"مادام پیلینسکا و راز شوپن" مثل خیلی از آثار اشمیت داستانی کوتاه و روانه. 
در این داستان موسیقی، به خصوص موسیقی شوپن، نه فقط به عنوان هنر بلکه مثل یک راه برای رسیدن به آرامش و رهایی از درد و رنج های انسانی معرفی میشه.
شخصیت مادام پیلینسکا، زنی که نگاهش به موسیقی متفاوته و اون رو دری میبینه که از اون، میشه دنیا رو به طریق دیگه ای دید و زیست، بسیار دیالوگ های زیبا و درخور اندیشه‌ای داره. 
داستان تا حدودی ترکیب خاطره‌نگاری و تخیل نویسندست.
خواندش به خصوص به عاشقان هنر موسیقی پیشنهاد میشه.
      

        این کتاب اولین تجربم از آگاتا کریستی بود و به من ثابت کرد که چرا میگن آگاتا کریستی ملکه‌ی جنایاته.
 خیلی دنبال هیجان نبودم و خب کتاب هم بیشتر روی معما و جزئیات تمرکز داشت تا پلات توئیستای عجیب، که همین باعث شد برام جذاب‌تر بشه.
 چیزی که از این کتاب توقع داشتم و به بهترین شکل بهم تحویل داده شد، این بود که همه‌ی اطلاعاتی که از همون اول روایت به داستان اضافه میشد، آخر سر خیلی خوب کنار هم قرار گرفتن و به هم وصل شدن.

من خودم از حدودای نیمه‌ی کتاب قاتل رو بین حدس‌هام آورده بودم، ولی بازم وقتی رسیدم به پایان و نحوه‌ی گره‌گشایی رو دیدم، برام جذاب بود.

 در کل حس می‌کنم برای شروع آثار کریستی انتخاب خیلی خوبی بود و به خوبی بهم نشون داد که چرا هنوزم این کتاب توی لیست خیلیاست.
      

        یه کتاب کوتاه، زیبا و حال خوب کن از ادبیات ژاپن. 
در یک نشست خونده میشه. 
موضوعش تاثیر فقدان روی روح انسانه و توصیفات و قلم نویسنده واقعا زیباست. 
در کل برای استراحت و غرق شدن توی یه داستان آروم مناسب و لذت بخشه.
      

        اگه حال و هوای سریالای جواهری در قصر و افسانه دونگی رو دوست داشتید از این کتاب هم لذت خواهید برد. خوندنش دقیقا حس و حال دیدن اون سریالا رو داره چون داستان توی همون فضا اتفاق میفته. 
طبق یادداشت نویسنده اخر کتاب این کتاب تا حدودی بر اساس واقعیت و راجع به تراژدی زندگی ولیعهدیه که هیچ وقت پادشاه نشد. 
دختری به اسم بک هیون از پایین ترین درجات اجتماعی با سختی خودش رو به رتبه پرستار قصر میرسونه و با یه اتفاق همه چی زیر و رو میشه. 
یه شب چند تا از هم کلاسی ها و معلم هاش توی مدرسه پرستاری به قتل میرسن و این جرم میفته گردن استاد موردعلاقش که براش حکم مادر داره. 
و حالا بک هیون میخواد با پیدا کردن قاتل واقعی استادش رو نجات بده. تو این راه با بازرس جوون شهربانی هم مسیر میشه و ارتباط زیبایی بینشون شکل میگیره.

شخصیت پردازیای کتاب قابل قبول بود. به عنوان یه داستان جنایی پیچش ها و معماهای خوبی داشت. رومنس داستان به اندازه و قشنگ بود. فضاسازی هم خوب بود. پایان بندی مناسبی داشت و در کل برای یه بار خوندن مناسب بود.



