دانشورخوانی را باید از این کتاب شروع کرد

الآن می‌توانم بگویم این همان نویسنده سووشون است. وقتی اولین مجموعه داستان سیمین دانشور یعنی «آتش خاموش» را خواندم، نوشتم انگار یک دختر دبیرستانی آمده داستان نوشته و چاپ کرده. اما دانشور، یک دهه بعد از آتش خاموش، مجموعه داستانی منتشر می‌کند که الانی که من خواندمش، فهمیدم دانشور در داستان کوتاه هم حرف برای گفتن دارد.
«پرداختن حرفه‌ای به خرافات و تسلطش به آن»، «مضمون‌های زیرپوستی»، «دست پر از ضرب‌المثل‌ها»، «دغدغه‌های زنانه‌ی جدی، نه مثل آتش خاموش، رمانتیک و احساسیِ صرف»، «شروع و پایان خوب» و موارد دیگری که الآن به ذهنم نمی‌آید، این مجموعه داستان را خواندنی می‌کند. البته یکی دو داستانش هم چنگی به دل نمی‌زد. ولی به هر حال باید سیمین‌‌دانشورخوانی را از این کتاب شروع کرد نه آتش خاموش.
        

          داستان های واقعی و جزئیات دقیق رو بیان کردن وصف جالبی از اون فضا ها دارن
        

          اگر کسی سووشون را خوانده باشد و این مجموعه را هم بخواند، بدون اینکه چیزی از تاریخ ادبیات و ترتیب آثار خانم دانشور بداند، مطمئن می‌شود که این اثر قبل از شاهکار سووشون نوشته شده است. البته چیزی که برایم در این داستان‌ها جذاب بود، ذهن زنانه‌ی نویسنده و نگاه نوی او به پدیده‌هایی مثل استعمار، ظلم به زنان و خیانت بود. پدیده‌هایی که معمولا از دیدگاه مردان و حتی گاهی با توجیهات فراوان مطرح می‌شوند.
ترتیبی که برای این داستان‌ها در نظر گرفته‌ام، از بهترین تا ضعیف‌ترین:
۱- عید ایرانی‌ها + مدل + صورت‌خانه
۲- مردی که برنگشت
۳- یک زن با مردها
۴- در بازار وکیل
۵- زایمان
۶- سرگذشت کوچه
۷- بی‌بی شهربانو + شهری چون بهشت
        

          فکر می‌کنم اگر این کتاب را مثلا هشت سال پیش خوانده بودم، بیشتر دوست داشتم. حالا اما برایم جذاب نیست، به‌نظرم فضا و نمادها زیادی تکراری است و روند داستان‌ها سرراست و قابل پیش‌گویی.
یک ستاره از این سه‌تایی که دادم فقط به خاطر داستان «مردی که برنگشت» بود.