در این کتاب، داستان خاطره انگیز آلیس در سرزمین عجایب دستمایه ای شده برای روایتی به مراتب تاریک تر، عمیق تر و نفس گیر تر که در همان صفحات آغازین راه خودش را جدا کرده و دنیای خویش را بنا می سازد.
جنون کتاب دوستی پر از طرح و نقش و های عجیب و باورنکردنی است که پس از خواندن آن خواب آرام را از شما تا مدتی خواهد گرفت.
بیش از این نمی توانم‌ از آنچه که پشت در نهفته است چیزی بگویم .
باید خواند ، دید و حیرت برد.
[موهـوم]
      

        پایانی خارق العاده 🔥🔥🔥
      

        اگر تنها سه روز برای زندگی داشته باشی چه می کنی؟
همه ما از این دست سوالات کلیشه ای را شنیده و بی تفاوت از کنار آن گذر کرده ایم.
اما شاید این بار فرق می کند...
سه روز برای شادمانی، داستان پسر جوانی است که که سی سال از عمرش را به مبلغ ناچیزی می فروشد، تا تنها سه روز زندگی کند.
برای آدمی که امروزش با فردا، فردایش با روز دیگر و...
یکی است سی سال دیگر اینگونه زیستن چقدر می ارزد؟
به اندازه هزینه سه دقیقه تماس تلفنی.
سوال اینجاست که در این مدت محدود می شود عاشق شد؟
می شود خندید؟
می شود خنداند؟
می شود تبدیل به خاطره ای هرچند گذرا اما دلنشین شد؟
به عبارتی، می شود زندگی کرد؟
برای یافتن پاسخ این سوالات ، سه روز برای شادمانی کتابی است که انتظارتان را می کشد.
[موهـوم]

      

        چه می‌شود اگر تمام آیینه ها مارا آنطور نشان دهند که می خواهیم باشیم؟
با اینکه می دانیم آنچه می بینیم در واقع خود‌‌ ما‌ نیستیم، اما با اشتیاق در بند خود فریبی می شویم.
من کیستم با چهره ای دیگر، با اندامی دیگر؟
من هنوز هم همانم که هستم؟
 سوال اینجاست همان چیست؟
چه چیزی ما را تعریف می کند؟
چند جلد اول شناسنامه؟
یعنی نام و ظاهر و اصل و نسب؟
 لیوانی را تصور کنید که تا نیمه در آن  آب است. حال از دیگران بپرسید که در آن چه می بینند؟ متفق قول خواهند گفت یک لیوان آب.
پس چرا نیمه خالی آن را نمی بینند و نمی گویند یک لیوان تا نیمه خالی؟
مگر آن هم به همان اندازه در لیوان جای نمی گیرد؟
 انسان آن چیزی است که در آن افراط دارد.
هومونکلوس، ماجرای چنین انسان هایی است. تعریف می شوند با آنچه که از آن پر اند. که معمولا چیزی جز درد ها، عذاب وجدان و احساسات سرکوب شده نیست.
نویسنده با قلم خود چنین آدم هایی را به تصویر می کشد، نمونه اش دختری دبیرستانی که به مجسمه ای شنی از نماد ها تبدیل گردیده. 
یک دختر خوب
درس‌خوان
مودب
پاک‌دامن
نماد هایی که خانواده اش در آن نهادینه است و مانند یک خمیر بازی به شخصیت شنی او شکل می دهند.
شخصیت ناکوشی اما در مرز میان افراط و تفریط قرار دارد. پس نمی توان گفت که واقعاً کیست، یا لااقل خودش اینطور فکر می کند. او حالا در پی حوادثی با چشم چپش بینش تشخیص این دسته از آدم ها را دارد.
به نوعی نیمه پر از آب لیوان درون شان را می بیند. ضعف ها و کاستی هایشان را.
او در واقع آنچه را در دیگران ضعف می بیند که خود نیز گریبان گیرش است، به عبارتی ضعف های خودش را می بیند و با کنکاش در دیگری، تکه های شکسته خودش را می چسباند.
انسان ها آیینه یک دیگرند پس دیدن خویشتن بدون دیگری میسر نیست.
 آدمی دید است و باقی پوست است           
دید آن است آنچه دیدِ دوست است
منِ بدون ما، منِ تهی از  معنا.
[موهـوم]

      

        در دنیایی رو به نیستی، پسرکی تنها؛ یک دوست می‌یابد.
یک دلیل برای زیستن.
      

        
                                                هنرمندگرسنگی
دنیایی را تصور کنید که درآن ،مردم به جای اینکه به تشویق و تحسین کسانی بپردازند که ظرف چند ثانیه غذای ده ها نفر را در حلقوم خود فرو می برند. به تماشای آدمی بنشینند که گرسنگی می کشد؛ به اندازه ی ده ها نفر.
۱۰۲سال پیش،  فرانتس کافکا در گوشه ای از  قفس، در میان کاه و پوشال ها،چنین دنیایی را متصور شد:
خانم  ها و آقایان؛  نظاره گر شوید شگفتی قرن را. 
آدمی که ۴۰روز است هیچ نخورده. باورتان می شود؟
حضار همه غرق در شگفتی، چگونه چنین چیزی ممکن است؟!
[ادامه حاوی اسپویل]
افسوس که روز به روز از جذابیت ماجرا کم شد.  در آخر قفسی میان راه به او دادند، شاید مردم به واسطه تماشای جانوران وحشی، حتی اگر شده گذری ، نگاهی به او بیندازند که البته مانعی اضافی بیش نبود.
دیگر کسی کار به کار او نداشت، روز ها، هفته ها و شاید ماه ها تا اینکه در میان پوشال ها مدفون شد.
در آخرین لحظات مرگش تنها یک چیز گفت:
مرا ببخشید.
من سزاوار ستودن نیستم.
هیچ نخوردم، چون غذایی که در این دنیا باب میلم باشد، پیدا نکردم.
گرسنه می میرد.
مانند یک سوسک.
مانند مردی که خودش هم در گرسنگی مرد. همچون شخصیت قصه هایش.
کافکا به دنبال برانگیختن احساس تاسف آدم ها نیست. صبح روز بعد،‌ خانواده گرگور در گردش اند و قفس هنرمند گرسنگی جایش را به پلنگی تنومند می دهد.
اما جای کافکا همچنان خالی است.
به راستی آن غذای باب میل چیست ؟ که می ارزد گرسنه مردن را.
[موهـوم]




