یادداشت ملیکا خوش‌نژاد

        داستان برادران واریونی، دختری که می شناختم و نغمه ی غمگین خیلی خوب بودن و خیلی تحت تاثیر قرار گرفتم بعد از خوندنشون. اما بقیه معمولی بودن. در کل کتاب مثل یه آلبوم بود و هر کدوم از ده تا داستانش مثل یکی از قطعات آلبوم. اما از اون آلبوم های فوق العاده ای نبود که قطعه هاش به هم یه جورایی نامربوط، مربوط باشن تا بعد از تموم شدنش کتاب و که می بندی حال عجیب و جادویی داشته باشی.