این مجموعه‌ی دو جلدی از معدود کتاب هایی بودن که واقعا لیاقت ترند شدن رو داشتن. کتاب روایت ساده ای داره و کلا مکالمات بین نویسنده و روانپزشکشه درمورد مشکلات و سردرگمی های معمولی ای که گریبان آدم رو میگیره و نکته‌ش دقیقا همینه. اینکه درمورد بلایای بزرگ و دردهای عظیم نیست بلکه درمورد فرسودگی ناشی از یک زندگی ساده و به ظاهر آروم با ذهنی مشوشه. برای من دغدغه ها و حرف های نویسنده ملموس بود حتی با اینکه خیلی جاها احساس یا تجربه‌ی مشابه هم نداشتیم. و صحبت های روانپزشکش هم همینطور. 
      

        باید بگم واقعا کتاب خوبی بود و به پرونده های جنایی واقعی خیلی شباهت داشت.
من چندتا چیزش رو از قبل حدس زده بودم ولی در نهایت اصل داستان سورپرایزم تونست بکنه.
ولی با بخش شری مشکل دارم و ناراحتم کرد. این که انقدر ساده تونستن باهاش خداحافظی کنن درحالی که واقعا آدم بدی نبود. و مامان کارتر بود. چطوری کارتر تونست؟ اون قدر ساده؟ نمی دونم، اونجاش دلم خیلی واسه شری سوخت.
و کاش جف نمی مرد.
و رمزی و اش. نمی شد نرن🥲
در کل واقعا راضی کننده و خوب بود برخلاف کتاب ۵ بازمانده.
۱۸:۵۶

      

        خیلی قوی نبود حقیقتا و اکثر چیزارو حدس زده بودم از قبل. ولی خب فینالش خوب شد.
ولی مشکلم با دو سوم اولیه ش بود، اوایلش به نظرم لزومی نداشت.
برای سرگرمی و حواس پرتی از جنگ خوب بود.
ولی قطعا بهترین اثر نویسنده هنوز راهنمای کشف قتله برای من.
در کل حوصله سر بر بود یجورایی ولی آخرش ناراحت میشدی واسه همشون و یکم به فکر می افتادی درمورد سرنوشت هاشون.
پایانش ولی خب نسبتا متفاوت بود و کلیشه ای نبود. 
      

        غم و امید مثل مهی رقیق در این کتاب جریان داشتن. بهترین توصیفم ازش همینه : کتابی آغشته به مه صبحگاهی لب ساحل.
و چه خوب به چیزها وقتی شروع به تغییر می کنن پرداخته بود.
به اینکه زندگی جلو میره حتی وقتی خیلی مشتاقی که همون‌طور که هست بمونه.
که خورشید بهترین و بدترین روزها هم غروب می کنه و تابستون همیشه خیلی زود تموم میشه اما تاثیرش تا سالیان سال روی قلب ها باقی می مونه.
این کتاب رو به کسانی پیشنهاد می کنم که در شرف یک تغییر مهم در زندگی شون هستن و به قول آنی شرلی به پیچ جدیدی در جاده رسیدن. 
      

        این کتاب در ژانر خودش خوب بود و من از خوندنش لذت بردم. ولی شاید باب میل خیلی ها نباشه و براشون کسل کننده باشه اما به شخصه برا منی که قبلا کتاب این مدلی خونده بودم و خوشم هم اومده بود تجربه ی شیرینی محسوب میشه.
      

        گروس عبدالملکیان واقعا از شاعرهای موردعلاقه‌ی منه.
من عاشق سبک نوشتار و نوع نگاهش به جهان هستم. جوری که درد رو به چیزهای زیبا و دردناک تبدیل می کنه و چیزایی رو که همیشه در دیدمون هستن ولی نمی بینیمشون رو با مهارت به تصویری دیدنی و ناب تبدیل می کنه. از ایشون چندین کتاب خوندم و واقعا همشون خاص و زیبا بودند اما این کتاب تجربه‌ی دیگری بود. تجربه‌ای از دل جنگ و خاورمیانه که زیر بمب و آتش، باز هم شاعرانگی می کنه.
واقعا زیبا.
      

        این کتاب داستان زیبایی درمورد درد و رنج های روحی و نحوه‌ی‌ کنار اومدن آدم ها با زندگی های پیچیده ای که داشتنه. درمورد اینکه یک خانواده چقدر می تونه تحت تاثیر وضعیت تک تک افرادش تغییر کنه و عوض بشه. و داستانی زیبا درمورد امید در روزهایی که چیزی جز ناامیدی وجود نداره.
من ازش خوشم اومد ولی روندش کمی کند بود و شاید یکمی زیادی کش اومده بود شاید هم نه. با این حال من از خوندنش لذت بردم. انتطار یه داستان با پلات توییست های نفس گیر رو نمیشه داشت کلا از این دست کتاب ها اما میشه با اطمینان گفت قشنگ بود.
تو این کتاب ما درمورد اختلالات و بیماری های روانی هم چیزای مختلفی یاد میگیریم، درمورد چگونگی برخورد با کسانی که بیمار شدن و درگیر این مسائل هستن و دغدغه های اطرافیان شون. و البته، درگیری های ذهنی نوجوون ها.
برای منی که چنین دغدغه هایی داشتم و دارم و از این نوع داستان ها و فضاها لذت می برم، تجربه ی دوست‌داشتنی ای بود.
      

