زیبا بود. :))
      

        خط نامنظم داستان، خصوصا اوایل کتاب به شدت گیجم کرد و واقعا عذاب آور بود!
از یک جا به بعد کتاب جذابیتش را از دست داد و اذییت کننده شد. بنظرم نویسنده میتوانست خیلی کوتاه تر و شسته رفته تر بنویسد. 
انتظار بیشتری از این کتاب داشتم و اندازه تعریف‌هایی که ازش شنیده بودم خوب نبود.
      

        محتوای این کتاب به طرز فجیعی نفرت انگیز و حاکی از دنیای لجن‌بار سیاست و قوانین اقتصادی‌ست.
از ورود به مسائل سیاسی خوشم نمی‌آید، و با اینکه از محتوای کتاب مطلع بودم، این کتاب را فقط و فقط بخاطر قلم داستایفسکی خواندم.



      

        به قدری این کتاب فوق‌العاده و محشر بود که در عرض ۲ ساعت بی وقفه خواندمش.
این کتاب مصداقِ بارزِ شعر قیصر امین‌پور است که میگوید:
ناگهان چقدر زود دیر می‌شود. :))
      

        فوق‌العاده بود!
از اون دست کتابایی‌ست که باید چندین بار خواند. 
همینگوی با قلمی بسیار ساده و روان، درونیات و افکار یک پیرمرد تنها را نوشته و به راحتی مخاطب را با خودش همراه می‌کند.

      

        زیبا و روان و در عین حال تلخ و تکان‌دهنده!
      

        این کتاب درباره یک مجرمِ محکوم به اعدام است که قرار است با گیوتین محاکمه شود و دار فانی را وداع بگوید.
حتی تصورِ مرگ با شرایط عادی هم ترسناک است، آن وقت فکر کنید که یک روز به پایان زندگیتان مانده و قرار است مرگ با تیغه‌ای تیز بر گلویتان به سراغتان بیاید.
تا به حال به این فکر نکرده بودم که کسانی که محکوم به اعدام هستند در فکرشان چه میگذرد و چه حال و روزی دارند. همیشه وقتی خبر اعدام کسی را می‌شنیدم، از در قضاوت وارد می‌شدم و می‌گفتم هرکی خربزه می‌خورد باید پای لرزش هم بنشیند. البته، الان هم همین را می‌گویم. اما شاید با کمی دل‌رحمیِ بیشتر.
نگاه به اعدام از منظر یک فرد اعدامی برایم خیلی دردناک و قابل تامل بود و باعث شد افکار و دیدگاه جدیدی را درک کنم.

•

دو روز پیش به کتابخونه رفته بودم و در بین قفسه‌ها می‌چرخیدم که ناگهان این کتاب را دیدم. هیچ برنامه از پیش تعیین شده‌ای برای خواندن این کتاب نداشتم و تنها با دیدن اسم ویکتور هوگو، بدون تردید کتاب را برداشتم و به خانه آوردم.
تا به حال کتابی از ویکتور هوگو نخوانده بودم و دائم به این فکر می‌کردم که آیا به عنوان اولین کتاب از این نویسنده، کتاب خوبی را انتخاب کردم؟
نکند این کتاب به اندازه کتاب های دیگرش خوب نباشد و توی ذوقم بخورد؟
به محض رسیدن به خانه شروع به خواندن کردم و بعد از خواندن ۱۰ ۱۱ صفحه از قلم ویکتور هوگو خوشم آمد. توصیفات و قلم روان ویکتور هوگو شگفت‌زده‌ام کرد و حقیقتاً انتظارش را نداشتم. نمی‌دانم چطور نظرم را درباره این کتاب بگویم که حق مطلب به درستی ادا شود. خیلی فکر کردم که از چه کلمات و جمله‌هایی برای توصیف این کتاب استفاده کنم ولی فقط همین چند خط را توانستم بنویسم. 
      

        به عنوان سرگرمی کتاب خوبی بود!

      

        از خوندن داستان کوتاه هیچ وقت لذت نبرده و نمی‌برم ولی حساب این کتاب از همه جداست!
این کتاب شامل ۵ داستان کوتاه است که هر کدام به طرز عجیبی واقعی و قابل درک‌اند. به قدری در این کتاب افکار و عواطف شخصیت‌ها واضح و دقیق توصیف شده که من به درون هر پنج داستان سفر کردم و جای تک تک شخصیت های آن‌ها زندگی کردم. در این کتاب به جای دختری عاشق، پیرمردی طرد شده، مردی مرموز، زنی بیوه و دختری ۱۳ ساله زندگی کردم و از عمق وجودشون با خبر شدم.
دوست داشتم تک تک داستان‌های این کتاب رو تحلیل کنم و نظر و احساسم رو دربارشون بنویسم ولی آن‌قدر حرف زیاد است که حقیقتاً توان نوشتنشون رو ندارم.🤭😂
      

        این کتاب رو بخاطر قلم اقای یامین پور و تعریف های زیادی که شنیده بودم خریدم و به هیچ عنوان از محتواش خبر نداشتم تا همین دیروز که کتاب رو به دست گرفتم.
خیلی وقت بود که زندگی نامه نخونده بودم و رغبتی هم به خوندنش نداشتم. شاید اگه اولش میفهمیدم که نخل و نارنج زندگی نامه‌ست اصلا نمیخریدمش.
ولی با این حال به شدت پیشمونم که چرا زودتر این کتاب رو نخوندم.🥲
قلم اقای یامین پور به شدت جذاب و گیرا بود و به راحتی با کتاب ارتباط گرفتم. با این کتاب خیلی به فکر فرو رفتم و مشتاق شدم که از این به بعد زندگی نامه بیشتر بخونم.
      

        اگه بخوام در یک جمله شرح حال این کتاب رو بگم، باید بگم که :
این کتاب پر است از رنج و عبرت!
از در و دیوار این داستان غم و بدبختی می‌باره و من با جمله به جمله این کتاب قلبم فشرده شد و اشک ریختم. وقتی به این فکر میکنم که زن هایی مثل محبوبه و یا حتی بدتر تو دنیا زندگی میکنن و ما از رنجشون بی خبریم، بیشتر دلم میگیره و غم وحشتناکی بهم هجوم میاره.
تنها نقدی که به این کتاب دارم اینه که نویسنده دیدگاه صفر و صدی به افراد جامعه داده و طبقه اشراف رو قدیسه معرفی کرده و طبقه عوام رو پست! شراب خوردن اشراف هیچ اشکالی نداره و شراب خوردن رحیم میشه زهرمار!
ولی در کل قلم نویسنده خیلی روون بود و از صفحه اول با داستان همراه شدم. تک تک اتفاقات مثل فیلم از جلوی چشمم رد شد و تک تک احساسات و عواطف شخصیت هارو به راحتی درک کردم.