غریبه‌ها و پسرک بومی مجموعه‌ی داستان کوتاه از احمد محمود می‌باشد. 
این داستان‌های کتاب مثل دیگر آثار احمد محمود در جنوب اتفاق می‌افتاد و کنار مردمی که فاصله‌ی زمانی و مکانی زیادی با ما دارند احساس زندگی می‌کنیم گویا ما نیز کنار احمد محمود ایستاده‌ایم به تماشای این داستان ‌ها. 
داستان پسرک بومی شاهکارترین داستان این مجموعه است که قصه‌ی پسرکی را تعریف می‌کند که عاشق دختر یکی از خارجی‌های مقیم جنوب می‌شود و این پسرک با این که زبان آن‌ها را نمی‌فهمد به امید دست تکان دادن دختر هر روز به در خانه‌ی آن ها می‌رود در خلال داستان اتفاق‌هایی می‌افتاد که دل‌ها به درد می‌آید و این شیوه‌ی نوشته‌ی مخاطب را به وجد می‌آورد.
        

          از احمد محمودِ «همسایه‌ها» و «مدار صفر درجه»، توصیف و فضاسازی‌ درجه یکی که امضای کارهای اوست، اینجا هم دیده می‌شود و جای خالی شخصیت‌های قوی و تکان‌دهنده که تا کمی بیش از پایان داستان همراهت بیایند، خالی است. شخصیت‌های کتاب، اکثرا محدود به همان چندصفحه‌ی داستان می‌شوند و بعضی حتی از پس آن هم برنمی‌آیند.‌ 
داستان‌ها انگار جزئی از یک کل (که ما نمی‌بینیمش) هستند و به تنهایی موفق به عرض اندام نمی‌شوند.
داستان «پسرک بومی» را دوست داشتم و احمد محمودِ رمان‌نویس را بیش‌تر...
        

          حیدو هدایتی وسط جاده می‌خواند و چند دقیقه قبل احمد محمود دست تو را گرفته با خودش برده کنار دریای جنوب و تو را رها کرده همانجا و بوی نفت رسوخ کرده در بینی ات و تو هم مثل احمد محمود به جای نقطه ی بین جمله‌ها یک "و" می‌گذاری و جمله بعد و جمله بعد و جمله بعد…
سفر با یکی سفره در پیچ و تابی … با همان لهجه جنوبی که تو را دوباره پرت می‌کند کنار ساحل. پیرزن نشسته پشت تابه عجیب غریبش و از تمام پوششش یک چادر پیداست و چادر را به رسم خودشان بسته دور سرش. تو دستت را می بری سمتش نان مهیاوه را که اسمش را تازه یادگرفته ای از او می گیری …
 احمد محمود تو را با شهرو در خلیج فارس غرق می کند و تو دست شهرو را که میگیری، دستت آتش می‌گیرد… دستت می سوزد و او معلوم نیست در عشق بتی می سوزد یا در آتش … کارت آسش را نگه داشته برای انتهای بازی … احمد محمود را می گویم … 
 حیدو را آن لحظه کجای دلم بگذارم که می خواند به دریا بیفتم… دریا، چه اسم قشنگی … به دریا بیفتم به بندر بیفتم … 
اصلا انگار بهمن را نوشته‌اند که یکی دو روزی هم شده به نوای جنوبی و هوای شرجی جنوب بگذرد … حال می‌خواهد روی خاک سرخ هرمز باشی با آهنگ های چاووشی و… یا وسط تهران با احمد محمود و آهنگ‌های حیدو …

پ.ن: شهرو شخصیت اصلی داستان کوتاه پسرک بومی نوشته احمد محمود است. 
پ.ن۲: حتی اگر حوصله خواندن کل کتاب "غریبه‌ها و پسرک بومی" احمد محمود و رمان های بلندش را ندارید داستان پسرک بومی اش را بخوانید.

