یه کتاب شسته رفته در مورد خالداسلامبولی ، کسی که انور سادات رو ترور کرد.
کتاب کوتاهه و چیزی فراتر از مطالب توی اینترنت به شما نمیده
      

        این کتاب رو دقیقا وقتی شروع کردم که چند ماهی میشد بچه‌ام رو از دست داده بودم و حال روحیم اصلا خوب نبود...
وقتی به قسمتی رسیدم که آنی هم دخترش رو از دست داد بلند بلند گریه کردم ، جوری که همسرم ترسیده بود و نمیدونست باید چه جوری آرومم کنه... خوندن این کتاب توی اون شرایط برام خیلی آرامش بخش بود چون توی اون شرایط بدی که من داشتم فهمیدن اینکه شخصیت محبوبم(از دوران کودکی تا به الان ) دردی شبیه به درد من کشیده آرومم کرد و بعد دیدم آنی ادامه داد ، پس من هم باید ادامه میدادم....
این کتاب برای من پر از امید و اتفاقات زیبا بود...
 
      

        این جلد از نظر من خیلی ضعیف و حوصله سر بود ، برای همین خیلی طول کشید تمومش کنم.
نامه های یک طرفه واقعا برای من خسته کننده بود و اینکه فکر میکنم قسمت هایی از کتاب سانسور شده! 

      

        این جلد عالیه و خیلی خوب احساسات جوانی رو به ما نشون میده...

      

        هر جلد از کتاب مجموعه آنی‌شرلی یه ویژگی های مخصوص به خودش رو داره و ما کاملا سیر بزرگ شدن و تغییر شخصیت و افکار آنه رو میبینیم... کتاب یک پر از هیجان و رویای کودکی و نوجوانی ،  حالا هم شروع جوانی و شور و اشتیاق برای زندگی و فوران احساسات....
      

        جلد یک مجموعه آنی شرلی برای من یه چیز دیگه‌ای...
خیلی دوسش دارم و هر وقت میخوام از این دنیای جدی و بی‌رحم  فرار کنم به این کتاب پناه میبرم....
      

        الحمدالله که خوندن این کتاب روزیم شد
به نظر من میشه با هر خط این کتاب ساعت ها گریه کرد
.
      

        یک داستان عاشقانه ساده با یک فضا سازی عالی!
با صدای ایوب آقاخانی گوش دادم و کلی کیف کردم.....
      

        این کتاب رو فقط فقط به خاطر جستار نویسنده محبوبم والریا لوئیزلی دوست داشتم و خوندم!  هر بار از لوئیزلی یه متن میخونم به خاطر فضایی که خلق میکنه هیجان زده میشم  و کلی کیف میکنم! 
در کل بخوام بگم این کتاب برای من کتاب شلخته‌ای بود...
به جز داستان لوئیزلی بقیه کارها برام جذاب نبودن و با کتاب خیلی  ارتباط برقرار نکردم


      

        خیلی خوندن این کتاب طول کشید! چرا؟ چون هم ترجمه بد بود هم خیلی حرف های اضافه توی کتاب بود! 
ویکتور هوگوی عزیز میتونست خود داستان اصلی  توی ۲۰۰ صفحه جمع کنه اما انقدر شاخ و برگ و حرف های اضافه زده بود که داستان ۲۰۰ صفحه‌ای الکی الکی شد ۵۰۰ صفحه! 
قسمت شروع داستان خیلی خیلی خوب بود در ادامه ضعیف شد و آخر کتاب باز داستان اوج گرفت و پایان خوبی داشت.
خیلی خوشحالم که بالاخره تمومش کردم و کم مونده از خوشحالی اشک شوق بریزم...

پ.ن: ذهن مریض من موقع خوندن کتاب مدام تصور میکرد اگر این داستان رو جای ویکتور هوگو ، ارنست همینگوی مینوشت چی میشد؟
راستش رو بخواین به نظرم ورژن همینگوی برای من خوندی تر میشد🫢
      

        این کتاب هیچ چیز تازه‌ای برای گفتن ندارد!
      

