من فقط می دانم که بریدن باعث می‌شد احساس امنیت کنم.عایق بود.افکار و کلمات،جایی ثبت می‌شدند که بتوانیم ببینمشان و ردشان را بزنم.خلاصه دیوانه وارش اینکه حقیقت،گزنده،روی پوستم بود.اگر بگویی می‌خواهم بروم دکتر،دلم می‌خواهد روی بازویم بنویسم نگرانی.بگویی عاشق شده ای.طرح تراژیک را روی سینه ام می‌کشم.لزوما نمی‌خواستم درمان شوم.اما بابت نوشتن،قاچ کردن لای انگشت های پایم(بد،گریه)مثل معتادی که دنبال یک رگ دیگر روی تنش بگردد،حس بدی داشتم.ناپدید این کار را برایم کرد.گردنم را بهترین نقطه نگه داشته بودم بری آخرین برش درست و حسابی،بعدش دیگر بیخیال شدم.