، که دنیای خود را برای حسین میخواهم...

مرد گفت: "و اما من! هرگز برای امام خویش تکلیف معین نمی‌کنم، که تکلیف خود را از حسین می‌پرسم. و من حسین را نه فقط برای خلافت، که برای هدایت می‌خواهم. و من... حسین را برای دنیای خویش نمی‌خواهم، که دنیای خود را برای حسین می‌خواهم. آیا بعد از حسین کسی را می‌شناسی که من جانم را فدایش کنم؟" ... مرد سوار بر اسب شد: "من قیس بن مسهر صیداوی هستم، فرستاده‌ی حسین بن علی!"

ما هرگز با حیله و نیرنگ، دوستانمان را نمی‌آزماییم، چنان‌که مولایم علی هرگز چنین نکرد.

آن که خاندان علی را می‌شناسد، به مردم بگوید که اگر حسین به خلافت برسد چه می‌کند. بگوید که... آنچه به ظلم و بی‌عدالتی اندوخته‌اید، اگر به مهریه‌ی نکاح زنانتان رفته باشد، بازپس می‌گیرد و به صاحبش بازمی‌گرداند.

...گفت:«و اما من! هرگز برای امام خویش تکلیف معین نمی‌کنم، که تکلیف خود را از حسین می‌پرسم. و من حسین را نه فقط برای خلافت، که برای هدایت می‌خواهم. و من... حسین را برای دنیای خویش نمی‌خواهم، که دنیای خود را برای حسین می‌خواهم. آیا بعد از حسین کسی را می‌شناسی که من جانم را فدایش کنم؟»...

اگر حتی یک پیرزن یهودی در آن سوی مرزهای اسلامی به حسین نامه بنویسد و از او داد بخواهد، حسین در یاری او لحظه‌ای درنگ نخواهد کرد.

شریح بر سر عمرو فریاد کشید و گفت: "چگونه یزید را به کفر متهم می‌کنی؟! در حالی که همه مسلمین به ایمان او شهادت داده‌اند و با او بیعت کرده‌اند؟! ایمان در قلب مومن است و رفتار و کردار مؤمن به او زیان نمی‌رساند، همان گونه که عمل نیک و پسندیده کافر، برای او سودی ندارد؛ پس بر ما نیست که از طاعات یا معاصی امیرمؤمنان سخن بگوییم، زیرا تنها خداوند می‌تواند در حق او داوری کند؛ که او بهترین داوران است."

بهترین میزان شناخت حق و باطل عدالت است. کسانی که عدالت علی را برنتافتند، به ستم معاویه تن دادند.

خلافت به حسین نیازمندتر است، تا او به خلافت. اما سوگند به کسی که پیامبر را فرستاد، هیچ‌یک از شما، تحمل عدالت خاندان علی‌بن‌ابی‌طالب را ندارید.

تصمیم های بزرگ، برازنده‌ی مردان بزرگ است که اگر در آن تاخیر کنند، شاید هرگز فرصت جبران نیابند.