بریده‌ای از کتاب تسلی بخشی های فلسفه اثر آلن دوباتن

تسلی بخش های فلسفی داره وارد همون بخشی از فلسفه میشه که من عاشقشم(: او نمیخواست ما را افسرده ، کند بلکه میخواست از انتظاراتی خلاصمان کند که موجب احساس تلخکامی میشوند وقتی عشق ما را درهم شکسته تسلی بخش است که بشنویم خوشبختی هرگز جزئی از برنامه نبوده است . بدبینترین متفکر شاید به طور ناسازواری ، تسلی بخش ترین متفکر باشد فقط یک اشتباه مادرزادی وجود دارد و آن این است که می پنداریم زندگی میکنیم تا خوشبخت باشیم ... تا زمانی که بر این اشتباه مادرزادی پافشاری کنیم . جهان پر از تناقض به نظرمان میرسد ؛ زیرا در هر قدمی در مسائل کوچک و بزرگ مجبوریم این امر را تجربه کنیم که جهان و زندگی قطعا به منظور حفظ زندگی سرشار از خوشبختی آرایش نیافته اند ... به همین دلیل سیمای تقریباً همه افراد سالخورده حاکی از احساسی است که ناامیدی خوانده میشود .