      

        خیلی جالبه که برعکس هرکی که دیدم جلد ۲ و ۳ رو بیشتر از جلد ۱ دوست داشته، واسه من جلد یک درکل بهتر بود. اونم فقط به خاطر اینکه پایانش رو دوست داشتم. 
کل مجموعه هم واقعا به شدت متوسط بود. سه جلد کتاب بود و تنها حسی که در طول خوندنش داشتم این بود که چرا هیچ اتفاقی نمیفته؟ خیلی داستان بی بخار پیش میرفت و جهان سازیشم واقعا خیلی غیرمنسجم و پر از باگ بود. بچه های  ۱۳ ۱۴ ساله شاید ازش لذت ببرن. آثار بهتری تو این ژانر هستن که حتی واسه صرفا سرگرم شدن هم موفق تر عمل میکنن. این مجموعه حتی نتونست من رو سرگرم کنه!  خلاصه که نخونید. به معنای واقعی کلمه این داستان هیچی هیچی نداشت. 
      

        اینم از جلد دوم...
احساس میکنم خط به خط این مجموعه داره وجودم رو تسخیر میکنه=)))

      

        داستان جدید و خفنی داشت. برای خوندن یه جنایی معمایی کاملا گزینه خوبیه. 
قلم نویسنده پر کشش و جذاب بود. 
ایده‌ی داستان این بار به جای اینکه راجع به قربانی های قتل و دنبال قاتل گشتن باشه، راجع به خانواده‌ی یه قاتل زنجیره ای و زجرایی که میکشن بود.  
و خب یه جلد دوم هم داره و داستان این کتاب توی نقطه ای تموم شد که آدم رو به شدت برای خوندن جلد دوم ترغیب میکنه. 
و با پیش زمینه ای که توی این جلد ساخته شد، به نظر میاد داستان جلد دوم میتونه از این جلد هم جذاب تر باشه. 
خلاصه که خوندنش به جنایی خونا پیشنهاد میشه.
      

        این کتاب یکم سخت خوانه. یه جاهایی ادم حس میکنه داره مقاله درباره‌ی فیزیک کوانتوم و شیمی هسته ای میخونه=))) ولی ولی پلات توییستا و داستان شاهکار.
وای از اون دنیایی که آقای آسیموف تو بخش دوم کتاب خلق کرده بود... دوستش داشتم واقعا. 
نمونه شاهکار نبوغ ادبیات علمی تخیلی.

      

        نمی‌دونم براش چی بنویسم. بی نهایت دوستش داشتم و از سطر به سطرش لذت بردم. غم و احساس کاراکترا ملموس و قابل درک بود. جمله های خیلی قشنگی داشت. با وجود اروم بودنش برای من کشش بالایی داشت. به نظرم اسم کتاب به بهترین شکل محتواش رو توصیف میکنه. دقیقا همین: کلمه های آبی تیره...
      

        چه شاهکاری...
اخرین باری که تونستم قبل از این کتاب از یه داستان سفر در زمانی لذت ببرم، تجربم از تماشای سریال دارک بود که بی نقص بود و یه داستان بدون باگ از سفر در زمان رو نشون میداد و تمام اثرات پارادوکس پدربزرگ رو نشون میداد‌. بعد از اون هر اثری رو تجربه کردم همیشه یه اشکالی داشتن و یه چیزی رو از قلم انداخته بودن که توی داستان باگ های بزرگی درست میکرد و منم انقدر به این قضایا توجه میکردم که هیچ وقت نتونستم از داستانای سفر در زمانی دیگه لذت ببرم تا رسیدم به این کتاب. روایتی از سفر در زمان که تونسته بود پارادوکس پدربزرگ رو دور بزنه. وای از مغز بلیک کراوچ. این مرد واقعا خیلی خیلی جلو تر از زمانه خودش مینویسه. 
احتمالا در آینده خیلی بیشتر قراره آثارش مورد توجه قرار بگیره. مثل آسیموف یا آرتور سی کلارک.
این کتاب شاهکار علمی تخیلیه واقعا. اگر یه داستان واقعی از سفر در زمان میخواید باید برید سراغ این کتاب. هر معمایی که توی ذهنتون شکل بگیره و هر جایی که بگید اینجای داستان ایراد داره خیلی زود بلیک کراوچ برطرفش میکنه و نشون میده هیچ حفره ای توی این داستان وجود نداره. 
خلاصه که طرفدارای این ژانر 
بخونید و لذت ببرید.
      

