کتاب حس و حال خوبی میداد؛ چون من خود اهل گیلانم (که خود بخشی از طبرستان بزرگ بوده است) حداقل هنوز نامی از رسوم نامبرده در کتاب در این دیار وجود دارد (یا دست کم من در گذشته شنیده ام)..
داستان روایتی از زندگی مادربزرگ نویسنده بود که به معجزه ای به علم طب رسیده بود و بیماران شفاء میداد.
داستان حس و حال خوبی داشت و راوی زندگی ساده و صادقانه ی گذشته بود و در زمان کوتاهی میشد کتاب را تمام کرد. 
      

        این کتاب برای من مملو از احساس خوب، لبخند، نشاط، سرزندگی و امید بود..
این کتاب واقعاً "زیباترین کتابی که می‌توانید به کسی هدیه بدهید" است! (شعار پشت جلد کتاب) و من واقعا اگر احساس کنم کسی حالش خوب نیست یا نیاز دارد انگیزه ای بگیرد یا به هر دلیلی میخواهم به او کتابی هدیه دهم (و نمی‌دانم چه کتابی برای او مفید است/یا اصلا اهل مطالعه است یا نه) یگانه انتخابم همین کتاب خواهد بود!
کتاب را می‌توان در عرض 15 دقیقه تمام و خود را مملو از همه ی احساس های خوب کرد. 
      

        کتاب مجموعه ای از داستان های کوتاه و انتقادی و ژرف بود.
از 11 داستانی که در این کتاب بود 9 تای آنرا بسیار پسندیدم.
دستان هایی که انسان را به فکر فرو برده و در هرلحظه کارت "آس" جدیدی رو می‌کردند.
داستان ها برای من مضمون تازه ای داشت و بسیار از خواندن این کتاب لذت بردم. 
      

        این کتاب باعث شد من امروز غزل بسرایم..
شاید بگویید این که شعر نو است.
باید بگویم داستان عجیبی دارد. (که در این مقال نمی‌گنجد!) 
خلاصه که این کتاب شاید با نگاهی عادی ۵ ستاره نگیرد(شاید هم بگیرد!) ولی با توجه به این که در زندگی من تاثیر گذار بوده‌است باید پنج ستاره به این اثر بدهم (که غایت هر هنری تاثیر گذاری است). 
      

        فانته را به خاطر این کتاب ستایش میکنم این کتاب تنها کتابی است که از او خوانده ام و همین یک جلد مرا شیفته ی قلم او کرد..
کتابی که مرا بعد از سالیان دراز غریب بودن با نثر،  پایه های آشتی با کتاب را در وجودم محکم تر کرد(البته کتاب ١٩٨۴ کتابی بود که بعد از مدت های مدید شروعی دوباره برای کتاب‌خوانی من بود) و باعث شد دوباره به خواندن رو بیاورم و بعد از این کتاب (که حقیقتاً هرشب مرا تا قبل از خواب میخکوب کتاب می‌کرد تا آنکه خواب را به فراموشی می‌سپرد) کمتر شبی را بدون خواندن چند صفحه از کتابی به صبح رسانده ام..
خدایش بیامرزد!
      

        کتاب را در یک کلام می‌توان "شاهکار" توصیف کرد..
کتاب دارای چهار مووآن (قطعه در اجرای یک سمفونی) است که هر مووآن با روایت یک شخص به یک داستان و در نهایت حرکت جزئی داستان رو به جلو است.
خط داستانی بسیار پراکنده است، مانند افکاری که بر یک ذهن پریشان حجوم می‌آورند و خط داستانی بسیار غیر خطی و خیال‌وار است.
اما این باعث نمی‌شود چیزی از داستان کم بشود یا خواننده از گم شدن خط داستان از خواندن کتاب دست بردارد، بلکه برعکس کتاب خواننده را در پای اثر میخکوب میکند.
در نهایت خواندن این کتاب برایم تجریه ای ژرف از یک داستان عمیق بود و بسیار از خواندن آن لذت بردم. 
      

        روایت روایتی جالب بود که من به شخصه انتظار چنین روایت و چنان پایانی برایش نداشتم، پایانی با دو جنبه دیدگاهی برای من که یکی مرا عمیقاً خوشحال و در همان حال دیگری مرا غمگین می‌کرد و در دوگانگی احساسی عجیبی غرق شده بودم. 
      

        در تقریبا کل کتاب این بیت (از خودم) همواره در ذهنم تکرار می‌شد:
معشوقه ی تمامی عشاق عالمی / از تو به غیر مشق میسر نمی‌شود.
کتاب به نظرم شاهکار بود و من در تک تک بند های کتاب خویشتن پنداری خاصی با ماکان نقاش حس کردم و وقتی که تمام شد از این که دوباره حس اولین بار خواندن این کتاب رو تجربه نخواهم کرد، غمگین شدم.
      

        این کتاب آموزش مقدمه هایی به زبان ساده برای یادگیری شعر است که هم به شاعران و هم علاقه مندان به شعر پارسی پیشنهاد می‌شود.
کتاب خلاصه و با زبان ساده و به دور از هرگونه زیاده گویی و عالمانه گوییست و برای نوآموزان خط‌مشی و راهنما و چراغ راه خوبی است. 
      

        به نظرم کتابی ئه برای تمام سنین و هر فردی در هر سنی برداشت متفاوتی میتونه ازش داشته باشه و لازم هست هر کسی بخواند. 
      

        بیش از چهل بار کامل این دیوان را مطالعه کردم و از قلم عجیب و شیوای رهی معیری که ترکیبی خاص از سبک عراقی و هندی به شیوه ی مختص خود اوست لذت برده و گاها اشک ریخته ام.