صبح مامانم گفت خاله‌م قراره مسافرت برن بوشهر. همون موقع گفتم مامان من آرزومه بوشهر رو ببینم. یادم افتاد به کتاب «آمیخته به بوی ادویه‌ها» که یه روز توی راه تهران بیست صفحه‌ای ازش خونده بودم و رهاش کرده بودم. امروز اون رو خوندم و قلبم براش واقعنی! (به تازگی متوجه شدم من بلد نیستم نقد کتاب بنویسم و فقط احساس شخصی می‌نویسم.) هشت تا داستان که توی جنوب می‌گذرن. آبادان، خرمشهر و بوشهر. امروز بعد از ظهر و کمی از شب اون‌جاها سیر می‌کردم. یه کافه توی بوشهر، محله‌های آبادان و خرمشهر. با هشت‌تا قصه متفاوت. با کلماتی که رنگ و بو دارن. وقت شنیدنش رفتم آهنگ عبدالحلیم حافظ رو سرچ کردم که گفته بود و شنیدم. و راستش عربی یه گوشه پنهان قلبمه که قلبم رو یک جوری می‌کنه. شعرها و موسیقی عربی. ردی که کلمات توی ذهنم به جا گذاشتن این‌طوریه که می‌تونم بابت غم‌های آدم‌های هر هشت داستان گریه کنم. کاشکی بلد بودم بهتر در موردش بنویسم ولی خب. چندتا نقل‌قول می‌ذارم.
      

        امروز کتاب سخت‌پوست از ساناز اسدی رو خوندم. یک داستان بلند ایرانی که همین سال‌ها منتشر شده. داستان در شمال کشور می‌گذره. یه شهر کوچیک‌ شمالی و داستان خونواده‌ی داوود. ارتباط بین داوود و پسرهاش. امین و سینا و عاطی همسرش. پررنگ‌ترین عنصر داستان دریا بود و خب فکر کنم منطقیه برای مردمان اون جغرافیا. اون وابستگی به دریا و عشق و هراسی که نسبت بهش بین آدم‌ها هست. از این چیزها که بگذریم و به بخش شخصی مواجه من با قصه برسیم به این می‌رسیم که من یک عصر بهادری که دلم گرفته، گوشه‌ی اتاق نشستم و در حالی که هیچ‌وقت شمال و دریا ندیدم با خوندن این داستان وارد خونواده‌ی داوود می‌شم. با ماجراهاشون همراه می‌شم. برای داوود غصه می‌خورم. با پسرش امین احساسات مشترک پیدا می‌کنم. خودم رو موقع نیم‌خیز شدن جلوی تلویزیون موقع فوتبال دیدن می‌بینم و اون هیجان و استرس رو احساس می‌کنم. با سینا لب دریا می‌شینم و بهش خیره می‌شم و فکر می‌کنم الان تصوری از اون شهر توی خاطرم دارم. ویلایی روبه‌روی دریا، بازار ماهی‌فروش‌ها و سر و صداش، قایق‌ها و مسافرهای اون‌جا و بوی دریا از دور. تمام این‌ها جادوی ادبیاته که سخاوتمندانه به ما می‌‌بخشه و تا همیشه ممنونم ازش.
      

        خیلی دوستش داشتم. دقیقاً تجسمی از رویای بزرگ من بود. آدمی که همه‌چیز رو رها کرده و به سفر رفته. به عجیب‌ترین جاهایی که می‌شه رفت. از نپال و افغانستان تا روستای دورِ ایران و اروپا. کتابش سفرنامه‌‌ی محض که گزارش سفر باشه نیست. جستاره. حرف‌هایی می‌زنه که آدم رو به فکر وا می‌داره. حرف‌هایی که من هم توی عمیق‌ترین فکرهام بهش فکر می‌کنم. جسارت یه دختر برای این سفرها، قصه‌ی آدم‌ها، بیشتر از هر چیزی قصه‌ی آدم‌هایی مختلفی رو که توی دنیا می‌بینه و روایت می‌کنه دوست دارم. و البته غم غالبی که توی کلمات جاریه و دقیقاً ساختاری از نوشتاره که من آرزو می‌کنم یک روزی بتونم بنویسم.
      

        کتاب محبوب ۴۰۳ام است. دخترک داستان من است و این کتاب بوی توت‌فرنگی و روزهای بهار برای من دارد. 
      

        کتاب‌های کانون پرورش فکری یه ریسمان بزرگن که من رو به نوجوونی‌م وصل می‌کنن. این کتاب هم یکی از اون‌هاست.‌ اولین‌باری که خوندمش نمی‌دونم دقیقاً چند سالم بود. سیزده، چهارده یا بیشتر. فقط زیبا و تولدی که پدرش می‌خواست بگیره خاطرم مونده بود. اون موقع اصلا نمی‌دونستم پارک ساعی، خیابون ولیعصر، چهارراه پارک‌وی، امامزاده صالح و تجریش و نیاوران کجاست. فقط برام چندتا اسم مبهم بود. چند روز پیش که خواستم برای خواهرام کتاب امانت بگیرم این کتاب هم برداشتم. این روزها خوندم. این دفعه دیگه هم‌سن زیبا نبودم اما می‌دونستم کجا رو می‌گه. از اول اولش تا آخرش زیبا و پدرش رو توی همون خیابون‌هایی تصور می‌کردم که خودم حالا راه رفته‌م. از این چیزهای ادبیات خوشم میاد. از پیوند شهر و ادبیات. یا اسم اون برنامه دانشگاه که شهرهای کاغذی بود. از شهرهای کاغذی خوشم میاد و دوستش دارم این کتاب رو.. خیلی دوستش دارم.