در سال دوم از هاگوارتز با هری و دوستاش وارد تالار اسرار میشیم و سعی میکنیم جلو بسته شدن مدرسه، اخراج دامبلدور و هاگرید، کشته شدن ماگل زاده ها رو بگیریم. 
سفر به قلب توالتی که مریتل گریان در اون کشته شده و شنیدن شایعه های نواده اسلیترین از زبون دانش آموزای هاگوارتز به قدری لذت بخش خواهد بود که واقعا آرزو میکنید "ای کاش هاگوارتزی وجود داشته باشد" شاید هم هر لحظه شک کنید "نکند واقعا دنیای جادویی وجود داشته باشد و من یک ماگل زاده و ماگل مانده باشم"؛ 
شک و تردید در این قسمت از همان اول با شما همسفر خواهد بود. شما حتی به هری پاتر هم شک خواهید کرد.(حتی اگر هزار بار فیلم های هری پاتر را مرور کرده باشید) 
اما با این وجود سفر به هری پاتر و حفره اسرار یکی از تجربه های باحالی بود که دلم نمیخواهد هیچ گاه از آن بیرون بیایم. 

[🐍🧩🕯📜📗] 

پایان؛
      

        فقط خدا میدونه چند بار تا حالا این کتاب رو خوندم. چند بار از قفسه کتاب ها بیرون اوردمش و ورق زدم و درست زمانی که ده سالم بود یه قلعه مداد شمعی مثل عکسش درست کردم و توی اتاقم با مداد شمعی های خودم نگهش داشتم... نمیدونم اون قلعه الان کجاست یا اون مداد شمعی ها کدوم تیکه از انباری دارن خاک میخورن اما تا همیشه این کتاب، کتاب مورد علاقم میمونه. 🌝
      

        درواقع توی این جلد بیشتر از اینکه نظرم درباره وارنر عوض بشه، نظرم در مورد جولیت عوض شد. و بیشتر از هردوی اینها نظرم درمورد طاهره مافی عوض شد. 
حس میکردم فقط میتونه مثل جلد اول بنویسه اما فهمیدم در واقع با شخصیت پردازی که کرده سبک نوشتاری اش رو هم برای هر کرکتر تغییر داده. 
شاید هنوز نظرم این باشه که کلیشه است، اما خب بعضی اوقات کلیشه ها میتونن جالب باشن. 🌝
      

        فقط با چند کلمه توصیف میکنم: یک نواخت، بدون خط داستانی پیچیده، بی محتوا
ژانرشم که اصلا جنایی نبود بیشتر میتونم بگم ژانرش روزمرگی بود. 
      

        Welcome, Welcome to Caraval⛺️
کاراوال؛ دنیایی که نباید در آن غرق شد. 
البته اسطوره دوست دارد که شما در آن غرق شوید، اما... اینجا نباید به کسی اعتماد کرد. 🎡
      

        تو این دنیا اگه زیادی بفهمی، می‌سوزی؛ اگه کم بفهمی، بازیچه‌ای. وسطش جایی نیست، چون جایی برای آدم‌های نصفه ساخته نشده.

درست در سالگرد یک سالگی خریدن این کتاب، شروع به خوندنش کردم. 
یک سال در کتابخونه اتاقم با نفرت بهش نگاه میکردم و حسم میگفت که هیچ وقت قرار نیست شروعش کنم. خودم هم دقیق نمی دانم چرا؟ شاید چون زیاد می درخشید. شاید هم چون میدانستم قرار است یک عاشقانه کلیشه اندر کلیشه باشد. چند بار به این فکر افتادم که بفروشمش یا هدیه بدمش...اما حالا در دستانم است.
حالا با وجود تمام این ها خواندمش.(نمی خواهم امیدوارتان کنم که محوش شدم و نظرم عوض شد... خیر!) 
نظرم عوض نشد!  همچنان بنظر کلیشه محض بود. بله انسان گاهی اوقات درست پیش بینی میکند.(شاید انتظارات من زیاد بالا باشد) اما هیچ جوره با معیار های ذهنی من جور در نمی آمد. میتوانست  با همین موضوع خیلی خیلی جذاب تر باشد. در حداقل ترین حالت ممکن میتوانست سبک نوشتار بهتری داشته باشد. 
بگذارید از شخصیت پردازی نگویم، که شخصیت های فرعی چقدر قابل درک تر از شخصیت های اصلی بودند! 
فضا سازی که بلکل من را در هاله ای از ابهام غیر قابل تصور می برد. 
اما از حق نگذریم. زمانی که کنجی و جیمز وارد داستان شدند خیلی جذاب تر شد و  نقطه امگا و آدم هاش جالب بودند. 
با وجود تمام این ها... بله من خردم کن را ادامه می دهم. به امید رشد این کتاب در جلد های بعد... 
اگر بخوام این کتاب رو با چند ایموجی توصیف کنم: 🫠🔫⛓‍💥🫡🚧👗🌪🏗
      

