چرا رویا می‌بینیم؟ سوالی که شاید بارها از خودتون پرسیده باشید. نویسنده کتاب به گفته خودش به این سوال چسبیده و دنیایی رو خلق کرده که فقط موقع خواب میشه واردش شد. جایی که آدم‌ها موقع خواب میرن تا بتونن‌ ازش رویا، یا حتی‌ کابوس بخرن. ما هم‌ در طول داستان با شخصیت‌های مختلف این جهان ساختگی که رویاها رو می‌سازن و می‌فروشن، و مشتری‌هاشون همراه می‌شیم.

نظر شخصی: کتاب از نظر دنیاسازی جالب و تقریبا جدید بود، و این‌که نویسنده سعی کرده بود به خواننده‌هاش حس خوبی منتقل کنه رو تحسین می‌کنم؛ اما  به نظرم از نظر شخصیت‌پردازی قوی عمل نکرده بود، نقطه اوج خاصی نداشت، و کلا در مواجهه با شخصیت‌ها به عمق خاصی برخورد نمی‌کردیم‌. در کل توقع بیشتری ازش داشتم، شاید اگه جلد دومش رو بخونم نظر بهتری درباره‌ش داشته باشم. 

      

        ما سه نفر بودیم، سه خواهر. هر سه با هم، ناگهان در شب سال نو گم شدیم. بدون هیچ نشانه یا ردی، در همان چند ثانیه‌ای که مادرمان از ما رو برگرداند تا پدرمان را ببوسد، ما ناپدید شدیم. هیچکس چیزی ندیده بود و پلیس می‌گفت امکان ندارد در آن کوچه گم شده باشیم. یک ماه بعد، هر سه برهنه، در حالی که هیچ چیز از آن یک ماه به یاد نداشتیم در همان جایی که گم شده بودیم پیدا شدیم؛ اما چیزی تغییر کرده بود‌. چیزی درون ما  فرق کرده بود که کسی نمی‌توانست بگوید چیست. پدرمان کم کم به این فکر افتاد که ما فرزندان او نیستیم. کم کم موهایمان سفید شد و چشمان آبی‌مان سیاه. حالا سال‌ها از آن اتفاق می‌گذرد و من ۱۷ ساله شده‌ام. خواهرانم هر کدام  خانه را ترک کرده و به کار خود مشغولند. اما وقتی خواهر بزرگ‌ترم دوباره ناپدید می‌شود، همه چیز به هم می‌ریزد و رازهای بیشتری آشکار می‌شوند...


نظر شخصی: در ژانر خودش کتاب جالبی بود و میشه گفت خوشم اومد. فضاسازیش از نقاط قوتش بود و توصیفاتش برای من‌ شخصا قابل تصور بود. شاید پایان کتاب به نظر خیلی‌ها باز باشه اما من فکر می‌کنم برای این داستان به اندازه کافی کامل بود و شاید نویسنده با این پایان می‌خواسته دست خودش رو برای نوشتن جلد دوم باز بذاره. روندش هم نه خیلی کند بود و نه خیلی تند و می‌تونست خواننده رو کنجکاو نگه داره.
      

        ایوان ایلیچ در حال مرگ است. اما بیشتر از غم و ترسی که خود مرگ برایش به همراه دارد، بی‌تفاوتی دیگران نسبت به مرگش است که او را می‌آزارد. در خود کتاب جمله‌ای هست که می‌گوید: "تلخ‌ترین رنج ایوان ایلیچ آن بود که هیچ‌کس آن‌جور که او می‌خواست، غم او را نمی‌خورد."
و به راستی که اندوه تنهایی و بی‌ غمخوار بودن، بیش از اندوه مرگ باعث از هم پاشیدن روح انسان می‌شود.

نظر شخصی: احساسات ایوان ایلیچ، ترس و تنهایی و غمش خوب به تصویر کشیده شده بود؛ و از طرفی اون حجم از بی‌تفاوتی اطرافیانش به مرگش هم به طرز عجیبی قابل باور بود، جوری که با خودت می‌گفتی "خب، این کارا از آدما بر میاد." از طرفی این هم برام جالب بود که واضح بیان کرده بود آدم‌ها ممکنه از مرگ اطرافیانشون خوشحال بشن، چون کسی که مرده خودشون نیستن. در کل اگر اهل کتاب‌هایی از این دست هستید پیشنهادش می‌کنم.
      

        "ما مرگ را شکست داده‌ایم. ما به هر دانشی که وجود داشته دست یافته‌ایم. دیگر کسی به دنبال خدایان نمی‌گردد، چون ما خودمان با شکست دادن مرگ و بیماری‌ها خدا شده‌ایم."

