بوهمیها همچنین تعریف جدیدی از شکست ارائه کرده اند . بنا بر ایدئولوژی بورژوازی از آنجا که جامعه اساساً در توزیع مزایای خود عادلانه عمل میکند متهم اصلی شکست مالی یا شکست بزرگ کاری یا ، هنری شخصیت خود فرد است . ولی بوهمیها با تمرکز بر این موضوع که دنیا اغلب تحت حاکمیت حماقت و تعصب قرار دارد چنین تفسير متهم کننده ای را در مورد شکستهای زندگی رد میکنند . استدلال آنها بر ماهیت انسانی تکیه میکند و آنها بر این اساس معتقدند کسانی که در جامعه موفق میشوند به ندرت جزو عاقل ترین یا بهترین افرادند بلکه کسانی هستند که به بهترین نحو تسلیم ارزشهای معیوب مخاطبانشان میشوند.

تبلیغات در مورد ظرفیت ناچیز مادیات در مقایسه با قدرت خارق العاده رخدادهای عاطفی در افزایش میزان رضایت خاطر ما از زندگی نیز سکوت می.کنند . حتی زیباترین و پیشرفته ترین وسایل نقلیه نیز قادر نیستند ذره ای از رضایت خاطری را که رابطه ای خوب به دنبال دارد در ما ایجاد کنند - همان طور که نمی توانند بعد از جروبحثی خانوادگی یا قطع رابطه موجبات تسکینمان را فراهم سازند . در چنین لحظاتی حتی شاید ناکارآمدی احساسی آن اتومبیل چشمکهای منظم چراغ راهنمای آن و محاسبات دقیق کامپیوترش موجب برانگیختن خشممان شوند .ما به همین اندازه درباره جذابیتهای برخی حرفه ها نیز دچار بدفهمی میشویم چون بخش عمده ای از معایبش سانسور میشود و تنها نکات تحسین برانگیز آنها برجسته میشود نتایج را میبینیم ولی روند را نادیده میگیریم . اگر دست از حسرت خوردن برنداریم به طور تأثرانگیزی زندگیمان را با حسرت خوردن برای مسائل نادرست هدر میدهیم .

در چنین تبلیغاتی به این نکته اشاره نمیشود که ویژگی انسان این است که بعد از به دست آوردن هر چیزی دیگر ارزشی برای آن قایل .نیست شاید سریعترین راه برای این که توجهمان را به چیزی از دست بدهیم خرید آن باشد - همان طور که شاید سریعترین راه برای این که کسی را دیگر تحسین نکنیم ازدواج کردن با او باشد . تصور اکثر ما این است که برخی دستاوردها و داراییها ضامن خشنودی و رضایتمان از زندگی خواهند بود . این تصور در ما ایجاد شده که پس از صعود از دامنه های پرفرازونشیب شادی و رضایت از ، زندگی به دشت وسیع و مرتفعی میرسیم و در آنجا به زندگیمان ادامه میدهیم کسی به ما نمیگوید که بعد از رسیدن به قله دوباره به دامنههای پست و جدید اضطراب و تمنا سقوط میکنیم . به نظر میرسد زندگی فرایندی است از جایگزینی اضطرابی با اضطراب دیگر و جانشینی خواستهای با خواسته دیگر البته این بدان معنا نیست که باید از تلاش برای غلبه بر اضطراب یا تحقق خواسته هایمان دست بکشیم بلکه شاید بدان معناست که باید تلاشمان را با آگاهی از این امر همراه سازیم که اهدافمان در واقع قادر به ارائه آن میزان از آرامش و ثباتی که وعده میدهند نیستند .

تورستاین وبلن در نظریه طبقه مرفه ( ۱۸۹۹ ) به شرح این موضوع پرداخته که پول چطور در اوایل قرن نوزدهم معیار اصلی جوامع تجاری برای ارزیابی اعضایشان شد « ثروت به مبنای مرسوم احترام تبدیل شده است . داشتن ثروت لازمه قرار گرفتن در جایگاهی معتبر در جامعه است . مال اندوزی از خوشنامی تفکیک ناپذیر شده است ... آن دسته از اعضای جامعه که قادر به کسب ثروت نیستند مانند دیگران از عزت و احترام برخوردار نیستند و از این به رو عزت نفس خود را نیز از دست میدهند . » گفته ، وبلن در جامعهای تجاری محال است بتوان تصور کرد کسی بافضیلت و در عین حال فقیر باشد . حتی افرادی که ذهنیتی کاملاً غیرمادی دارند حس میکنند برای گریز از اهانت و بدنامی باید به کسب ثروت بپردازند و آن را به نمایش بگذارند و در صورت ناکامی در این امر دچار اضطراب میشوند و مورد نکوهش قرار میگیرند

از آنجا که مشخصه بارز احساسات این است که معمولاً هدف اصلی را گم میکنند فلاسفه توصیه کردهاند برای هدایت آنها به سمت هدف صحیح از قوه منطقمان استفاده کنیم و از خود بپرسیم آیا آنچه میخواهیم واقعاً نیازمان را برآورده میسازد یا آیا آنچه از آن میترسیم واقعاً چیزی است که باید از آن ترسید .