معشوق در خوابگاه دخترانه دانشگاه همراه دوستان گرم گفت و گو 
و پسرکِ عاشق  گوشه ای ، در کانکس ، سر به بیابان به ذوق و شوق وصال از نردبان بیت ها بالا و پایین میرود...
      

        رمبو ×
چمران ✓
      

        او میکشد قلاب را...
      

         نمیتونم بگم تلخ بود چونکه فرای از تلخی بود
موقع خواندنش اینقدر سینه ام تحت فشار بود گفتم الاناس که خون قلبم از چشمام جاری باشه
جدا دردم گرفت
      

        بسم رب شهدا
«خدایا هرچی میدهی شکرت؛ هرچه میگیری شکرت»
 ارتباط قلبی با کتاب گرفتم
از جنون ارمیا لذت می‌بردم و درکش میکردم
درک میکردم درک نشدنش رو...
حقیقتا اوایل کتاب منو هیجان زده میکرد و به رفاقت ارمیا و مصطفی غبطه میخوردم 
اواسط داستان به این فکر میکردم که پیامبران قبل از بعثتشون مدتی با خدای خداشون خلوت میکنند و خودشونو خالص میکنند
اواخر داستان واقعا شوک کننده و محسور کننده بود برام 

اوایل با خودم فکر میکردم که امیر خانی ازون نویسنده های پولدار و سوسوله ولی بعد از خوندن نیم دانگ پیونگ یانگ کمی نگاهم فرق کرد 
و حالا با خوندن این کتاب با رضا دوست شدم، حالا میتونم با اطمینان بیشتری پشت سرش حرکت کنم و ترس از سقوط نداشته باشم

ای روح خدا؛ تو کی بودی؟
      

        وقتی این کتاب رو می‌خوندم 
همش با خودم فکر میکردم که بعد از اینکه یه مادر باردار این کتاب رو بخونه لحن حرف زدنش با جنینش قراره چطور بشه؟ 😅
مثل بقیه کتب آقای صدقی شیرینی خاصی داشت 
من که دوستش داشتم 🙄
      

        ترم دوم دانشگاه بودم که این کتاب رو می‌خوندم و قاه قاه می‌خندیدم
البته اون موقع اینستاگرام🙄 فیلتر نبودو فالوئرامو مجبور میکردم که تو استوری ها همراه من این کتاب رو بخونن 
هه هه خیلی جوگیر بودم 😁

طنزشو خاصی داره که من دوستش داشتم
      

        نه پلکی میزند عقلم، نه راهی می رود خوشم
چراغ خسته‌ای در انتهای شهر خاموشم

شبیه گنگ حیرانم، همین اندازه می‌دانم
نه هشیارم، نه سرمستم، نه بیدارم، نه مدهوشم

به یاران اعتمادی نیست از خاطر اگر رفتم
کجایی ای فراموشی توهم کردی فراموشم

بیا ای آفتاب مطمئن، خورشید پنهانی
که دست تو گره وا می‌کند از فکر مغشوشم

علیرضا قزوه
      

        دکتر حتی جبهه هم رفته بود ولی پس چندین سال شهید میشوند.

امروز داشتم به این فکر میکردم که خدا چطور رزق ( که انواعی داره،  از شهادت تا چند دونه خرما که آقای عسگری همسایه طبقه بالا پنجشنبه ها به نیت درگذشتگانشون خیرات می‌کنه) میده...
یاد داستان ملانصرالدین افتادم که سه نفر اومدند پیشش و ازش خواستند که این پنج تا سیب رو بین ما سه نفر تقسیم کن
ملانصرالدین گفت میخوایید بر اساس نظر خودم تقسیم کنم یا مثل خدا تقسیم کنم ؟
گفتند خب معلومه مثل خدا
ملانصرالدین هم به اولی چهار تا سیب داد ، به دومی یکی و به نفر آخری یه پس گردنی زد🤣

