شاید تنها جایگزین عشق، خاطره باشد.

او بر آن تپه دور / پای آن کوه کمر بسته ز ابر،/ بوته وحشی تنهایی بود. / کز شبستان غم آلود زمین ، / در غروبی خونین، / به جهان چشم گشود. / نه به او رهگذری کرد سلام، / نه نسیمی به سویش برد پیام، / نه بر او ابری یک قطره فشاند، / نر بر او مرغی یک نغمه سرود .

تصور اینکه وقتی خسته شویم و دیگر توان جنگیدن نداشته باشیم، کسی دیگر پیشگام می‌شود، آرامش‌بخش است. شاید زیادی آرامش‌بخش.

این که فرد عمر خودش را وقف اصول اخلاقی ای کند که مبنای آنها در معرض رنج دیگران بودن و حساسیت به آن(یا التزام به عمل برای تسکینش) است، می‌تواند به بی حسی اخلاقی فرد بینجامد.

-کلمه ها چقدر عمر می‌کنند؟ خاطره ها چقدر می‌مانند؟ خاطره ها وقتی پیر می‌شوند عینا همانی هستند که در واقع در گذشته بودند؟ او حرف نمی‌زند. زیر خنده نمی‌زند...