        احساسات خیلی متناقضی نسبت بهش دارم. بازم اون مریضی قلم ژاپنی رو خیلی خوب احساس کردم مخصوصا انتهای کتاب. بزرگترین معمای داستان دست نخورده باقی موند و فکر میکنم از اول هم قرار بود همینطور باشه. 
قرار نبود بفهمیم چرا و چطور چیزای مختلف ناپدید میشن. قرار بود ببینیم چطور ادمای این جزیره هر روز بیشتر با محدودیتای جدید سازش میکنن و فراموششون میکنن. 
قلم نویسنده زیبا و ترجمه روان و عالی بود. به زودی میرم سراغ کتابای دیگش‌. 
به هرحال امیدوارم علاقه مندای ادبیات ژاپن از دستش ندن. 
زیبا، دردناک و مریض...
      

        حالا که هر سه جلد مجموعه رو خوندم میتونم یادداشتمو براش بنویسم. 
به نظرم کتاب اول نسبت به دو کتاب بعد بهتر بود و بعدش کتاب سوم. کتاب دوم هم از دو جلد دیگه از نظرم ضعیف تر بود.
 کتاب اول داستان باگ زیادی نداشت و پایان بندی قوی و پلات توییستای خوبی داشت هر چند بازم در حد ۷ از ۱۰ بود واسم. جلد دوم رومنس بهتری از دو جلد دیگه داشت اما توی طول داستان به شدت اتفاقای غیر منطقی و مسخره ای پیش میومد و کلا اینجور بود که شخصیت اول میرفت یه جا یه بلایی سرش میومد و یکی از دوتا شخصیت اصلی پسر از ناکجا اباد سر میرسیدن و این دخترو بغل میکردن میبردن=) یعنی تو کل این کتاب بیشتر از اینکه این دختر رو پای خودش راه بره تو بغل این دوتا پسر داشت این ور اون ور میرفت. پلات توئیست خاصی هم نداشت این جلد جز اینکه بزرگترین راز داستان اروم اروم مشخص شد تو طول کتاب. و جلد سوم هم به نظرم تا هشتاد درصدش خوب و منطقی بود و داستان اشکالای کمی داشت و قشنگ پیش میرفت و ادم رو با خودش میکشوند ولی بیست درصد اخر اتفاقای غیر منطقی خیلی افتاد و از نظرم مسخره بود و سطح پایین. در کل جلد اول کشش کمتری نسبت به دو جلد بعد داشت ولی داستان بهتر و پایان بندی و اتفاقای شوکه کننده بیشتری داشت. دو جلد بعد با اینکه کشش بیشتری داشتن ولی پر بودن از اتفاقای غیر منطقی و مسخره. شخصیت پردازی کتاب هم متوسط بود (برای شخصیتای اصلی و یکی دوتا شخصیت فرعی البته. بقیه کلا تو دیوار بودن).
 نمرم به کل مجموعه ۶.۵ از ۱۰ئه. نظر کلیمم اینه که ارزش وقت گذاشتن نداره و به کسی که کتابای زیادی خونده و دنبال یه فانتزی یا حتی عاشقانه‌ی خوب و قویه پیشنهادش نمیدم.
      

        قلم بکمن دوست داشتنیه. 
من عاشق فوتبالم برای همینم این کتاب رو دوست داشتم. بریت ماری شخصیتش با اُوِه فرق داشت. نتونستم اونقدی که با اون همذات پنداری میکردم با بریت ماری ارتباط بگیرم، اما همچنان خارج از مقایسه، داستان این کتابم دوست داشتنی و شیرین بود. دوستش داشتم.

      

        قلبمو تسخیر کرد این داستان
چقد دوستش داشتم... و چقد خوشحالم دو جلد دیگه هم در پیش دارم 
      

        کتاب شیرینی بود. دوستش داشتم. ایده متفاوت و دنیای جالبی داشت. برای سرگرمی و استراحت بین مطالعه های سنگین گزینه مناسبیه.