من همیشه رمان و به داستان کوتاه ترجیح میدم و تو این بین فقط داستان کوتاه های هوشنگ مرادی کرمانی تونسته بود احساسی و در من به وجود بیاره ...
ولی این چند روز ، داستان کوتاه های سیمین چسبید به قلبم !
به قدری ماهرانه نوشته شده بودن که تونستم با ذره ذره کتاب ارتباط بگیرم ...
این کتاب دقیقا از همون کتاب هایی که مزش میره زیر زبون آدم و بعدش میگرده که باز کتابی پیدا کنه که این حس هارو بهش میدن 
سیمین ، خیانت ، نجابت ، مظلومیت ، عشق نو جوانی ، غربت و ... به زیبایی به تصویر کشیده بود و توی هر داستان ، تو حس میکردی خودت یکی از اون شخصیت هایی و باهاش عصبی میشدی ، دلت میسوخت ، شجاع میشدی و گاهی وقتام پا به پاشون گیر میکردی وسط یه ندونستن 
من داستان مهر انگیز و علی و از همه داستان ها بیشتر دوست داشتم 
و داستان عید ایرانی ها و کمتر 
مردی که بر نگشت منو یاد جای خالی سلوچ انداخت 
و  یه تایمی و با همه شخصیت ها زندگی کردم 
      

        کتاب سقوط
خب از اینکه کتاب حرف های یه آدم بود و داستانی نبود خوشم نیومد ، حس میکردم نشستم پیش یه آدم از خود راضی  که مدام داره نصیحت میکنه و از خودش خوب میگه
اولاش شاید یکم جذبش شدم ولی اخرا دیگ انقدر حرف زده بود حوصلم سر رفت ...
یکمم عدم انسجام و توی متن و جمله ها حس میکردم که خب شاید اثر ترجمش باشه .
تکه های خوبی برای استوری گذاشتن داشت و این یکی از نقطه قوت هاش بود .
      

        فکرکنم یکی از ویژگی های غالب این کتاب ، اینه که طوری نوشته شده که بتونیم به راحتی با راوی داستان ، همراه بشیم ...
آشفتگی مرد به آشفتگی نوشته شده ...
و خب بعضی وقتا هم قرار نیست شخصیت اول داستان ها دوست داشته بشن شاید ؟ 🫠
به قول بعضیا شاید یه رابطه سمی و نشون میداد ...
ترجمه خانم بیدختی نژاد هم خیلی خوب بود ...