ولی جدای از شوخی 
خداوند بر اساس خیر و صلاح ما نعمت هایی که ما لازم دارم «به وقتش» بهمون میده و چیزی که باعث حسادت ما به بقیه میشه کوته بینی مونه 
شاید خدا دو روز دیگه دو ماه دیگه یا اصلا دو سال دیگه چیزایی بهتری رو برام در نظر گرفته باشه یا اصلا من که محدود به این دنیا نیستم فقط من ابد در پیش دارم ، خدا هم که عادله ، پس مطمئنا من قرار نیست بی نصیب بمونم فقط لازمه صبوری کنم 😁

حالا سید بحث اینه هرکی قوانین بازی رو بهتر بلد باشه بهتر بازی می‌کنه 😅
چند وقته تو ذهنم این فکر که بشینمو سنت هایی الهی مثل شکرگزاری، صبوری، استدراج، و... رو یاد بگیرم که با آرامش بیشتری حرکت کنم ، شناوره ؛ دوست دارم یه کتاب خوب تو این زمینه پیدا کنم، البته که قرآن این سنت ها رو گفته ولی به صورت مشروح .
      

        #طنز_اجتماعی 🙄

حقیقتا بارزترین مسأله که وقت خوندن این کتاب فکر آدم رو به خودش مشغول می‌کنه اینکه چطور نویسنده تونسته به کرات از الفاظ بی ادبی🫠 استفاده کنه و نهایتاً کتابشم چاپ کنه

بعد خاطراتی که نویسنده محترم زحمت کشیدند و  به روی کاغذ انتقال دادند انگار متن را برای استنداپ کمدین ها نوشته و بیشتر بدرد اجرا شدن توسط بزرگوار بانمکی میخوره تا کتابخوانی که دنبال کمی فراغت میگرده 😕

از صفحه صد به بعدش رو هم به زور خوندم حالا میپرسد چرا مگه خودآزاری داری؟ نه؛ چون بخودم قول دادم بودم که دیگه خالق هیچ کتاب نیمه و نصفه نباشم و تا ته ماجرا برم 😮‍💨🤦
      

        🔰کتاب «امروز،بشریت... / داستان حساب پس‌انداز»

شش داستان خواندنی و آموزنده
- آخرین دفاع (مردی زنش را کشت!)
-امروز، بشریت (بشر بیخیال)
- آب در لانه (این غلطیست که خودم کردم، بگذارید خودم یکی خاکی به سرم بریزم)
- یکی بیاد مرا تحویل بگیرد (نازی که خریدار ندارد)
- با یه جُنگ چطوری؟ (ناراحتی مان از همدیگر نبود، از برخوردهای مان بوی تسلیت می‌آمد)
- حساب پس انداز (دردسر آشنای اکثر داماد ها؛ خونه کجا بگیرم؟)

در کلیت کتاب باید بگم که سبک و سیاق طنز اجتماعی بود.
سید با جلب توجه مخاطب به یک امر روزمره اجتماعی، دردی را برجسته میکرد و به آنها زاویه دید میداد.

مجموعه داستان های سید کمتر مورد توجه قرار گرفته ولی واقعا در هر کدوم از داستان ها خلاقیت و ابتکار ذوق برانگیزی به کار رفته است.

      

        سید مرتضی از عارفان زمانه ماست، کسی که توانایی این را داشت تا با کلماتش مارا از جای خود جدا کند و ببرد هرانجا که دوست خوش دارد.

نمیدانم درست است یا غلط ولی ...
سید مرتضی در این نامه یا داستان کوتاه سیر خودش را فاش میکند و زاویه نگاهش به مرگ ...
مرگ که در نظرش خبریست ، خبری از جاودانگی ، خبری که ماندن را با ارزش میکند و مانند سحری دل انگیز شور در دل می انداز.


«کم کم خانه پر شد آز آدم هایی که در کنار نرده ها هم مرگ را باور نمی کردند. »
      

        داستان هایی اعتراض آمیز و در نقد تعصب و جهالت 
      

        یک داستان با فضایی آشنا...
با خواندن قلم عمو جلال احساس خنکی بهم دست میده...
      

        عمو صمد رو دوست دارم.

میدونید معلمی حرفه ای هستش که خیلیا متاسفانه در مرور زمان دچار روزمرگی میشوند و این عزیز هنجارشکنی کردند و قیام کردند علیه این رخوت و گفتند و نوشتند 

آخرسر غرقونده شدند