از آثار ژاپنی تا حالا فقط دوتا کتاب خوندم؛ این و منظر پریده رنگ تپه‌ها. و یه چیز خیلی ملموس و عجیب احساس نزدیکی‌ایه که نسبت به جفت شون داشتم، [یک دردآشناییِ خاص، که برگرفته از شرقی بودنه]. داستان‌های کوتاه این کتاب به نظر من جناییِ جنایی نبودن، بلکه یه رنگی از سیاهی داشتن که من بارها و بارها اینو تو نوشته‌های صادقتین(آقایان چوبک و هدایت) و چند نفر دیگه از نویسنده‌های دههٔ سی تا پنجاه، دیده بودم. البته شاید هم قیاس اشتباهی باشه اما من این حس نزدیکی‌ای رو که از این اندک تجربه‌م از ادبیات ژاپن گرفتم، تا حالا از آثار هیچ ملت دیگه‌ای نگرفته بودم. عجیب بود، حتماً ژاپنی‌خوانی رو ادامه می‌دم.
      

        غریبِ زیبای تلخ!
      

        کتاب رو از عصر شروع کردم و همین الان تموم شد، یه کشش و فضاسازیِ خیلی‌خوبی داشت، روایت آدماییه که کنار آدمای بی‌اعتنا به جهان رنگ می‌بخشن، کاش بتونم یبار دیگه ناطور دشت رو بخونم و اینبار به سبب این کتاب بیشتر باهاش ارتباط بگیرم.
 در آخر  آیلین عزیز خیلی ممنون بابت معرفیش، واقعا دوست داشتنی بود^^(: 💙
      

        کتابی در ژانر اتوبیوگرافی که هم درام و عاشقانه بود ، هم تاریخی و هم پر از اطلاعات شاخه‌های مسیحیت
چقدر قلم شاهکاری رو شاهد بودیم و چقدر شخصیت قابل ستایشی داشت ‌یوهانا،به معنای واقعی کلمه باهاش زندگی کردم...
      

        ارمیا، مصطفا ، نمیدانم اصلا این‌ها را فراموش خواهم کرد یا نه
صحنه های به زیبایی آرایش شده که پنداری در قعر داستان هستی 
و در آخر ، نمی‌دانم رفتنِ ارمیا را دوست داشتم یا نه.
      

        گفت: ترجیح میدادم خود ، سگم را بکشم» جورج هم خودش لنی را کشت ، البته من فکر میکنم او از قبل هم لنی را کشته بود. شاید دوست داشتم جورج، بعد از کشتن لنی، خودش را نیز به آن دنیا می‌فرستاد ، اما خب حقیقتی که در پس آن داستان بود، همینقدر هم تلخ بود. 
از ترکیب های توصیفی نویسنده هم که نگویم ، خدایی بود در جای خودش