روایت چگونگی به قتل رسیدن سانتیاگو ناصر به دست دو برادر است، قتلی که همه‌ی اهالی شهر و دوستان و آشنایان ناصر پیش از وقوع از آن خبر داشتند، اما مانع وقوعش نشدند. کتاب از زاویه‌ی دید یکی از دوستان سانتیاگو روایت می‌شود. او از سر کنجکاوی با کسانی که در جریان حادثه بودند گفت‌وگو می‌کند و دیده‌ها و شنیده‌هایش را درباره‌ی آن روز نحس بازگو می‌کند. مارکز در مصاحبه‌ی بلندش با پلینیو مندوزا از گزارش یک مرگ به‌عنوان بهترین اثر خود نام می‌برد. 


 ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
        

          مارکز با هوشمندی تمام، با طرح یک معما خواننده را تا لحظه ی آخر به دنبال خود میکشاند اما درنهایت هم پاسخی نمی دهد. سانتیاگو ناصر سزاوار مرگ بود، یا نبود؟ سوالی که هر خواننده ای بی شک در سه صفحه ی آخر تصمیم خود را نسبت به پاسخ آن گرفته اما کتاب را که می بندد هنوز مطمئن نیست که این پاسخ بر آمده از عقل است یا احساس!
        

          گزارش یک قتل
گابریل گارسیا مارکز
شایسته است بدانیم که با یک شاهکار ادبی مواجه نیستیم اما مساله قتل و نظام رفتارهای پسین و پیشین جامعه نسبت به آن و حوادث منتهی به آن می تواند برای مخاطب جالب باشد. اابته شرط این جالب بودن فعالانه دنبال کردن «گزارش» مارکز است. 
مارکز در این اثر داستانی را روایت نمی کند بلکه گزارشی را پی می گیرد که البته از خصوصیات قلم او بی بهره نیست. 
به شخصه مطالعه داستان ها و مشاهده فیلم هایی که به بررسی شرایط حاکم در قبل و بعد یک قتل می پردازند را یک چالش برای نویسنده یا کارگردان می دانم که چگونه می خواهد وقتی قهرمان یا شخصیت اصلی داستان جانش را از دست داده، مخاطب را با خود همراه کند و او را به کالبد شکافی این اتفاق شوم رهنمون کند؟
پ: ترجمه خانم گلستان را متاسفانه اصلا نپسندیدم.
        

          فوق العاده عالی
        

          #گزارش_یک_مرگ
به نظرم سخت ترین نوع روایت وقتی است که دستتان را رو می کنید. آن جایی که خواننده بفهمد آخر داستان را اول داستان گفته اید و بعد از آن هر کلمه برای نویسنده می شود جهنم! جهنم آن که نویسنده باید با فلش بک هایی خواننده را دنبال خودش بکشد.
#گابریل_گارسیا_مارکز در همان خط اول این رمان زیر صد صفحه ای به شما صربه ای می زند که شک ندارم تا عمر دارید به یادتان خواهد ماند.
صبح روزی که سانتیاگو ناصر کشته شد...تا انتهای داستان هر جا که بارقه ای از نور می آمد التماس میکردم کشته نشود! اما فوقع ما وقع...
اولین باری که نام این کتاب را شنیدم از زبان عباس معروفی بود. معروفی کسی است که هنر زیادی در پیچیده نویسی و جذاب کردن داستان با تلخی و البته نمایش انتهای داستان در ابتدایش دارد. معروفی گفت مارکز را خیلی دوست دارم و بهترین رمانی ک از او خواندم همین گزارش یک مرگ بود. راست می گفت.
کوتاه و موجز است اما تلخ و شیرین. کشته شدن جوانی به مسخره ترین شکل ممکن و این می شود نقطه ثقل داستان.
فردی دو دهه بعد از قتل این جوان به دنبال فهمیدن راز داستان قتلش راهی روستایی ساحلی در کلمبیا می شود و در جای جای داستان حسی مستند گونه به شما دست می دهد که تنها همین یک وجه برای ادامه داستان خود به خود کشش لازم را دارد.
داستان را سه روزه تمام کردم و بعد از اتمامش با سوال هایی حل نشده در متن داستان مواجه شدم که در انتها شما را در فضایی خلا گونه رها می کند.
نوعی تخدیر که در انتها با وجود فهم داستان یک آن برمیگردی و با خود میگویی: وای خدایا چی شد؟!
توصیه می کنم حتما بخوانید!
از نشر مرکز و با ترجمه لیلی گلستان

#کتاب_بخوانیم 
#من_انقلابی_ام 
#منطق_بخوانیم 
#فلسفه_بخوانیم
        

          قطعا آثار مارکز بسیار خوندنیه، ولی راستش از این کتاب زیاد لذت نبردم. میشه گفت از اون‌ کتابای خوبی بود که یا باب سلیقه‌‌ی من نبود یا توی زمان مناسبی نخوندمش.
        