        قشنگ بود ولی کاش طولانی تر میبود یا جلدهای بیشتری داشت...4 جلد خیلی کمه
      

        این کتاب به قدری برای افراد کتابخون دلنشینه که حد نداره. واقعا یک تجربه ی عالیه.
      

        برای کسی که کودکیش با کتاب های آن شرلی سپری شده، خوندن این کتاب یک جورایی ناراحت کننده بود.
تمام اون شخصیت ها، اون داستان ها و اون اتفاقات، در این کتاب زیر ردپای زمان رفته بودن و دیگه کسایی که عاشقانه زندگی شون رو دنبال می کردم رو ندیدم، درحالی که انتظار داشتم دوباره باهاشون رو به رو شم. برا همین بیشتر یک تجربه ی ناامید کننده از این جهت بود، نه از جهت داستان پردازی.
      

        این جلد برای من مملو از احساسات و خاطرات شاد و غمگینه.
احساساتی که حین خوندنش تجربه کردم فراموش و خاموش نشدنی هستن.
      

        این مجموعه نوجوانی من رو شکل داد. عاشقش هستم و برای مدت های طولانی بخش جدا نشدنی زندگیم بوده.
هیچ وقت نمی تونم تجربه ای که از خوندنش دارم رو فراموش کنم. هیچ وقت.

      

        این کتاب قلبم رو لمس کرد، واردش شد، مچاله‌ش کرد و در نهایت با اندوخته‌ی عشق و غم و فقدان، اونجا موندگار شد.
نمی دونم من این کتاب رو تموم کردم یا اون من رو. همین الان تمومش کردم و مثل ابر بهار برای پایان جولی و سم اشک ریختم.
برای تموم اونچه که داشتن و همه ی چیزهایی که هیچوقت فراتر از آرزوهاشون نرفت.
برای جولی که برای سم  و برای خودش زندگی می کنه و برای سم که زندگیش - چه به معنای حیاتش و چه به معنای جولی - رو از دست داد.
برای پایان غم انگیزشون اشک میریزم. برای همه ی از دست رفته ها. 
و برای سم، حتی بیشتر از جولی.

***

بله. شاید این کتاب از نظر خیلیا شاهکار نباشه. ساده باشه و عادی و حتی اورریتد، اما این داستان روحم رو لمس کرد. 
این داستانِ ساده، بدجوری تو دلم نشست و جای خودش رو پیدا کرد.
 من نقد ادبی نمی کنم. من احساساتم درمورد کتاب ها رو میگم.
این کتاب برای من ۵ از ۵ بود.
درسته، توی داستان خیلی چیزها میتونست بهتر باشه. مثلا یه توضیحی برای دلیل برقراری تماس شون.
ولی واقعا اینا برا خودم مطرح نیستن. من با آگاهی از این نقص هاش بازم دوستش دارم حقیقتا. واسه همین میگم اصلا نقد ادبی نیست.
      

        من واقعا با قلم این نویسنده حال می کنم. یعنی جدا از نوع پلات توییست هاش لذت می برم. همچنین جایی که قرارشون میده در طول داستان.
چیز جالبی که وجود داشت و با خوندن نظرات بقیه بهش پی بردم این بود که یکی از نقدهای وارد به این کتاب از سمت خواننده ها، ترکیبش با فانتزی و وقایع ماورایی بود. و غالبا راضی نبودن خواننده ها از این که پایانش اون طوری بود.
ولی راستش من از پایانش خوشم اومد🥲😂 نمیگم چیز خارق العاده و قوی ای بود ولی من مشکلی باهاش نداشتم و لذت بردم.
و کلا این کتاب درونم احساسات خاصی ایجاد کرد که باعث میشه بیشتر دوستش داشته باشم، یعنی فراتر از صرفا میزان قوی بودن داستانش باشه دلیلم.
و منم با این قضیه که نویسنده خوب روایت میکرد و جملات قشنگی خلق کرده بود موافق هستم. 
ولی برخلاف نظر یکی از خواننده ها، اون آدرنالین در من ایجاد می شد با خوندنش.
در کل‌ من لذت بردم و دوست دارم یکبار دیگه مطالعه کنمش و دقیق تر بررسیش کنم چون قطعا توی دور دوم خوندن جزئیات بیشتری دستگیرم میشه.
      

        من عاشق فضای این مجموعه ام و عاشق کل بن و اریکام.و جدا از اون خود اریکا رو هم خیلی دوست دارم...سووو بی صبرانه منتظر جلد بعدم چون هی داره رابطه ی بن و اریکا قوی تر میشه و این خیلی کیوت و دوستداشتنیههه. 
رابطه ی اریکا و تریکسی هم که نگم براتون اونم خیلی برام دوستداشتنیههه....فک کن با خواهرش از بن حرف میزنههه خب این سوپر کیوتههه