        

          این کتاب، اولین کتابی است که از احمد محمود خوانده‌ام. ده داستانِ کتاب، تصویرسازی‌های بی‌نظیری دارند. با داستان‌ها تصاویر را می‌بینیم، صداها را می‌شنویم و کنار شخصیت‌ها می‌نشینیم. بیشترشان حال‌وهوا و فضای جنوب را فوق‌العاده ترسیم می‌کنند. داستان‌ها آمیخته با غم و رنج هستند و درعین‌حال تأثیرگذار. 
تغییر و تحول و همراه شدن با شخصیت داستانِ "باهم"، که روایت را موازی پیش می‌برد دوست داشتم. 
داستان "شهر کوچک ما" به جانم نشست و تلخی از بین رفتن نخلستان را چشیدم و نابودی شهر کوچک ما را پیش چشم دیدم. 
در داستان "چشم‌انداز" عنصرِ خیال موج می‌زد. داستان، حال‌وهوای متفاوتی از سایر داستان‌ها داشت. فضایی غریب، تکان‌دهنده و تأمل‌برانگیز. داستان "اجاره‌نشینان" هم تا حدی همینطور بود.
        

          مجموعهٔ ۱۰ داستان از آقای محمودِ عزیز.
قلم احمد محمود پر از تصویر است ایماژ. سرشار از قاب‌های تصویری ناب و غیرتکراری و درجه‌یک. اما تصویری بودنِ داستان، وقتی سهم خودش را درست ایفا می‌کند که داستان در گام اول دو چیز داشته باشد:
۱. شخصیت‌های درست
۲. ماجرا
غیر از داستان پسرک بومی، در نه داستان دیگر ما با شخصیت‌های ابتر و ناقص روبرو هستیم. شخصیت‌هایی که لازم بود فقط چند قُلِ دیگر بخورند تا جا بیفتند، شخصیت‌هایی که باید در زمستان هرس می‌شدند تا بهار به شکوفه بنشینند، شخصیت‌هایی که رها شده‌اند و چه حیف.
ماجراهای هر ده داستان هم در حد یک خرده‌داستان هستند.... در مجموع، این ده داستان بیشتر شبیه پیش‌نویس یک رمان هستند تا یک مجموعه‌داستان قابل قبول.
بعد! داستان‌ها در بوم و جغرافیای جنوب کشور روایت می‌شوند. ولی چرا هیچ خبری از لهجه نیست؟! مگر می‌شود؟...
ضمن ادای احترام به آقای احمد محمود عزیز و دوست‌دارانِ پرشمارشان، من توقعم بسیار بسیار بیشتر بود.
و البته که درست‌ترین بخشِ این کتاب، اسامیِ داستان‌ها بود. محشر. عالی و تکان‌دهنده. یک میکروکلاسِ نام‌گذاری داستان کوتاه.
        

          این کتاب مجموعه‌ای از ده داستان کوتاه است. مانند بیشتر آثار نویسنده، ماجراها در جنوب کشور رخ می‌دهند. اما از گویش جنوبی که در دیگر آثار می‌بینیم ، خبری نیست. تنها  چند نام و واژهٔ  بومی آمده است. غریبه‌ها سه داستان دارد که داستان «شهر کوچک ما»، به‌نظرمی‌رسد پیش‌نویس رمان «همسایه‌ها» بوده باشد. 
اگر تاکنون از  احمد محمود کتابی نخوانده‌اید، انتخاب این کتاب برای شروع مناسب نیست. شاید بهتر باشد با رمان‌های برجسته‌ترش او و قلمش را بشناسید.
        

          اولین تجربه م از قلم نویسنده، پسرک بومی بود و چه قلم خوبی داشت؛ پخته، توصیفات به جا و فضاسازی فوق العاده، طوری که انگار منم داشتم هوای گرم جنوب رو فرو می دادم. و پایانش، بنظرم نقطه ی قوت داستان، جایی که میگی «عجب داستانی بود!» همون پایانشه...
        

          این کتاب عالی بود، احساس شخصیت های توی داستان را درک می کردم  و این از خوبی های کتاب بود. 
پیشنهاد میکنم بخونید.