اگر با ترجمه‌های درخشان نجف دریابندری از دو رمان مشهور همینگوی، «وداع با اسلحه» و «پیرمرد و دریا»، کیف دنیا را برده‌اید، حتماً دلتان می‌خواهد کتاب‌های دیگری از همینگوی بخوانید. بازار کتاب پر است از ترجمه‌های نامرغوبی که از داستان‌های این نویسنده‌ی امریکایی منتشر شده، ولی شما که با ترجمه‌های دریابندری خاطره‌بازی کرده‌اید به‌حتم سراغ این ترجمه‌ها نمی‌روید! مجله‌ی شهر کتاب سه رمان «داشتن و نداشتن، آن سوی رودخانه»، «زیر درختان زیتون» و «خورشید هم‌چنان می‌دمد» را با ترجمه‌ی احمد کسایی‌پور (نشر هرمس) پیشنهاد می‌کند. 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۵.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

آخرین روزهای زندگی سرهنگ ریچارد کنتوِل، افسر کهنه‌کار امریکایی، و خاطرات تکان‌دهنده‌ی او از جنگ‌های اول و دوم جهانی، مردی تنها و زخم‌خورده، با عشق ناب و پرشور یک کنتس جوان و زیبای ایتالیایی. 



ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۵.
        

          آن سوی رودخانه زیر درختان یه کتاب به شدت غریبه. یه سرهنگ آمریکایی که آخرای عمرشه و یهو توی ایتالیا به یه دختر هیجده ساله اصیل و زیبای ایتالیایی دل میبنده و جالبه که این ارتباط هم دو طرفست و هردوطرف یکدیگر رو عاشقانه دوست دارن. کاملا از محتوای داستان میشه حال روحی که بر همینگوی بزرگ حاکم بوده رو متوجه شد و میشه فهمید که همینگوی اون زمان چقدر دچار بحران های روحی بوده و  خودش رو یه جورایی در قالب سرهنگ آمریکایی نشون داده. این اثر بین آثار همینگوی چندان بهش پرداخته نشده ولی گیرایی و بی آلایشی متن کتاب شما رو مجذوب داستان میکنه.
        

          نه تنها بهترین رمانِ همینگوی، بلکه شخصی‌ترین اثرش نیز هست!

...با وجود این، حتی اگر این رمان را تصویر مضحکه‌آمیزی از سرنوشت خود "همینگوی" بدانیم، به اعتقاد من پرکشش‌ترین و انسانی‌ترین نوشته‌اش همین ناکام‌ترین اثر اوست.
این کتاب، همان‌طور که خود "همینگوی" نیز اذعان داشت، ابتدا در قالب یک داستان کوتاه شروع شد و بعد به بیراهه افتاد و به کلاف سردرگمی از رمان ختم شد. دشوار می توان درک کرد که این همه نقائص ساختاری و این همه خطاهای تکنیکی چطور به کار چنان استاد چیره‌دستی راه یافته است.
این کتاب نه تنها بهترین رمان "همینگوی"، بلکه شخصی ترین اثرش نیز هست، زیرا او آن را در آستانه خزانی ناشناخته نوشته بود، در حسرت سال‌های بازگشت‌ناپذیری که پشت سر نهاده بود، همراه با دلشوره اندوهناک سال‌های انگشت‌شماری که از زندگی‌اش باقی بود.
"همینگوی" در هیچ‌یک از کتاب‌هایش، تا این حد بخشی از وجود خویش را برجا نگذاشته است، همچنان که در هیچ کدام با چنین زیبایی و چنین ظرافتی راهی برای بیان سودای بنیادین زندگی و آثارش نیافته است: بیهوده بودن پیروزی.
مرگ قهرمان قصه‌اش، چنان که پیداست در کمال آرامش و به نحوی کاملا طبیعی، تجسم تغیبر چهره داده خودکشی خودش بود...

بخشی از سخنان " گابریل گارسیا مارکز"