          «گزارش یک مرگ» را «گابریل گارسیا مارکز» با شیوه‌ای متفاوت نگارش کرده است.
شیوه‌ای که در آن ادغام داده‌های گزارش نویسی و روایت با یکدیگر ادغام شده و در بستر درام؛ مخاطب را با خود همراه می‌سازد. 
از دیگر نکات مهم این اثر آن است که از ابتدا مخاطب را به این موضوع آگاه می‌کند او در جریان پیش آمدن یک قتل قرار گرفته است و حال می‌تواند تصمیم بگیرد با نویسنده همراه شود یا خیر. 
لذا از زاویه مقابل نویسنده، مخاطب باید با تصمیم خود نحوه حضور خود را اعلام نماید که این موضوع می‌تواند نوعی چالش به شمار آید.
        

          گابریل گارسیا مارکز در این کتاب از تخصص خودش در روزنامه‌نگاری استفاده کرده و سعی کرده یک داستان شبیه به گزارش و مستند بنویسه. گزارش یک قتل که ابتدا کلیت ماجرا رو شرح میده و رفته رفته جزئیات رو وارد داستان می‌کنه. سانتیاگو ناصر قرار است به قتل برسد. تقریبا همه‌ی اهالی روستا از این موضوع مطلع هستند به جز خودش و چند نفر انگشت شمار ولی هیچکس کاری برای جلوگیری از قتل انجام نمیدهد. قتل به دلیل ناموسی است و کسی قاتل/قاتلین رو شماتت نمیکنه. بعد از سالها دوست سانتیاگو ناصر به روایت قتل میپردازه.ه
        

          اولین کتابی بود که از مارکز میخوندم و خیلی مشتاق شدم که باز هم بخونم.
کتاب گزارش یک قتل است. قتلی که از ابتدا مقتول و قاتل آن مشخص است اما این گزارش و پرداخت آن با جزئیات فراوان آنقدر جذاب است که تا پایان شمارا میخکوب می کند.
        

          ترجمه خوبی نبود، دوباره باید با یه ترجمه بهتر بخونمش
        

          گفتار اندر معرفی کتاب
وقایع‌نگاری مرگی اعلام شده،
داستانی در ژانر معمایی به قلمِ گابوی عزیزم است که همانطور که از نامش پیداست داستانی‌ست که به قتلِ مردی عرب به نامِ «سانتیاگو نصار» می‌پردازد.
این داستان نیز همانند سایر نوشته‌های گابو مشخصه‌هایی داشت که به نوعی امضای گابو به حساب می‌آیند، از جمله: تکنیک پس و پیش کردن زمان، طنزهای مختص مردم امریکای جنوبی و از همه مهمتر سبک شخصی سازی شده‌ی رئالیسم جادویی که مرزهای خیال و واقعیت را در هم مخلوط می‌کرد اما به عنوان شخصی که عاشق گابو هست اعتراف می‌کنم به هیچوجه در این داستان از هیچ‌کدام از المان‌های گابو خوشم نیامد و آن حسی که همیشه پس از خواندن داستان‌ها و رمان‌هایش داشتم را تجربه نکردم.
باتوجه به حجم داستان،‌ طبیعی‌ست که به محتوا ورود نکنم اما اگر بخواهم کل کتاب را در چند کلمه خلاصه کنم به کلمات: ۱-پرده بکارت ۲-رابطه قبل از ازدواج ۳-قتل ناموسی. همین و تمام!
معتقدم گابو این داستان را می‌توانست در کمتر از چهل صفحه سر و تهش را بند بیاورد و این‌همه اطناب نیازی نداشت، این حرف را منی می‌زنم که در ریویوی رمان «عشق در زمان وبا» بر خلاف برخی از دوستانم نوشته بودم که اگر گابو داستان را در حجمی دو برابر هم می‌نوشت برایم تکراری و خسته کننده نمی‌شد اما آن داستان کجا و این داستان کجا و در داستانی معمایی که کشش پایینی هم داشت واقعا ضرورتی به این همه طول و تفصیل نبود!

نقل‌قول نامه
"همیشه باید طرفِ مُرده را گرفت."

"آدم هرچه که باشد، به مرور عشق را هم یاد می‌گیرد."

"جایی غم‌انگیزتر از بستری خالی نیست."

"مرده‌ها شلیک نمی‌کنند."