      

        زندگی از نگاه یک قمار باز
داستایوفسکی در این اثر ، همگام با مادربزرگ به تعریف عام قمار، یعنی همان خوشگذرانی من باب  تفریح که در انتها به یک وسواس فکری بدل می گردد،  می پردازد.
از سویی دیگر اما یک سبک زندگی را معرفی می کند، زندگی مانند یک قمار باز.
الکسی ایوانوویچ مردی آزاده است، آزاده از آن جهت که به هیچ چیز وابسته نیست، نه خانواده و نه پول. حتی عشق نیز برای او مفهومی ناشناخته است.
ایوانوویچ قمار را نوعی زیستن می بیند، یقین دارد که اگر برای خود و تنها خودش قمار کند می برد، که البته بیراه هم نمی گوید اما اگر هم باخت با آن کنار می آید، انگار که می داند ورای هر خوشی، چیزی جز ناخوشی نیست.
حتی وقتی زیاد می برد هم عمیقا خوشحال نمی شود، چرا که او برای ثروت قمار نمی کند.
قمار می کند، به اندازه ای که به آن احتیاج دارد. چگونه یک قمار باز می تواند اینگونه بر نفس خود فائق آید ؟
چه زندگی غریبانه و در عین حال شگفتانه ای
از هیچ به همه رسیدن و از همه به هیچ
زندگی؛ همچون یک قمار باز
[موهـوم]

      

        مسخ کافکا
داستان مردی که سوسک شد.
تنها چند جمله ی آغازین آن کافی است که شمارا مبهوت خود سازد.
تحولی جسمانی که در یک آن اتفاق می افتد، اما فرانتس کافکا حرف دیگری دارد ، این که در اوج کریه المنظری ، در زمانی که همه تو را یک موجود پست می بینند، هنوز هم درونت یک انسان باشد شاید حتی انسان تر از خواهری که از او روی بر می گرداند.
ای کاش می توانست بگوید که آهای اهالی ، من هنوزهم همان آدمم، اما چه اهمیتی دارد در جامعه کنونی زشتی بر هرچیز دیگری مقدم تر است و همین کافیست تا این شبه آدم ها را از خود برهاند.
-ادامه حاوی اسپویل:
این سوسک شدن نبود که گرگور را به نابودی کشاند، تنهایی بود، طرد شدن و درنهایت چیزی برای زندگی کردن نداشتن.
برای بیچارگی اش خون دل خوردم ، شاید این تنها سوسکی بود که دوست داشتم نمی مرد.
ای کاش در یک آن آدم می شد و همه چیز مثل قبل، اما دیگر فایده ندارد. بگذار همه فکر کنند که سوسکی جان داد، افسوس که  حقیقت امر این است که او هنوز هم آدم بود حتی در آخرین لحظات، و آدمیت او بود که با هر خس خس آخری رفته رفته محو می شد.
[موهـوم]

      

        جنایت  و مکافات
کم پیش می آید که با کتابی اینقدر خو بگیرم، شاهکار داستایوفسکی از آنجا مشخص می شود که شخصیت  ها واقعی هستند،شعار نمی دهند و می توان با تمامشان همدردی کرد از راسکولینکف گرفته تا  پیرمرد دائم  الخمری که در میخانه می بیند.
انتظارش را نداشتم فکر می کردم که کتاب درباره ی مردی است که مرتکب جنایتی می شود و باید تقاص پس بدهد،اما این شاید تنها بخشی از ظاهر ماجرا باشد،شگفت انگیز است که داستایوفسکی حتی در  قرن ۱۹ نیز از کلیشه به دور بوده .
می توانم  ساعت ها برایتان از این کتاب و فلسفه اش بگویم، اما اینجا جایش نیست .
در نهایت پس از خواندن این کتاب معانی درست و غلط تعابیر دیگری برای شما خواهند داشت و اگر کمی شما را به تامل وا دارد پس این کتاب کار خودش را کرده است.
[موه‍ـوم]
      

        در یک کلام دوستش نداشتم.
انگار کسی که می نویسدتش هم دوستش ندارد،یا لاقل برایش مهم نیست.
خستگی نویسنده در تمام اثر حس می شود،توضیحات کوتاه ،گذر از آنچه که شاید مهم باشد و پرداختن به چیزی که حتی برایتان ارزشی ندارد.
می خواهد بقبولاند که آهای آدم  ها من با شما فرق دارم، مادرم مرد اما نگریستم و ما هم همچون حضار یک دادگاه خیالی بگوییم چه مرد بدی اعدامش کنید!
دلم برای چه بسوزد ؟
برای مردی که خودش هم دلش برای خودش نمی سوزد؟
پس  همان بهتر که اعدامش کنند . لاقل درس عبرتی می شود برای آنهایی که در سایه اند که مبادا هیچگاه دربند آفتاب شوند.
      [ موهوم]