        ورود مشنگ ها ممنوع⛔
-هری پاتر؟ همون فیلم بچگونه ی قدیمی رو میگی؟ 
در توصیف یک دنیای خارق العاده و بزرگ هری پاتر فقط میتوانم بگم که برای فرار از این دنیای پر تنش به هری پاتر پناه بردم. 
میگویند" در شرایط سخت و غیر قابل کنترل بهتر است کاری کنید که قابل کنترل شما باشد. "
دنیای مشنگ ها دنیایی که این روز ها با امتحانات گوناگونش، با حوادث و جنگ های غیر قابل کنترلش مانند یک گیاه "تله ی شیطان" گردن و گریبان من را گرفته بود. 
برای عبور از آن نیاز به روشنایی بود.(اشاره به طلسم پروفسور اسپروات) 
هری پاتر نوری در این آشوب، زنگ تفریحی برای فرار از دنیا و پلی برای قطار سکوی ⑨¾ بود. 
برای همین است که میگویم اگر مشنگ هستید هری پاتر را (ن)(ب) خوانید. 🪄📖🏰
      

        جودی دمدمی بهترین بهترین بهترین کتاب برای یک جوانه تازه سر از خاک در آورده ی ۹ تا ۱۳ سالست. 
واقعا دلم میخواد برگردم به اون زمان با جودی دمدمی 
      

        چی میتونم بگم؟  این کتاب با تمام جذابیت عجیبی که داشت میشه  به یک سبک اعتیاد ازش نام برد.وقتی میخواندمش دائم دلم میخواست آن را زمین بکوبم و دیگر سمتش نروم اما جذابیت داستانش باعث میشد دلم بخواهد بدانم "تهش چه میشود؟" 
"بخش D" فقط یک رمان ساده و جنایی نبود" بخش D" یک درس بزرگ بود. "هیچ وقت هیچ وقت اعتماد نکن"  همه چیز در این کتاب به جا و درست بود. هیچ نقصی فراز و نشیب آن نمیتوانم بگیرم. 
      

        از یکجایی به بعد هر کلمه که میخواندم مطمئن تر میشدم که نویسنده هنگام نوشتن  در ذهنش دائم تکرار میکرده: 
"زیاد کشش نده زودتر منظورت رو بگو". ساده بود زیاد از حد ساده. درسته که کتاب با توصیفات زیاد خسته کننده و عذاب آور میشود ولی توصیفات این کتاب بیش از حد کم بود تا جایی که حس میشد می توان  آن را جذاب تر کرد اما انگار نه انگار... دقیقا در نقطه ای که میشد کتاب را به اوج خود رساند خیلی مختصر و نا مفهوم آن را جمع کرد. 
      

        یادمه خوندن این کتاب یک سال پیش که خیلی بیشتر از این توی فضای هری پاتر غرق شده بودم برام مثل نوری روی نور بود. اون زمان هنوز هیچ کدوم از کتابای هری پاتر رو شروع نکرده بودم و هنوز نمیدونستم چقدر میتونه جذاب تر باشه. 
واسه همین یادداشت نوشتن رو گذاشتم برای زمانی که حداقل کتاب های اصلی رو خونده باشم. الان به معنای واقعی میتونم بگم  این کتاب با وجود تمام نقص هایی که داره. که تعدادشون خیلی زیاده! باوجود اینکه خیلی سطحی و سادست، اما یه نمایشنامه است و ما از نمایشنامه نمیتونیم توقع دیگه ای داشته باشیم. عمق داستان اصلی هری پاتر هیچ موقع نمیتونه تبدیل به نمایشنامه بشه و فرزند نفرین شده  هم هیچ وقت نمیتونه به یک داستان واقعی تبدیل بشه و حتی از روش فیلم ساخته بشه. 
واقعا باید بابت اینمه بازیگرا با بازی در فرزند نفرین شده مخالفت کردن خدارو شکر کرد. 
در کل میتونم بگم به عنوان یک نمایشنامه ارزش خوندن رو داشت.