حتی دیدن جلدش هم حالم رو خوب می‌کنه. بیست و چند سال پیش چندین و چند بار خوندمش. دوتا داستان از دکتری که الان اسمش خاطرم نیست فقط یادمه که چشم‌هایی آبی داشت به رنگ گل فراموشم مکن (من اون موقع فهمیدم به جز گلایلی که توی جوهر آبی گذاشته باشن گل‌های آبی رنگ دیگه‌ای هم موجوده) . از خود داستان‌ها به جز این‌که در یکی از داستان‌ها پسری به اشتباه قرص پدر بزرگش‌ رو می‌خوره و شروع می‌کنه به جوون‌تر شدن چیز دیگه‌ای یادم نیست ولی حال و هوایی که موقع خوندن این کتاب داشتم رو خیلی خوب یادمه. برای بچه‌های ۱۱-۱۲ساله‌ و بزرگ‌تر قطعا جذابه.
      

        چه اتفاقی می‌افته اگر در عصر مدرن جادوگر قصه‌ی هانسل و گرتل شهرزاد قصه‌گوی هزار و یک شب رو گول بزنه؟ اونم نه با خونه‌‌ای از شکلات و آب‌نبات، بلکه با آپارتمانی که تلویزیونش داره فیلم مورد علاقه‌ آدم رو پخش می‌کنه.

#طبقه_وحشت رو جی.ای.وایت نوشته که با همسرش، سه پسرش و روح همسترشون اُفلیا، در نیوجرسی زندگی می‌کنه و زمان‌هایی که مشغول نوشتن داستان ترسناک برای نوجوانان نیست به یه مشت بچه یاد می‌ده چجوری داستان سرهم‌بندی کنن.

مترجم این کتاب، #خورشید_رضوانی دوست خوب منه که با همسرش در تهران زندگی می‌کنه و زمان‌هایی که مشغول ترجمه کردن نیست یا زبان انگلیسی تدریس می‌کنه یا نقاشی‌های آبرنگ معرکه‌ای می‌کشه.

 #انتشارات_پرتقال قبلا هم کتاب #سه_غریبه_در_شهر رو از همین مترجم منتشر کرده.
اگر نوجوانین یا بزرگسالی هستین که از خوندن داستان‌های نوجوان لذت می‌برین از دستش ندین.
      

        همه کسایی که چاقن و سال‌ها رژیم و ورزش هیچ کار ویژه‌ای براشون نکرده باید این کتاب رو بخونن تا از شر بدترین احساسشون (لابد ایراد از منه که لاغر نمی‌شم) خلاص بشن . آدم‌های لاغر هم باید این کتاب رو بخونن بلکه تلنگری باشه براشون و درک کنن آدم‌هایی که چاقن نه تنبلن نه لزوما پرخور و نه بی‌اراده.
خوندن این کتاب بهمون کمک می‌کنه که بدترین دشمن بدن انسان رو به خوبی بشناسیم.
      

        چندین نقد در مورد این کتاب خونده بودم با این مضمون کلی که نویسنده از جنایات محمدرضا پهلوی در کتابش چیزی ننوشته ولی من اصلا چنین چیزی از کتاب برداشت نکردم. اتفاقا برعکس به نظرم خیلی منصفانه به همه زوایای زندگی آخرین پادشاه ایران پرداخته.
برای من طلایی‌ترین قسمت کتاب چند جمله از صفحات پایانی بود. به نظرم لزومی نداره نویسنده حتما فهرست‌وار از جنایات شاه بنویسه، به جاش می‌تونه از طلوع و غروب‌های دیده نشده،بوسه‌های تلف شده و عشق‌های اتفاق نیفتاده بنویسه.


