پس از مدت‌ها به لذت داستان کوتاه خوندن برگشتم :-)
چقدر خوبه این آدمه و چقدر من رو یاد مستور می‌اندازه ;-)
        

          اگر ناطوردشت ( یا ناتور دشت ) رو دوست داشتید _ خودم داشتم_ ، این رو هم دوست دارید. قلم سلینجر کاملا همون شیوه و فضا رو حفظ کرده و البته این یکی مجموعه داستان های نسبتا کوتاهیه که بیش تر توی مجلات و مطبوعات چاپ می کرده .. توی یکی از داستان ها سر و کله هولدن و عاقبتش پیدا میشه که جالب بود!
        

          دقیقا نمی‌دونم بار چندمی می‌شه که این کتاب رو خوندم. به غیر از بار اول که سه سال و اندی پیش می‌شد، باقی دفعات به شکل پراکنده داستان‌ها رو می‌خوندم و اجازه می‌دادم هر کدوم که قرعه به نامش می‌افتاد بیاد و یه پرده از جنس حریر روی روحم بکشه و از فجایعی که اطرافم رو در برگرفته بوده منفصلم کنه.
این بار هم به بهونه‌ی جالبی رفتم سراغش و با اینکه اون علت اصلی‌ای که منتظرش بودم رخ نداد(شاید روزی بهش اشاره کردم)، ولی به هر حال فرصت رو غنیمت شمردم و یک بار دیگه با قلم سلینجر نشئه شدم.

حالا جدا از این صحبت‌های شخصی‌طور، اگه یه روزی خواستین ببینین جنگ چه بلایی سر روح آدم می‌آره، داستان‌های این کتاب رو با داستان‌های 《هفته‌ای یه بار آدمو نمی‌کشه》 مقایسه کنین.
        

          داستان برادران واریونی، دختری که می شناختم و نغمه ی غمگین خیلی خوب بودن و خیلی تحت تاثیر قرار گرفتم بعد از خوندنشون. اما بقیه معمولی بودن. در کل کتاب مثل یه آلبوم بود و هر کدوم از ده تا داستانش مثل یکی از قطعات آلبوم. اما از اون آلبوم های فوق العاده ای نبود که قطعه هاش به هم یه جورایی نامربوط، مربوط باشن تا بعد از تموم شدنش کتاب و که می بندی حال عجیب و جادویی داشته باشی.