از نظر من تا جایی ک خوندم خیلی قشنگه دوس دارم سریعتر تمومش کنم
        

          همین الان تمومش کردم
چقدر خوبه گاهی هیچ احساسی نسبت به بعضی اتفاق ها نداشته باشیم💚
چقدر خوبه یه دوست مثل یون جه داشتیم که هیچ وقت قضاوتمون نمیکرد و همیشه صادقانه رفتار میکرد💜
        

          بادام داستان پسریه به نام یون‌جه که از الکسیتایمیا رنج می‌بره، یعنی قادر به تشخیص و بیان احساسات نیست. داستان یک شروع میخکوب‌کننده داره و من به خاطر اون اختلال نادر و این شروع طوفانی بسیار بسیار به کتاب امیدوارم شدم. 
اما یک کتاب کشش چند شخصیت خاص و اتفاق عجیب و غریب رو داره؟ نه این همه. 
آیا از خوندن کتاب پشیمونم؟‌ قطعا نه! خوشحالم که خوندمش، گرچه بعضی اتفاقات و برخوردها زیادی نامحتمل بودن. 
آیا خوندنش رو توصیه می‌کنم؟‌ اگر نوجوان هستید، بله، اما انتظارتون رو از کتاب محدود کنید و بالا نبرید. 
یک داستان پرکششه با ترجمه‌ی روان و خوب فریناز بیابانی، در دنیایی که تمام تاس‌ها، تا یک کم مونده به آخر داستان، همیشه یک میارن...
        

          وقتی که خلاصه کوتاهی از این داستان رو خوندم تصمیم به خریدن کتاب گرفتم،اما قبل از این که کتاب رو شروع کنم به خاطر بازخورد هایی که از دیگران  گرفتم کمی پشیمون شدم اما در هر حال خوندنش رو شروع کردم و قلم نویسنده و فضاسازی کتاب به حدی برام دلنشین بود که در عرض چند ساعت تمومش کردم.
توصیفات نویسنده به ویژه در فصل اول کتاب برای من خیلی جذاب بود .این که دنیا رو از دید فردی ببینیم که توانایی درک احساسات رو نداره واقعا جالبه ، درسته که این کتاب برای نوجوان ها نوشته شده اما هرچه داستان جلوتر میرفت باعث می‌شد که بیشتر به اهمیت اثر گذاری محیط و اجتماع روی افراد  و  لزوم درک آدم ها پی ببرم.
نویسنده در خلال داستان از جملات و مفاهیمی استفاده کرده که باعث همذات پنداری خواننده با شخصیت اصلی داستان میشه و همین موضوع باعث اثرگذاری بیشتر نوشته  شده.
 نکته ای که برای من خیلی جالب بود این مورد هست که داستان یه فضای غمگینی داره اما نویسنده به هیچ وجه تلاش نمیکنه که این غم رو بهت القا کنه و همین غم خاص باعث جذابیت نوشته حداقل برای من شد . به نظر من داستان های غمگین هستند که در ذهن ما ماندگار میشن.
در کل این کتاب رو نباید با هدف تغییر دیدگاه نسبت به زندگی یا گرفتن یک درس جدید خوند، اما باعث یادآوری و توجه به نکات اصلی زندگی میشه که شاید به فراموشی سپردیم.
        

          اتفاقا این کتاب نشون داد که چقدر نداشتن احساسات سخت و تلخه.
        

          به نام خدا
داستان بادام زبانی ساده و روانی دارد. راوی داستان را ساده و بدون پیچیدگی تعریف میکند و قهرمان اصلی داستان را به خواننده می شناساند ، از طرفی خواننده خیلی زود با قهرمان داستان ارتباط بر قرار میکند و سرنوشت او برایش جالب می شود.
در پرانتز ( انتظار چنین پایانی را نداشتم)
        

          کتابی در ژانر داستانی
کتابو دوست داشتم و وقتی شروع کردم به خوندنش نویسنده درجا منو با داستان همراه کرد و کنجکاوی منو برانگیخت که چه اتفاقی برای پسر میوفته و قضیه مادر و مادربزرگش چیه؟!
من  از همچین بیماری خبر نداشتم برای همین موضوع داستان برام جدید،شیرین و دوست داشتنی بود و به نظرم ارزش خوندنو داره
        

          قشنگ بود ولی بیشتر بدرد رده سنی نوجوان میخوره👌🏻
        

          توی خیلی از فیلم‌های کره‌ای آدم‌های بی‌احساسی میدیدم و درکشون نمیکردم.این کتاب معمولی، جواب خوبی واسه این مسئله بود.
ارزش یه بار خوندن رو داره و زیاد هم نیست
یکی دو ساعته تمومه
        

          یکی از قشنگ ترین کتاب هایی که خوندم 
ثانیه به ثانیه از خوندن این کتاب لذت بردم
بهترین کتاب کره ای که خونده بودم میتونم بگم بادام بود
        

          وقتی می خواهی بنویسی، اولین چیزی که کمکت می کند احساسات است.حالا ون پیونگ سون چه شاهکاری خلق کرده آن هم بدون استفاده از احساسات؛ البته برای نقش اول.
        

