یک رمان کودک خوب و ایمن ، این تعریف کوتاهی از محله شکر خانم به قلم ناصر یوسفی است.
او روان‌شناسی کودک خوانده است و بحران ها و مشکلات و دغدغه های  کودک را می شناسد و آنها را به خوبی در کتاب منعکس کرده و پاسخ مناسبی به آنها داده است.
البته که در یکی دو داستان علاوه بر توجه به مبانی روان‌شناسی دوست داشتم پاسخ بهتری به گره ذهن کودک داده می شد.
مثلا در مورد مرگ جوابی داده شد که کودک را به سمت تناسخ سوق می داد و می شد  جوابی داد که به تفکر اسلامی نزدیک باشد.
یا وقتی شکر خانم بیمار است برای نشان دادن همدلی بین او و همسایه ها چرا آقا منوچهر دستان او را می فشرد،خوب خیلی راحت می شد یکی از خانم های همسایه را جایگزین کرد.
در مجموع کتاب امتیاز بالایی دارد
زبان داستان  کودکانه و ساده و سالم است
مناسب گروه سنی ۷ تا ۹ سال.شاید ۹ تا ۱۲ سال ولی بعید می دانم چون در بازخوردی که گرفتم،گروه سنی ۹ تا ۱۲ سال کتاب را بچگانه می داند. با توجه به شناختی که از مخاطب دارید و سلیقه اش به او توصیه کنید. 
        

          داستان های این کتاب خیییییییلی  جالب هستند .
        

          5 ساله که این کتاب رو خوندم و هنوز هم به نظرم داستان خیلی جالبی داره
        

          داستان های خوبی داشت. فقط چیزی که بد بود این بود که داستان ها پایان خیلیییییییییییی بازی داشت و این یکم اذیتم می کرد . خیلی داستان ها جذاب و عالی بودند و این نکته قابل توجه بود که اگر اتفاقی در داستان پنجم می افتاد در کل داستان ها اثر می گذاشت.
        

          ععععالی بود
ممنون از نویسنده
        

          عنوان کتاب روی جلد این شکلی نوشته شده: محله ی شکر خانوم
(البته بین محله و آن ی نیم فاصله است که من ندارم!)
خوب است اگر کسی درستش کند

و این که احتمالاً خیلی ها بهش چهار ستاره بدهند یا قدر چهار ستاره دوستش بدارند. امّا برای من یادآور یک جور سنّت گرایی نوستالژیک بود آمیخته با مقادیر زیادی مستقیم گویی!
با این وجود نمی توانم انکار کنم که خودم هم از حسرت به دلانِ یک شب خوابیدن روی ایوان خانه شکرخانوم هستم!
و از گم کردگان حیاط و درخت و حوض و کاشی...
        

          از آن کتاب‌ها که بارها می‌خوانید و بعد آرزو می‌کنید بروید توی کتاب و همسایه‌ی شکر خانوم باشید‌.
مناسب ۵ سال به بالا.
برای تمرین روان‌خوانی، و آشنا شدن با مراسم‌ها و آداب و رسوم اصلی ایران هم خوب است.

        

          چهار ستاره را به‌خاطر علاقه دختر شش‌ساله‌ام به کتاب دادم که هر روز می‌آمد سراغمان و تا چهارپنج داستان برایش نمی‌خواندیم ول‌کن نبود. 
اگر خودم بخواهم امتیاز بدهم دو و نیم یا سه می‌دهم. به جز شکرخانم و مستاجرهای افغانی‌اش بقیه شخصیت‌ها فقط اسم داشتند و هیچ‌کدام ویژگی خاصی نداشتند. بعضی داستان‌ها کم‌جان بودند و می‌شد بهتر به سوژه‌شان پرداخت. اینقدر که شکر خانم غذا و شیرینی می‌پخت و بقیه می‌خوردند که به نظرم باید در انتهای کتاب به چاقی و دیابت مبتلا می‌شدند