"واقعا به پایان رسیده‌ای اما چشم‌هایت هم‌چنان باز است؛ برخلاف  دوران پادشاهی‌ات. و این یعنی پایان همه چیز؛ از جمله، پایان یک عمر پادشاهی؛ سال‌ها خود را بر فراز ابر‌ها دیدن، سی و هفت سال پادشاهی کردن به بهای زندگی دیگران؛ بدون آن‌که کوچکترین شباهتی به مرگ داشته باشی. اما حالا آن‌قدر مرده‌ای که گویی هزاران سال از مرگت می‌گذرد. در حالی‌که جاودانه به نظر می‌رسیدی. چه عمرها که به خاطر دراز شدن طول عمر تو کوتاه شده ! هیچ می‌دانی که چند هزار سال عمر به دیگران بدهکاری؟ چند طلوع و غروب به خاطر تو نادیده مانده؟ چه مقدار بوسه تلف شده، چقدر خنده بر لب نیامده، چند عشق اتفاق نیفتاده؟ "
      

        جنگ ابدی یا "چگونه مترجم،ویراستار و ناشر یکی از بهترین داستان‌های علمی تخیلی دنیا را سلاخی کردند"
این چهار ستاره فقط و فقط متعلق به داستانه و لا غیر.
داستان فوق‌العاده عالی با یک پایان‌بندی معرکه.
ولی حیف و صد حیف که پر از ایراد ترجمه و ویراست و صفحه‌آرایی بود. یعنی شما ۶۵هزار تومن پول می‌دید که عملا متن اولیه‌ای که مترجم به ناشر تحویل داده و طبیعتا کم اشکال نیست رو بخونید.
      

        یک کتاب جنایی کاملا معمولی .با ترجمه نسبتا غیرقابل قبول‌.
یک سوم اولیه داستان رو که خوندم پایانش کاملا برام قابل حدس زدن بود . یکی دوتا موضوع نسبتا جذاب داشت مثلا این‌که کمیل خودآزاره و کلمات رو روی پوستش حک می‌کنه و رابطه‌اش با مادرش .
ولی به جز این‌ها به نظرم چیز خاصی نداشت . دودلم که سریالش رو ببینم شاید جذاب‌تر بود.
      

        وقتی جنگ‌ها شروع می‌شن و برنده و بازنده‌شون معلوم می‌شه، وقتی دزدای دریایی گنجشون رو پیدا می‌کنن و اژدهاها دشمناشونو برای صبحونه می‌خورن، یکی باید داستان پیچیده‌ی اونا رو تعریف کنه؛ این خودش یه جور جادوئه. همه چی به شنونده بستگی داره و هر شنونده، داستان متفاوتی رو می‌شنوه و تاثیری روش می‌ذاره که هیچ وقت فکرشو نمی‌کرده. می‌تونی داستانی رو تعریف کنی که تو روح آدم‌ها خونه می‌کنه و به بخشی از خون و رگ و پی‌شون تبدیل می‌شه. همه‌ش به خاطر داستان‌های توئه. این نقش تو و موهبتیه که بهت عطا شده. درسته که خواهرت آینده رو می‌بینه، اما تو هم می‌تونی آینده رو شکل بدی، پسر. اینو فراموش نکن. هر چی باشه جادو شکل‌های مختلفی داره.

سیرک شبانه
داستان دو شعبده‌بازی که از کودکی ملزم به شرکت در مسابقه‌ای می‌شن که حتی قوانینش رو نمی‌دونن.
یکی از جادویی‌ترین داستان‌هایی که تا الان خوندم.
اگر الان غول چراغ جادو بهم بگه سه تا آرزو کن قطعا یکیش اینه که سیرک شبانه واقعی باشه و من بتونم تجربه‌ش کنم.
      

