کتاب و نویسنده بیشتر از اینکه سعی در روایت کردن قصه داشته باشه سعی میکنه با یه تکنیک جدید با سبک روایت جدید داستانش رو تعریف کنه که به همین دلیل ناموفق و در ارائه فرم خودش شکست میخوره‌ . کتاب اساسا تکنیکاله و وقتی فرمش در نیاد شما نمی‌تونید با اثر ارتباط بگیرید.
توصیه نمیشه...
        

           تو توضیحات مفصل درباره  موضوع کتاب گفتن. 
من ویژگی‌هاش رو میگم.
کتاب چند راوی و چند زاویه دید داره ولی مخاطب اصلا گیج نمیشه. فضاسازی کتاب عالیه. با کمترین توصیف بهترین فضاسازی شکل گرفته. 
کتاب اطناب نداره. صحنه‌ها تکه تکه کنار هم قرار گرفتند و یک کل منسجم رو تشکیل دادند.
قهرمان این داستان یک پیرزنه ولی کمترین دیالوگ رو داره.
یه زن مثل یه تندیس با شکوه سنگی.
داستان کتاب میتونه هرجایی و در هر زمانی رخ بده. هرجایی که ظلم هست و هرجایی که کسی منتظره.
داستان پر از بلوا و آشوبه اما همه‌ی این بلوا و آشوب پشت نثر آرام کتاب و جایی در پشت صحنه در حال رخ دادنه.
ترجمه کتاب هم خیلی روان و خوش‌خوان بود.
کتاب در یک نشست خونده میشه.
        

          بیوه‌ها که سخت می‌شود به خواندنش عادت کرد، شرح کاری است که از زن‌ها در جنگ برمی‌آید؛ مقاومت. کتاب اصلا شبیه چیزی که انتظار داری پیش نمی‌رود و مثل رودخانه‌ای که هر روز جسد جدیدی رو می‌کند، در هر فصل غافلگیری تازه‌ای دارد.
زاویه‌دید‌ در اینجا عذاب الیم است و دلیلش احتمالا همان است که دورفمن در پیش‌گفتار ذکر کرد؛ می‌خواست سبک‌شخصی‌اش پنهان بماند. اگر کمی تحملش کنید (صد صفحۀ اول) دیگر خواندنش سخت نخواهد بود.
        

          به احترام سال ۱۴۰۱
        

          بیوه‌ها؛ حرفی برای گفتن داشت، اما گفتنش را  بلد نبود

بیوه‌ها کتابی بود که نتوانست من را با خود همراه کند. داستانی که می‌توانست تاثیرگذار و پرکشش باشد، به روایتی کش‌دار و بی‌جان تبدیل شده بود. 

شخصیت‌ها تخت و بی‌احساس بودند و فضای تکراری داستان، هیچ‌گونه تنوع یا عمقی ایجاد نمی‌کرد.

 در نهایت، کتابی بود که نه‌تنها مرا تحت تأثیر قرار نداد، بلکه باعث شد وقت صرف‌شده برای خواندنش را هدررفته بدانم.

این یکی از ناامیدکننده‌ترین کتاب‌هایی بود که تا به حال خوانده‌ام.

        

          کتاب را زمانی شروع کردم که از خانه دور بودم و توشه‌ای همراه نداشتم. عکس کتاب در پوشه‌ی اسکرین‌شات‌هایم خودنمایی می‌کرد و کتاب‌فروشی‌ای در نزدیکی. 
داستان از یک رویداد سیاسی یاد می‌کند. چندین راوی دارد و نویسنده مدام با راوی‌ها بازی می‌کند اما این‌ بازی ماهرانه از آب درنمی‌آید، می‌خوانی و می‌خوانی و یک‌هو متوجه می‌شوی داری میان کلمات راوی بعدی راه می‌روی. طول کشید تا با سبک نویسنده ارتباط بگیرم. تا اواسط کتاب و شاید هم بعدتر.
        

          داستان زندگی زنان یه روستا هست که مردانشون رو بخاطر مبارزه با حکومت گرفتن و خانواده های اونها ماهها توی بی خبری هستن.کتاب اصلا خسته کننده نیست و جذابه و نقطه ی قوت کتاب مکالمه های زنان با مامورای دولت هست که خواننده رو هم غافلگیر و سورپرایز میکنه.
        

          موضوع کتاب تکان‌دهنده‌ بود. زنانی که منتظر بودند تا رودخانه جنازه‌ی همسران و برادران و پدران‌شان را که ناعادلانه جنگ از آن‌ها گرفته بود بازپس‌گیرند و این انتظار را به کنشی سیاسی بدل کردند. اما آن‌چه بیش از ماجرا، توجه‌م را به خود جلب کرد، شیوه‌ی روایت دورفمن بود. تغییر زوایای دید و راوی و بازی‌های زبانی و استفاده‌های جالب از تکنیک سیال ذهن. شاید داستان چندان پیچیده نبود ولی با شیوه‌ی روایتش بدل به ماجرایی چند بعدی، نمادین و پیچ‌درپیچ شده بود که شاید دلیلش این بوده که از سانسورش جلوگیری کند.