کارنامه
نه، نه، نه و باز هم نه!
این داستان، داستانی نبود که از گابوی عزیزم انتظار داشتم!
بعد از یک رمان سنگین آمدم یک نوول از نویسنده‌ی محبوبم بخوانم که به قول معروف «بشوره و ببره پایین» و هم یک داستان سبک خوانده باشم و هم ازش لذت ببرم اما این یکی داستان بهم نچسبید.
بخاطر شروع ضعیف و غیرقابل انتظار یک ستاره و اطناب‌های نه چندان جذاب گابو بر خلاف گذشته یک ستاره دیگر از کتاب کسر می‌کنم و نهایتا با ارفاق نیم‌ نمره‌ای سه ستاره برای این کتاب منظور می‌کنم.
        

          کتاب گزارشی از یک قتل ناموسی است .
شبی که بایاردو سان رومان با آنخلا ویکاریو ازدواج میکند و درنهایت پی میبرد که انخلا باکره نیست و بدون هیچ سرو صدایی همان شب دختره را  به خانواده اش تحویل میدهد و.....
برادران دقلوی انخلا دنبال مقصر و به عبارتی گناهکار میگردند و انخلا اعتراف می کند که کار سانتاگو نازار بوده است (البته اینکه ایا مقصر بوده است یانه هنوز مبهم است و می ماند)
قبل از قتل ،مقتول و تمامی اهالی روستا ار سوء قصد باخبر میشوند و هریکی به شیوه ای میخواد سانیاگو را نجات دهد اما سرانجام به وسیله یک اشتباه مادرش پلاسیدا لینه رو سانتیاگو به شیوه ای فجیع به قتل می رسد .
در طول مطالعه این کتاب این ذهنیت در خواننده که سانتیاگو بی تقصیر است و سرانجام در پایان کتاب این مشخص میشود ، ایجاد می شود و اما همچنان این قسمت مبهم می ماند و.......
        

          تقدیر ما را نامرئی میکند..
        

          این کتاب را اولین بار در اواخر نوجوانی خواندم. آن زمان گمان میکردم هر کتابی از یک نویسنده نامی بخوانم در دسته‌بندی کتاب‌های محبوب من است. سال‌ها از آن روز گذشته و امروز من این کتاب را برای بار دوم  تمام کردم. امروز دیگر خودم و سلیقه ام در ادبیات را می‌شناسم و میفهمم این داستان در دسته‌بندی داستان های محبوب من از مارکز نیست.  اما یک چیز را میدانم. میدانم سانتیاگو ناصر و دو صفحه آخر داستان را از یاد نخواهم برد.  
        

          یک روایت روان و شسته و رفته از یک قتل در یک شهر کوچک.
مارکز در گزارش جزئیات و انتقالش به خواننده محشر است.
        

          همه میدونن سانتیاگو ناصر قراره کشته بشه، ولی چرا کاری نمیکنن؟ 
من این کتاب رو پنج سال پیش خریده بودم و جزو اون دسته از کتابایی توی کتابخونم بود که فکرمیکردم هرگز سراغش نمیرم، ولی خب، خوندمش و میتونم بگم عجب کتاب خوبی بود! چه پایانی داشت واقعا. عالی بود. 
توصیفات و نوع روایت داستان توسط مارکز رو دوست داشتم حتما در آینده سراغ بقیه آثار نویسنده هم میرم. 
البته به نظرم، پسندیدن این کتاب، کاملا سلیقه‌ایه. 
من دوستش داشتم. 
        

          پرداخت جالب و پرکششی داشت. این نمایش برای مقابله اینکه آیا شرایط دست به دست هم داده بودن برای وقوع قتل یا اینکه واقعا غفلت و کوتاهی موجب حادثه شد خیلی جالب بود. قضاوتی که در نهایت به خواننده واگذار شد.
        

          می دونی، غیرت یه کلمه ی بزک شده اس که در واقع مترادف با تعصب کورکورانه و بعضا احمقانه اس. کلمه ای که خیلی ها رو بدبخت کرده، چه غیرت نسبت به ناموس باشه، چه وطن، چه مذهب.
من قبلا داستان کوتاه "کسی به سرهنگ نامه نمی نویسد" رو خونده بودم و به نظرم خیلی معمولی بود. عباس معروفی تو یه مصاحبه گفته بود که "گزارش یک مرگ" باعث شد دلش بخواد داستان بنویسه. با خوندن کتاب می فهمم چرا. کتاب رو دوست داشتم، حس دیدن یه فیلم تراژیک رو داشت. خیلی خوب تونستم فیلم رو تصور کنم و واقعا برام لذت بخش بود و تشویق شدم علی رغم تجربه ی نه چندان مثبت قبل، باز هم از مارکز بخونم.
        

          "...چطور در زندگی ممکن است این‌همه اتفاقات بیفتد تا مرگی این‌چنین از پیش اعلام‌شده بتواند بدون قدمی اشتباه، جامه عمل بپوشد."