        جماعت خوره‌ی فیلم‌ و کتاب ضرب‌المثلی دارن که می‌گه "براساس کتاب درجه یک، فیلم درجه دو و براساس کتاب درجه دو فیلم درجه یک ساخته می‌شه"
قطعا استثناهایی وجود داره مثل کتاب و فیلم پدرخوانده که هر دو فوق‌العاده عالی هستند، یا همین کتاب بیگانه که به یک مینی سریال تبدیل شد و هر دو درجه دو هستند.(اشتباه نکنید اصلا معنی حرفم این نیست که کتاب و سریال خوبی نیستند.خیلی هم خوبند ولی عالی نه)
خلاصه که اگر از ژانر معمایی با کمی چاشنی ترس خوشتون می‌آد در خوندنش تعلل نکنید.
      

        این کتاب به لحاظ اطلاعاتی که در اختیار مخاطب قرار می‌داد عالی بود. انتقاد من به نحوه نگارش نویسنده‌ست و نه روایت راوی. به نظر منِ مخاطب این‌جور اومد که آقای اتابک فتح‌الله‌زاده سوالاتی رو از دکتر عطاء صفوی می‌پرسیدن و ایشون در جواب اون سوالات نامه‌هایی براشون می‌نوشتن و در نهایت هم همون نامه‌ها رو پشت سر هم به ترتیب وقوع اتفاقات منتشر کردن البته بدون درج تاریخی که نامه‌ها نوشته شده‌اند. سلام و احوال پرسی‌ و خداحافظی راوی با نویسنده در ابتدا و انتهای نامه‌ها و یا درددل‌های تکراری راوی با نویسنده کمی آزاردهنده بود. به شخصه ترجیح می‌دادم روایت یک‌دست‌تر باشد.
      

        اگر از ۱۹۸۴ جورج اورول، فارنهایت۴۵۱ ری بردبری یا هر رمانی در ژانر پادآرمان‌شهری لذت بردید خوندن پلیس حافظه رو بهتون پیشنهاد می‌کنم، در غیر این صورت بهتره که سراغش نرید.
داستان در جزیره‌ای که اسمش رو نمی‌دونیم اتفاق می‌افته. جایی که مردم با ناپدید شدن چیزهای مختلف در زندگیشون کنار اومدند.
با ناپدید شدن عطر، زمرّد، تقویم یا حتی گل‌ها و پرنده‌ها می‌شه کنار اومد اما با ناپدید شدن رمان‌ها باید چه‌کار کرد؟ از اون بدتر وقتی اعضای بدن انسان ناپدید شدند چه باید کرد؟
پلیس حافظه رو بخونید و در انتها به این فکر کنید که همین الان هم گونه‌های زیادی از جانوران، کوه‌های یخ و تعداد زیادی از فرهنگ‌ها،زبان‌ها و رسم‌الخط‌ها عملا ناپدید شدند و ما هم نه تنها با این ناپدید شدن‌ها کنار اومدیم بلکه مسببین اصلیش هستیم. چقدر طول می‌کشه تا نوبت به خودمون برسه؟
      

        اگر معتقدین فیلم شاینینگ یکی از آثار برتر سینماست پس حتما کتابش رو بخونین تا متوجه بشین اون فیلم در برابر کتابش واقعا هیچه
      

        روایت یک داستان واقعی از زندگی یکی از هزاران اسیر اردوگاه آشویتس-برکناو . اسیری که باور داره زنده از آشویتس خارج می‌شه.
هر سرگذشتی که از دل آشویتس بیرون بیاد قطعا جذابه و بیشتر از اون دردناک. حالا اگر این سرگذشت شامل یافتن عشق واقعی در اردوگاه مرگ باشه قطعا جذاب‌تر هم می‌شه.
برای من صحنه‌های رویارویی خالکوب با منگله نفس‌گیر ترین صحنه‌ها بود. یادداشت گری سوکولوف در پایان کتاب هم یک‌تنه به اندازه کل داستان اندوهگینم کرد.
      

        "توی آب" هم مثل "دختری در قطار" یک داستان معمایی-جنایی  متوسط رو به خوبه. خواننده می‌تونه از لحظات تعلیق داستان لذت ببره و حدسای متفاوت در مورد پایان داستان بزنه که معمولا هم درست از آب درمی‌آد.