کتابی در عین سادگی کاملا علمی و مفاهیم قابل درک و مناسب دارد پیش از هر چیزی احترامی که نویسنده برای وقت مخاطب قائل بود و توضیح داده بود بخش هایی از کتاب به دلیل ساختار مجزا بودن کتاب امکان دارد تکراری باشد توجه ام رو جلب کرد و ممنونم به خاطر این توضیح، کتاب چکیده ای از کتاب های روانشناسی خوبی همچون زندگی خود را دوباره بیافرینید، هنر خوب زیستن، فلسفه اگزیستانسیالیسم و ... بود و من از خوندش لذت بردم و به نظرم می شده بارها خوند و تکرارش کرد 
          

            یک ماه قبل از خواندن این کتاب تصمیم گرفته بودم هر هفته یک کتاب یا نهایتا هرماه چهار کتاب خوانده باشم؛ رسیدن به این کتاب و مواجهه با تصمیم نویسنده برای خواندن هر روز یک کتاب برایم جالب بود اما با پیش روی و در نهایت اتمام کتاب تنها جذابیتش برایم معرفی صد و چند کتاب دیگر و برخی پند و اندرز های نویسنده بود.
به لحاظ تخصصی رمان ضعیف و سطحی نوشته شده بود و بسیاری از داستان های جانبی و خاطرات مطرح شده بین داستان، اضافی و زائد به نظر می رسید.
به نظرم هر روز کتاب خواندن یک برنامه عالی در زندگیست اما هر روز یک کتاب خواندن در کنار فوایدش ایرادهایی هم دارد از جمله اینکه بدلیل شتاب در خواندن بدلیل تشویش برای اتمام کتاب در پایان روز منجر به خوانش سطحی آن می شود.
همانطور که خود نویسنده هم در کتاب گفته: " من اگر و زمانی درباره ی کتاب ها حرف زدم، بحث گرایش و سبک روایت و متن آخرین نقدها نبوده، بلکه چیزی شبیه وراجی های خاله زنکی بوده"
          

            چیزی نمونده که تمامش کنم و این غم‌انگیزم می‌کنه؛ در هرحالی که اواسط کتاب نمی‌خواستم ادامه‌اش بدم اما داستان به شکلی طراحی شده که با وجود سیر کُند و نداشتن هیجانِ عجیبی، باز تو رو درگیر خودش نگه میداره. طوری که هربار چشمت بهش میفته از خودت میپرسی "سریاس صبحدم کجاست؟"
و این سوال موجب میشه باز برگردی سراغش و بخوایی ادامه‌اش بدی.
به عنوان یک نویسنده، نوع ترتیب واژه‌ها و توصیف‌ها رو تحسین می‌کنم و اصلا یکی دیگه از دلایلم برای ادامه دادن، همین لطافت کلمات و تصویرهای زنده و ناب نویسنده بود.
پیشنهاد می‌کنم برای یک بار هم که شده مطالعه کنید... با تمام غم‌ها و غربت‌هاش.

          

            ترجمه‌ی کتاب که نامأنوس و آزاردهنده بود واقعا (ترجمه‌ی مریوان حلبچه‌ای) مترجم که از اسمش هم معلومه، کورده. و به‌نظر میرسه تسلط کاملی به زبان فارسی نداره!! البته همین هم شک‌برانگیزه. چون انصافا تعابیر زیبا و شاعرانه‌ای به‌کار می‌بُرد اما یهو یه جمله از دستش در می‌رفت و من زور می‌زدم بفهمم چی میگه اما موفق نمی‌شدم و پرت می‌شدم از داستان بیرون و رشته ارتباطم قطع می‌شد. حیف واقعا!
‌
‌ویراستاری هم بعید می‌دونم شده باشه! چقد غلط دستوری! فعل و فاعل و مفعول بهم ریخته بود! خدای من! می‌دونی قشنگ حس می‌کردم صدسال پیش ترجمه شده اما زهی خیال باطل! مال همین ده پونزده سال اخیره!
‌
در کل کتاب کندخوانیه، فضای خیالی و عجیب و غریبی داره. بعضی شخصیت‌ها خوب از آب درنیومدن. مثلا اون خواهران سپید که اصلا نمی‌شد دوستشون داشت! یا سید جلال شمس که نمی‌تونستم فازشو درک کنم!
‌
اما تلاش نویسنده قابل تحسینه! کتاب ماندگاریه. عمرا بتونم فراموشش کنم. یه جاهایی واقعا می‌خواستم بیام بهش ۵ستاره بدم فارغ از همه ایراداتش مثل فضای بیمارستان! وای داشتم به پهنای صورت اشک می‌ریختم. چقدر زیبا و تکان‌دهنده بود! 
یا داستان محمد دل‌شیشه نازنینم که بیشتر از سریاس‌ها دوسش داشتم.
از بین سریاس‌ها، با سریاس دوم بیشتر ارتباط گرفتم. ایده‌ی آخرین درخت انار محشر بود. دوست دارم بهش بگم اتوپیای درماندگان! چقدر حرف داشت توش!
‌
می‌خوام با ترجمه آرش سنجابی هم امتحانش کنم. اونم که از هر دوجمله یکی‌ش رو حذف کرده! الله اکبرر:') 
قبلا کتابی اشکم رو درمی‌آورد سریع بهش پنج می‌دادم الان اما بیشتر می‌تونم به احساساتم غلبه کنم انگار:))
ببخشید که ریویوم قاطی پاتیه! ذهن خودمم الان همینه!
          

            کتاب دررابطه با مشکلات مردان افغان در بحبوبه‌ی روی کار آمدن طالبان  است
متن کتاب باوجود غم و اضطراب، بسیار جذاب و گیراست 
جز پیشنهادات همیشگی من برای آنهایی که قصد دارن کتابخوانی رو شروع کنند
          

            یکی از مسائلی که باعث می شود ایمانم به غیب محکم تر شود، روبه رو شدن با کتاب های خاصی در لحظات خاص تری از زندگی است...انگار باید آن کتاب را در آن لحظه پیدا کنم تا پاسخ گوی چیزی باشد...اصلا انگار آن کتاب من را پیدا می کند.
البته این کتاب های خاص خودشان را با واسطه هایی به من رسانند. واسطه هایی مانند یک کلاس کسل کننده ی ادبیات که آدم را به سمت خواندن یک ای بوک خاک خورده در گوشی همراه می کشاند. و آن وقت با خواندن تنها چند صفحه از آن ای بوک خاک خورده می فهمی که خودش است...این همان چیزیست که باید بخوانم. و بعد در اولین فرصت آن کتاب را می خری ولی روز ها فقط نگاهش می کنی...تا شیرینی انتظار را لمس کنی...و بالاخره شروع به خواندنش می کنی.

بهترین عبارتی که می توانم درباره ی یک عاشقانه به کار ببرم فقط این است که خیلی فهمیدمش.
نمی دانم اگر در شرایط دیگری این کتاب را می خواندم هم همین قدر می فهمیدمش یا نه...فقط خیلی مناسب بود.
بعضی کتاب ها برایم یک "اتفاق" اند...دیدم را به زندگی تغییر می دهند...یک نگاه جدید به من می دهند...ولی یک عاشقانه این طور نبود...خیلی از جملاتش انگار حرف هایی بودند که مدت ها بود می خواستم بزنم...حرف های دل بودند انگار...و در عین حال یک سری جملاتش با پیش فرض های من خیلی متفاوت بودند ولی نمی دانم چگونه این قدر فهمیدمش...

"به باور داشتن عادت نمی کنم..."