پایانش یه جورایی باز بود و کامل باید توضیح میداد و اینکه که همش راجب کشیش و مسیح و... حرف میزدن حوصله سر بر بود. میتونست حجم کمتری داشته باشه و خیلی جذاب تر باشه. و اینکه هیجان و کشش کافی رو نداشت.
ولی قلم خوبی داشت؛ روان بود. البته می‌تونست بهتر باشه . 
      

        نمی‌تونم ایرادی ازش بگیرم. واقعا عالی بود ولی حس می‌کنم یکم زیاده‌گویی داشت. آخرهای کتاب چند صفحه می‌خوندم و فقط یک دقیقه باید کتاب و می‌بستم تا به درستی هضمش کنم. و آخرش اینجوری بودم که خدای من! یه پایان چقدر میتونه عالی باشه. چقدر تیم خوبهه. به نظرم خیلی راحت بروک و بخشیدش. و چقدر حرص می‌خورم از سادگی بروک چطور شین و تیم از هم تشخیص نداد؟ نباید حتی لحظه‌ای شک می‌کرد. و اون لحظه که چلسی و ترک کرد واقعا دلم می‌خواست بزنم تو صورتش. 
مطمئناً همیشه عاشق پایان‌بندی‌های فریدا خواهم بود. 
«آخه می‌دونید، من به خاطر مامانم هرکاری میکنم» 
و پدر عوضیمو می‌کشم. آفرین پسر. آفرین به تو و خالق تو. 
      

        فقط میتونم بگم به زور خوندمش. با ترجمه و قلم نویسنده. نتونستم کنار بیام ولی وایب خفنی داشت. 
نویسنده خیلی جاها باید توضیح مختصری می‌داد اما زود ازش گذر کرد.  اگه برگردم عقب نمی‌خونمش. 
      

        خیلی قشنگ بود اما باید یکم بیشتر به رابطه سایلس با پدر و مادرش و باد می پرداخت و وابستگی بیشتری رو به وجود می آورد. 
جوری که موضوعش خفنهه:) 
      

        حاجی خیلی خوبهه. خیلی
      

        اونطور که انتظار داشتم جذاب نبود و خوشم نیومد هرچند که خیلی مخوف بود. 
درکل این جلد اضافیه و اگه نبود بهتر بود. 
ولی باز هیجان لازم رو نداشت اما چون قلم فریدا بود نمیشد نه گفت به خوندنش. 
خدمتکار خیلی زیبا تره. 
      

        خوندنش آرامشی و انتقال میکرد که غیرقابل توصیفه. 
یک بار هم که شده باید این کتاب و بخونید. 
هرچند که زیاده گویی داره و اونقدرها هم جنایی نیست و بیشتر روانشناختیه. 
منطقیه که عاشق آخرش شدم؟
      

        در یک کلمه خارق العاده
      

        جوری که باهاش کلی اشک ریختم😭
      

        خیلی زیباست
      

        میتونست خیلی بهتر باشه:) 
      

        اگه کسی بیاد بگه این کتاب بده میزنم تو دهنش😂
نخونی ضرر کردی واقعا
      

        میخای گریه کنی؟ کاری نداره که این کتابو بخون🥺
      

        خیلی خفنه🥹
فریدا و کتاباش تو قلبم جا دارن
اما حس میکنم پایانش و خیلی زود جمع و جور کرد و نسبت به بقیه کتاب‌هاش ضعیف بود. 
      

        «حاوی اسپویل» 
اولاش و خیلی از صفحه هاش حوصله سر بر بود و یکم از قلم نویسنده زده شدم. 
توضیحات اضافی و نامفهوم زیاد داشت.
 ولی آخرش یه چیز استثنایی بود. 
اینکه  برای درک احساسات دیگران، درک اینکه جای شخص دیگری باشی، و برای نشون دادن علاقه و اینکه اون ادم و تمام احساسات و ویژگی هاش رو حس کنی و از آن خودت کنی. اون هارو بکشی برای اینکه جزی از تو باشن و از جاری شدن خون سرخشون به وجد بیای و نور درخشان امید و میون تاریکی ببینی. 
از مایک مث چی بدم میاد. توی یکی از صفحه های کتاب انتیا رو خرد و خاکشیر کرد نمیدونم چرا انیتا باز برگشت پیشش. ولی حقشه که کشتش:))) 
کم کم داشتم شک میکردم نکنه نویسنده هم مثل شخصیتش روانیه؟:)