بله این کتاب یک شاهکار ادبی است.
ایده متفاوت و خلاقانه است و به نحوی عالی پرداخته شده. شروعش خوب، دیالوگ‌ها عالی، توصیف‌ها خاص، پایانش به غایت تاثیرگذار است.
شخصیت‌پردازی ندارد چون اصلا مهم نیست، اینجا همه چیز را ضمیر"ما" روایت می‌کند. انگار که بخواهد بگوید منِ کورِ ناقص، من که به‌اختیار خود از خوابِ عدم بیدار نشدم، از شما هستم و هنوز آدمم.
داستان درباره‌ی شش کورِ بینواست که انگار کوری بر عقلشان هم پرده انداخته، اما کارِ سختِ نویسنده آنجاست که حرف‌ها و معانی را بدون اینکه متن را سخت و پیچیده کند و سوژه را با مستقیم‌گویی‌ها هدر دهد، در نهایت سادگی با نمادها می‌سازد.

این کتاب از آن‌ها بود که خواندنش ظاهرا تمام شد، ولی اندیشیدن به آن نه.

به کارِ همه می‌آید؛ کتاب‌خوانِ معمولی و غیرمعمولی و نوجوان و عارف و فیلسوف و معلم و کارمند و هر بنی‌بشری.
        

          ۱۵۶۷ پیتر بروگل هلندی نقاشی ای میکشه و این نقاشی حدود ۴ دهه بعد تبدیل به رمانی میشه از گرت هوفمان. 
اثر به شدت زیبا و گیراست و از دید عده ای کور روایت میشه که قراره اون روز شخصی نقاش از اونها نقاشی ای بکشه. 
قصه آدم رو یاد کارهای بکت و مخصوصا در انتظار گودو میندازه،  اگر از اون سبک قصه و فضا خوشتون میاد ، شک نکنید که این رمان کوتاه میتونه شما رو سر حال بیاره.
        

          تکرار سوالات شاید برای منطق روایی داستان درست باشه ولی خسته کننده و ملال آور شد واسم.
        

          ایشان را وانهید: اینان کورانی هستند که عصاکش کوران دگر شده‌اند! باری، اگر کوری عصاکش کور دگر شود، هر دو به گودال فرو می‌افتند.
- انجیل متی ۵:۱۴

قبل از این‌که نظرم را در رابطه با کتاب به رشته‌ی تحریر درآورم لازم می‌بینم توجه شما را به نکته‌ای جلب کنم که در «سخن مترجم» هم به آن اشاره شده است. گرت هوفمان، نویسنده‌ی کتاب یک نمایش‌نامه‌نویس رادیویی است. «نمایش‌نامه‌نویس رادیویی برای اینکه بتواند جهانی باورپذیر در ذهن شنونده بسازد، ابزاری جز صدا ندارد!»

کتاب در حقیقت ماجرای روز نقاشی <a href="https://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D9%88%D8%B1%DB%8C_%D8%B9%D8%B5%D8%A7%DA%A9%D8%B4_%DA%A9%D9%88%D8%B1_%D8%AF%DA%AF%D8%B1">تمثیل کوران</a> را، چهار قرن پس از آن‌که پیتر بروگل نقاش هلندی، آن‌را خلق کرده است، روایت می‌کند.

در طول کتاب ما همراه ۶ فرد نابینا هستیم که قرار است نقاشی، نقاشی آن‌ها را در حین زمین خوردن بکشد.

به‌طور کلی فضای کتاب حزن‌آلود و ملال‌آور است. منتقدان این کتاب را نسخه‌ی دیگری از «در انتظار گودو» خوانده‌اند.

مثل تمام آثار نشر برج این اثر هم از ترجمه و ویراستاری فوق‌العاده‌ای برخوردار است.
        

          مشخص است، قصه کورهایی که عده‌ای قبل ایشان به هر جا می‌روند و خودشان را کور جا می‌زنند اما کور نیستند، خاص است. تازه قرار است نقاشی‌شان را هم بکشند و باید خود را به خانه نقاش برسانند. اما خانه نقاش آن سر دنیاست، کنار برکه، آن‌قدر دور به فاصله کاه‌انبار تا خانه کناری.
        

          این کتاب، روایت گرت هوفمان از روزی است که پیتربروگل، نقاش عصر رنسانس، تابلوی «سقوط کوران» را می‌آفریند.
🔷
از این ژانر کتاب «کلاس تشریح دکتر تولپ» را بسیار بیشتر پسندیدم.