یادداشت مریم محسنی‌زاده

        این کتاب، اولین کتابی است که از احمد محمود خوانده‌ام. ده داستانِ کتاب، تصویرسازی‌های بی‌نظیری دارند. با داستان‌ها تصاویر را می‌بینیم، صداها را می‌شنویم و کنار شخصیت‌ها می‌نشینیم. بیشترشان حال‌وهوا و فضای جنوب را فوق‌العاده ترسیم می‌کنند. داستان‌ها آمیخته با غم و رنج هستند و درعین‌حال تأثیرگذار. 
تغییر و تحول و همراه شدن با شخصیت داستانِ "باهم"، که روایت را موازی پیش می‌برد دوست داشتم. 
داستان "شهر کوچک ما" به جانم نشست و تلخی از بین رفتن نخلستان را چشیدم و نابودی شهر کوچک ما را پیش چشم دیدم. 
در داستان "چشم‌انداز" عنصرِ خیال موج می‌زد. داستان، حال‌وهوای متفاوتی از سایر داستان‌ها داشت. فضایی غریب، تکان‌دهنده و تأمل‌برانگیز. داستان "اجاره‌نشینان" هم تا حدی همینطور بود.