          انگار نویسنده هیچ خلاقیتی از خود نشون نداده و با دیدن سریال های هندی و اینجور چیزا سرهم کرده
        

          خوب بود
        

          کتاب بادام یک داستان خارجی است و مناسب سن نوجوان است. اما برای همه سنین مناسب است. داستان درباره یک بیماری کمتر شناخته شده است که در این بیماری شخص درک خاصی ازاحساساتی مثل ترس و خوشحالی و تاسف را و... را ندارد.
حالا این پسر، چه در دوران کودکی و چه در دوران نوجوانی با چالش هایی رو به رو میشه که گاهی این بیماری به او برای گذراندن این چالش ها کمک می کند و گاهی سبب میشه دیگران به او به دید دیگری نگاه کنند و مورد تمسخر قرار بگیرد.
نمی دونم این بیماری در واقعیت درمان داره یا نه ولی شخصیت داستان کتاب زمانی که بزرگتر میشه ظاهرا تا حدودی علائم بهبود را احساس میکنه.

👈ولی به نظر من حرف اصلی کتاب همین قسمت بریده کتابی بود که در بخوان منتشر کردم که نویسنده از زبان یون جی گفت:

مردم چشمشان را به روی فجایعی که در جای دیگر اتفاق می افتد می بندند، چون می گویند کاری از دستشان بر نمی آید، اما برای اتفاقی که در نزدیکی شان می افتد هم هیچ اقدامی نمی کنند. چون خیلی می ترسند. اکثریت مردم می توانند احساس کنند، اما عمل نمی کنند. آن ها می گویند همدلی می کنند، اما به آسانی هم به فراموشی می سپارند.

😭نویسنده به بهترین حالت به خواننده می گوید که بعضی از ما هم مثل یون جی بدون احساس هستیم فقط توجه نداریم و برای ما عادی شده. حواسمون باشه  این روزها این بیماری را در خودمون نبینیم. برای گرفتن این بیماری فقط کافیه اخبار جهان و جنگ دیگه برای ما عادی بشه. اون وقت می بینیم که قسمت بادامی شکل مغز ما هم کوچیک شده و ما اصلا متوجه نشدیم. 😔😔
        

          ایده‌ش رو دوست داشتم و خوب تونسته بود آدم رو به خوندن ادامه‌ش ترغیب کنه و روند شرح احساسات یونجی و زیاد شدنش قشنگ بود.
دوست داشتم توی پایان یکم بیشتر دلیل اتفاقات رو مشخص می‌کرد و دوستی و فداکاری انقد شدید نسبت به دوستش اونم بعد از چند ماه و با اون اتفاقات بینشون، ولو برای کسی که احساسات رو درک نمی‌کنه برام غیرقابل باور بود.. به نظرم اگه مثلا برای نجات مادرش بود می‌تونست خیلی بهتر بشه.
نمی‌دونم چون من بیشتر کلاسیک دوست دارم و زیاد رمان جدید نخوندم بود یا چی، یه موضوع دیگه هم که توی ذوق می‌زد اون فحش ها و.. وسط حالت لطیف کتاب بود و از یه کتاب حتی مدرن، انتظار کلمات بهتری رو داشتم..
ولی در کل متفاوت و جالب بود و ارزش خوندن داره:)
        

          گاهی اوقات به دنبال فرار از احساسات هستیم و می گوییم :"کاش انسان های بی احساسی بودیم." اما بی احساسی نیز گاهی دردسر زا می شود. 

        

          
غم و اندوه زیادی توشه ولی بخونی ضرر نکردی جالبه
        

          داستان کلاسیک و جالبی داشت...
میتونستی درکش کنی و باهاش زندگی کنی
اینکه خودت رو جای یه نفر با ویژگی خاص بزاری🥲
        

          موضوعش جدید بود، خیلی وقته خوندمش ولی خیلی واقعیت خنده داریه که تو موقعیتای سخت زندگیم میگم اگه جای اون پسره تو بادام بودم و حسی نسبت به شرایطی که توشم نداشتم چه باحال میشد.
از اون کتاباییه که تو ذهن آدم میمونه.
بنظرم ارزش یه بار خوندنو داره.