        چند ماه قبل از جنگ استادم چندین جلد کتاب گذاشت کف دستم و گفت همه را بخوان و برای تک به تک نقد مفصل( با تاکید زیاد روی مفصل) بنویس! اما از آنجایی که من یک سر دارم و هزار سودا هی از زیر خواندن کتاب ها شانه خالی کردم تا اینکه استاد هی پیغام و پسغام فرستاد که دختر کو نقد ها؟ من هم هی خودم را زدم به کوچه علی چپ که استاد آماده‌ست فردا میدهم بخوانید... و فردا شد پس فردا.... و پس فردا شد پسان فردا.....و یکهو  جنگ شد!!!  و من به اجبار مجبور شدم بچسبم به خانه‌یمان ( آن هم چه خانه‌ای ، خانه‌ای که درست وسط حملات اسرائیل بود و مدام در و پنجره‌اش می‌لرزید) و حالا دیگر وقت آن را داشتم که کتاب ها را بخوانم... 
کتاب می‌نویسمت مجموعه نامه های سیامک بهرام‌پرور به عشقش است. قسمت اول که برزخ نام دارد نامه ها به عشقی‌ست که به آن نرسیده! قسمت دوم به نام بهشت نامه ها به همسرش بعد از ازدواج است.
کتاب را که باز کردم با این جمله شروع شد " سلام بانوی ترانه‌های ناتمام!" وای نمیدانید آن لحظه چه لحظه‌ی خنده داری بود :))) دقیقا یاد متن های بلاگفا افتادم در دهه ۸۰ ! رو کردم به همسرم و گفتم بیا و یاد بگیر هفت ساله باهم زندگی میکنیم تو یک بار من رو " همدم روزهای تکراری بی مونس هنوز " صدا نکردی! همسرم یکهو من را نگاه کرد و گفت " میشه یه بار دیگه از روی جمله بخونی هضمش سخت بود:)))))))
و این‌گونه بود که یک کتاب به سوژه‌ی خنده‌ی من و همسرم تبدیل شد و تا سه روز همسر خلاقم در خانه راه می‌رفت و من را با اسم های عجیب و غریب صدا میزد :)))) 
و شاهکارش آنجا بود که گفت " تو قشنگ ترین تصویر قرن بیستمی😂"  کتاب هیچ ندارد! یک سری عاشقانه‌ی زیادی احساسی و نچسب! به جز چند جمله‌ی خوب دیگر هیچ نیست! فقط به درد این میخورد که با همسرت بخوانی و بخندی و بگویی یعنی هنوز همچین ادم هایی هستن که عشق را انقدر سانتی‌مانتال ببینند؟؟؟ نمیدونم شاید هم مشکل از ماست که  شبیه هیچ کدام از این کتاب های عاشقانه  زندگی نمی‌کنیم و متاسفانه خیلی معمولی هستیم! 
از استادم ممنونم که در روزهای جنگ سوژه‌ی سرگرمی ما را فراهم کرد تا صدای پدافند و لرزیدن شیشه را فراموش کنیم 😁
      

        خدایا خدایا چقدر این کتاب خوب بود!
چقدر اجرای ایوب آقاخانی خوب بود....
و چقدر کسی که جلد را طراحی کرده بی سلیقه‌ست !
عنوان کتاب نقل قول یکی از شخصیت های کتاب است ، زمانی که  شخصیت کشیش از سمت خود برکنار می‌شود و در یک سخنرانی این جمله را می‌گوید " همه انسان‌ها به یک شکل زندگی نمی‌کنند..."
برایم خیلی خیلی عجیب است که برخی کتاب ها در ایران آن‌جور که باید دیده نمی‌شوند... مشکل کجاست؟ کاش یک سلبریتی این کتاب را معرفی کند تا شاید باعث دیده شدن آن شود... کاش....
      

        ما هر روز  در نماز خود به یگانگی خداوند شهادت میدهیم اما آیا واقعا روح توحیدی در زندگی‌یمان جریان دارد؟
این کتاب با اینکه حجم کمی دارد اما به شدت انسان را به فکر وا میدارد ، راستش من از دیشب که این کتاب را شروع کردم تا امروز که تمامش کردم مدام با خودم فکر میکنم که چقدر در زندگی‌ام روح حقیقی توحید جریان دارد؟
چه جاها تسلیم دیگران شدم؟ چه وقت به جای عبودیت حقیقی خداوند برای دل خوش کردن دیگران کاری کردم که درست برخلاف خواست حقیقی خداوند بود؟ 
پاسخ بعضی سوال ها حقیقتا دشوار است....
حالا میفهمم چرا میگویند گفتن اشهد موقع مرگ انقدر سخت است! فکر کن میخواهی اشهد خود را بگویی و تمام بت هایی که در زندگی برای خودت ساختی از جلو چشمانت عبور میکند! پول ... خانه... فرزند... فلان مقام... فلان شخص... فلان چیز به ظاهر کوچک که جانم به آن بسته بود! حالا با رویت تمام این بت ها مگر میشود اشهد گفت؟ مگر میشود جسم را رها کرد و به دیدار حق شتافت؟ حالا دیگر چه اهمیتی دارد که تو یک عمر "اشهد ان لا اله الا اللّه"  ورد زبانت بود....حالا دیگر تو ماندی و بت هایت....

تصورش ترسناک است.... خیلی خیلی ترسناک است....


پ‌.ن: بهترین قسمت کتاب آنجایی بود که یادم انداخت من مالک هیچ ، مطلقا هیچ چیز در دنیا نیستم و حتی لباسم امانت و لطف خداوند به من است.... و بعد من انقدر راحت امانت های خداوند را، نعمت های او را از دست میدهم ، اسراف میکنم و حرامشان میکنم!
      

        من حدود ۷ سال است که اینستاگرام ندارم و به هر کس این موضوع را میگویم چشمانش گشاد میشود و میگوید " اینستاگرام نداری از دنیا عقب نیستی؟" و من همیشه شانه بالا می اندازم.... من از دنیای اینستاگرام عقبم اما از دنیای خودم نه!
دقیقا ساز و کار دنبال کردن اخبار مثل ساز و کار اینستاگرام است و مثل یک باتلاق بزرگ شما را درون خودش میکشد و خروجی‌اش این است که شما روزی ۱۰۰ ویدئو کوتاه دیده‌اید که خیلی از آنها لزوما شوخی و هجو نیست بلکه خیلی از آنها دارای پیام مفید است اما نتیجه چه میشود؟ هیچ! مطلقا هیچ!
این کتاب را چند سال پیش گوش داده بودم ، احساس کردم دوباره به آن نیاز دارم و گوش دادن دوباره‌اش به من چیز هایی داد که عمیقا خوشحالم و دوباره یادم انداخت که این زندگی ارزشش بیشتر از آن است که ساعت ها از وقتم را در دنیای اخبار و اینستاگرام هدر دهم!