آنچه ژرژ پرک در کتابِ «چیزها» در پیِ آشکار نمودنش بود، حالا شدت بیشتری یافته است. غرق شدن در خیالِ لذات آنی بی‌هیچ آینده‌ای، مصرفِ مخدرهای شبکه‌های اجتماعی، خیالِ رسیدن به همه‌چیز در یک شب، بی‌تحملِ درد به آسودگی رسیدن، شاخه‌ها را بی‌وقفه جابه‌جا کردن و در یک کلام فراموشیِ خود و خدا.
      

        جزئیاتِ بکر، بی‌تکرار، بدیع، خیره کننده، نگران کننده و ادبیات مگر چیزی بیش از دقت کردن به نحوه آب شدنِ ناودان‌های پر از برف بوده؟! با خواندن این کتاب درخت انجیر ماندگار شده‌ از سیلویا پلات را به وضوح درک کردم. کاش پای این درخت انجیر که نشسته‌ایم، آرزوها نپوسند.
      

        گویا گابریل مارکز با نوشتن این کتاب، تمنای یادآوریِ حقیقتی را داشته و خواسته تا با صدای بلند بگوید: فهمیدنِ امرِی مهلک از جانب آدمیزادگان به معنای فریادرسی‌شان نیست!
      

        آموخته‌هایی تکراری برای روانشناسان تربیتی و البته شاید بدیع و بکر برای مخاطبان عام کتاب. 
      

        جزئیاتی شگفت‌انگیز از کشمکش‌های درونیِ آدمیزاد برای برهم زدن نقاب‌های بی‌شماری که صداقت را پنهان کرده‌اند و حقیقت را به سخره گرفته‌اند.
      

        خواندن کتاب‌های احمد اخوت، همچون قدم گذاشتن در رودخانه‌ای آرام و شفاف است. روایت‌ها، داستان‌ها و موضوعات اختصاصی هر بخش جلوه‌ای از زیبایی‌های ادبیات و البته نبوغ جناب اخوت بود.