در دنیایی که دیگه طبیعت نمی‌تونه کار خودش رو انجام بده، هنوزم مرگ یه چیز ضروریه. نمیشه که آدم‌ها همین‌جور به دنیا بیان و هرگز نمیرن. مرگ هنوز هم لازمه، پس باید افرادی باشن که به جای طبیعت اون رو اجرا کنن. به این افراد "داس" گفته میشه. مرگ‌آورانی که باید عادل و دلسوز باشن‌. اما وقتی "باید" وجود داشته باشه؛ همیشه کسانی هم هستن که از اون سر باز بزنن. ما در این کتاب داستان دو نفر رو می‌خونیم که ناخواسته در مسیر داس شدن قرار می‌گیرن؛ و کم کم با این سوال مواجه می‌شیم که حتی اگه انسان بتونه همه جرم‌ها و بیماری‌ها و حتی خود مرگ رو شکست بده، ریشه کن شدن فساد از وجود انسان‌ها ممکنه؟

نظر شخصی: این کتاب از اون فانتزی‌هایی بود که بهم یادآوری کرد یک کتاب خوب صرف نظر از ژانرش می‌تونه چقدر تامل برانگیز باشه. صفحه‌های آخر جوری بودن که نمی‌تونستم کتاب رو زمین بذارم. اگر مثل من از اون آدم‌هایی هستید که تقریبا هر ژانر کتابی رو می‌خونن، پیشنهاد می‌کنم بخونید و لذت ببرید. 
      

        اگر می‌دونستید که می‌تونید به یک منبع بی‌پایان و رایگان انرژی دست پیدا کنید چیکار می‌کردید؟ حالا اگه بهتون می‌گفتن به خاطر این منبع انرژی ممکنه یک روز خورشید منفجر بشه چی؟ تصمیم می‌گرفتید ازش استفاده کنید یا نه؟
ایزدان هم، روایتی از سه سرزمین متفاوت، زمینی‌ها، دگرجهان، و ماه نشین‌هاست. داستانی که در سه قسمت روایت میشه و هر قسمت مختص ساکنین یکی از سرزمین‌هاست. در این کتاب کشمکش اهالی این سه مکان رو با خودشون و دیگر سرزمین‌ها می‌خونیم؛ کشمکشی بر سر این‌که حاضرن برای در اختیار داشتن این منبع انرژی جدید، تا کجا پیش برن.

نظر شخصی: اول از هر چیز باید بگم که این کتاب به هیچ‌وجه راحت‌خوان نیست. اگر بگم علمی‌ترین کتاب علمی‌تخیلی هست که تا حالا خوندم اغراق نکردم. اگر با این بخشش مشکلی ندارید به نظرم از توصیفات و شخصیت‌پردازی‌هاش لذت خواهید برد.

      

        من کیم بیونگ‌سو هستم. شغلم؟ دامپزشک بودم، البته تا اون‌جایی که بقیه خبر دارن. حقیقتی که فقط خودم ازش خبر دارم اینه که آدم‌کش بودم. تعداد آدمایی که کشتم یادم نمیاد‌؛ اما بالاخره یه روز این کارو گذاشتم کنار، هیچ‌وقت هم گیر نیوفتادم. حالا ۷۰ سالم شده، ۷۰ سال تموم از عمرم گذشته و به آلزایمر مبتلا شدم. این زوال عقل لعنتی داره تموم خاطرات و واقعیت منو ازم می‌گیره. بدتر از همه‌ی اینا اینه که دقیقا الان، یه قاتل زنجیره‌ای تنها دخترمو هدف قرار داده. سعی کردم بهش هشدار بدم، ولی به حرفام گوش نکرد، فکر می‌کنه به خاطر زوال عقلمه. من آدم‌کشی رو کنار گذاشتم، اما... نمی‌دونم... اگه همه چی همین‌طوری پیش بره، شاید مجبور بشم برای آخرین بار برگردم به شغل قدیمیم...

نظر شخصی: کتاب کوتاه و راحت‌خوانی بود. نویسنده اون آشفتگی ذهن شخصی که مبتلا به زوال عقل شده رو خوب توی نوشتار مشخص کرده بود. در کل به عنوان یک کتاب کوتاه و سبک خوب بود. 
      

        در شوالیه هفت اقلیم که یک اثر فانتزی حماسیه، داستان یک شوالیه سرگردان رو می‌خونیم که به هیچ مکان خاص یا هیچ فرد خاصی تعلق نداره. اون بعد از این‌که شوالیه‌ پیری که بزرگش کرده می‌میره، میره تا توی مسابقات شوالیه‌ها شرکت کنه؛ و توی این راه پسرکی هم ملازمش میشه که بعدا مشخص میشه هویتش خیلی خاص‌تر از این حرف‌هاست. در نهایت، کتاب درباره ماجراهای این دو نفره.

نظر شخصی من این بود که کتاب رو دوست داشتم و توی ژانر خودش دنیاسازی و شخصیت پردازیش خوب بود (با این‌که قبلا از این نویسنده چیزی نخوندم و گیم آف ترونز رو هم ندیدم خوب تونستم دنیای کتاب رو بر اساس توصیفاتش تصور کنم.) ترجمه هم بسیار عالی و روان بود. تنها مشکلی که داشت این بود که همه جا گفته می‌شه این اثر تک جلدیه، در صورتی که این‌طور نیست و به وضوح مجموعه‌ایه که هنوز جلد‌های بعدیش نوشته نشدن و حتی شاید بشه گفت مقدمه یک مجموعه بزرگه.