چقدر  این کتاب را دوست داشتم 
چقدر خودِ زندگی بود با همه‌ی غم و شادی هایش، کم و زیادهایش
چقدر مثل ننه ددری‌ها خوبن، شور و شوق هر جمعی هستن ، ساده و صمیمی.
و رستمی که.....
داستان از زبان زنی به نام شورا، از دوران کودکی تا میانسالی با بیانی زیبا روایت میشود. داستان کودکیهایش، عاشق شدنها ، رسیدنها و نرسیدنهایش.اما نه به همین سادگی ! با غمی پشت حرفهایش

خودگویی های شورا با خودش را دوست داشتم.شاید چون راوی زن بود و می‌تونستم باهاش همزاد پنداری کنم بیشتر به دلم نشست.
خلاصه که دوستش داشتم...
        

          این کتاب را روزگاری خوانده بودم که داعیه نویسنده شدن در سر میپروراندم. ۳ یا ۴ بار آن را خوانده بودم و از خط خطش لذت بردم و سرشار شده بودم از شوق. یادم هست دفعه اول چیزی سر در نیاورده بودم. دفعه دوم فهمیدمش و دفعات بعد بیشتر و بیشتر. آنچنان که کل کتاب را خط به خط برای مادرم خوانده بودم و حالا که فکر میکنم چه صبری داشت مادرم و چه گوش شنوایی....
        

          برای بچه ها صدا جزئی از زندگی است، برای بزرگترها سکوت جزئئ از زندگی می‌شود.
ص۳۸

از زندگی آنها که رفته‌اند جز از دل من، یا آنها که مانده‌اند،اما در دنیایی تنها، دور از هم، جدا از هم...
ص۱۲۷

نمی‌فهمیدم مادرم چرا عذرخواهی می‌کند. این که خواب بودم و بیدارم کرده بود به عذرخواهی نیازی نداشت. حاضر بودم برای خاطر این بیداری دیگر هرگز تا ابد نخوابم.
ص۱۴۷

او رستمش را از دست نداده که بفهمد من چه می‌گوییم.او اصلاً رستمی ندارد که بفهمد من چه می‌گویم...
ص۲۴۷
------

دلم گرفت... روی تختم خوابیده بودم و نمی‌آمدم بیرون. می‌خواندم و احساس می‌کردم دارم غرق می‌شم... اشک‌هام موهام رو خیس کرد... و عرقِ دست‌هام روی کتاب موند...
وای...
و وای...