باید یه بخشی وجود داشته باشه توی بهخوان برای کتابایی که "نصفه خوانده‌ام، رهاش کردم" :))
من نتونستم با راویِ کودک ارتباط بگیرم، چون بیشتر از اینکه به‌نظر بیاد سنِ راوی کمه، تظاهر میشد نمیفهمه. در حالیکه داره حرف‌های بزرگتر از دهنش می‌زنه. این حس رو به من می‌داد که شعورِ مخاطب نادیده گرفته شده.
البته انکار نمی‌کنم که لطف و طنازی‌ای در اصلِ روایت‌ها هست، فقط شیوه‌ی بیان، باورپذیر نیست و اینکه پسربچه‌ی شصت‌ساله این‌هارو نوشته، بین متن و مخاطب و واقعیت، فاصله می‌ندازه.
        

          بامزه و شیرین و دوست داشتنی.
کتاب خاطرات حمید جبلی، که برای خود من خیلی فرد دوستداشتنی‌ایه و بخش مهمی از خاطرات کودکی من و هم سن و سالام رو ساخته. خیلی دوستش داشتم و حالم رو خوب کرد. نیم ستاره کم میدم چون فونت و طراحی صفحه‌های کتاب رو دوست نداشتم و خوندن رو کمی سخت کرده بود.
به نظرم برای هدیه دادن مناسب باشه، همونطور که من به‌عنوان کادوی تولد گرفتم🥰
        

          کتاب  دوست داشتنی بود مثل اقای جبلی عزیز
پر از خاطرات تلخ و شیرین و قشنگ
باعث شد حال و هوای  زندگی در گذشته رو درک کنم
زندگی اون موقعه رنگ و حس خاصی داشته 
همچنین از بس زیبا بود خیلی زود تمومش کردم:)
        

          قصد توهین یا انتقاد بی‌جا و بی منطق ندارم؛
ولی زمانی که برای خوندن ۳۵صفحه از این کتاب گذاشتم رو تلف کردن می‌دونم.
اصلا نمی‌دونم میشه اسمش رو کتاب گذاشت یا نه چون صرفا مثل یک انشای عامیانه با چاشنی زیاد طنز(که اصلا طنز نبود)بود.
شاید برای هم‌سن و سالان خود آقای جبلی جالب و جذاب باشه ولی متاسفانه برای من خیلی حوصله سر بر و بدون هدف بود؛برای همین رهاش کردم.
من اصولا توی خوندن کتاب صبورم و تا نیمه‌ی هرکتاب بهش فرصت می‌دم که خودش رو ثابت کنه ولی این کتاب حتی جای فرصتی هم برام نذاشته بود.
        

          بامزه بودش. اولین تجربه‌ی من از خوندن خاطره نویسی بود؛ اونم از زبان یه بچه!
با این حال اونقدر کتاب رو دوست نداشتم که بخوام جلد دوم رو بخونم یا پنج‌تا ستاره بهش بدم. 
ولی مورد خوبیه، که بعد یه کتاب سنگین ٤٠٠صفحه‌ای بخونی.
        

          کوتاه، صمیمی و خواندنی! بسیار لذت بردم... همه‌ی ما خاطراتی مشترک با خاطرات حمید جبلی داریم و این جالب است!
        

          کتاب شیرین و با مزه ای بود. به نظرم نباید صرف وقت پر کردن و اینکه حالا یه چیزی بخونیم که بیکار نباشیم بهش نگاه کرد. راوی داستان کودکی هست که وقایع و روزمرگی بین خانواده اش رو با همون دید بچگانه ی خودش میبینه که باید دل سپرد بهش.
        

          سبک  متفاوتی از خاطره نویسی، حداقل به این مدل برنخورده بودم. همراه شدن با پسری کوچک در خاطرات قدیم و با فهم او... هرچند انتقاداتی به آن وارده اما هم سبک متفاوتی بود هم به نظرم از لحاظ تاریخی و آشنا شدن با زمانه قبل از انقلاب و حال و هوای زندگی روزمره آن زمان، کتاب جالبی بود و اطلاعات خوبی منتقل میکرد.
عادت های ساده قدیمی ها، ارتباطات همسایه ها، دغدغه های اونها و ...
کتابی سراسر جذابیت نبود، اما از خواندنش پشیمان نیستم.
        

          سرخوش و طناز،  بازیگوش و نکته سنج.  دوست داشتنی مثل کلاه قرمزی. 
        

          پنج یا شش روایت آخر رو خیلی دوست داشتم‌. برعکس اوایل کتاب که می‌خواستم ولش کنم به امون خدا:]
        

          بد نبود 
        

          یک آلیس در سرزمین عجایب بزرگترها که همه چیز را از چشم کودکی خودش می‌بیند و تحلیل می‌کند. لابلایش هم می‌شود سرمی کشید به زندگی و حشر و نشر آدمهای پنجاه شصت سال قبل و باورها و عادات‌شان
        

          کتابی نوستالژی و پر از حس خوب از حال و هوای دوران خوش بچگی<:✨
        

          کتاب لذت بخشی بود و خوشحالم جلد دوم هم داره