راستش این کتاب بنظرم مطلب قابل توجهی نداشت فقط همون ابتداش بحث نجار و باغبانش جالب‌ بود. اینکه می‌خواهیم نسبت به فرزندمون نجار باشیم یا باغبان؟
البته که باغبان بودن خیلی سخت‌تره!
یه چیز دیگه‌ای که من باهاش الان مواجه هستم اینه که خانواده‌ها کم‌کم دارن از اون‌ور بوم میفتن 
یه دوره خانواده‌ها به بچه‌ها خیلی سخت میگرفتن
الان اون بچه‌ها بزرگ‌شدن و به خاطر شرایط خاصی که داشتن، کلا تربیت فرزند رو بیخیال شدند یا خیلی حمایت می‌کنند حتی وقت‌هایی که بچه‌ها کارشون اشتباه هست ازشون دفاع می‌کنند.
این رویکرد جدید و حمایتگری اگه بیش از قبل آسیب نزنه آسیبش کمتر نیست
        

          دومین کتاب امسال هم مثل کتاب اول حاصل یک انتخاب اشتباه بود. 
علی رغم معروف بودن و عنوان جذاب کتاب، همه شوق من برای خواندن پس از گذشت چند صفحه از فصل اول و بعد از مقدمه خوبش از بین رفت. 
تمام کتاب به جز مقدمه و بخش نتیجه‌گیری مختصر پایانی پر از بررسی تحقیقات روان‌شناسی و پوزیتیویستی روی کودکان و مراحل رشد و چالش‌های دوره‌های مختلف نوجوانی بود. 
چیزی که بیش از هرچیز در طول کتاب آزارم داد، پررنگ بودن ِ نگاه زیستی و حیوانی نویسنده به انسان به عنوان خروجی نظریه تکامل داروین و نه وجودی روحانی و متعالی بود که سوژه دانشمندان و محققین برای کشف چگونگی عملکرد مغز قرار داشت. 
اگر مجموعه‌ی گفتارهای مختلف و متنوع کتاب که به نظر من نظم چندان منطقی نداشت را نادیده بگیریم، عصاره‌ی کتاب همان جمله‌ی معروف روی جلد است و نه چیزی بیشتر. 
علاوه بر ترجمه سخت کتاب که باعث می‌شد خیلی از پاراگراف‌ها را نخوانده عبور کنم و در هر فصل مستاصل به دنبال جان مطلب و ایده اصلی نگارنده بگردم. 
فکر می‌کنم تنها دلیل تجدید چاپ این کتاب معرفی مجتبی شکوری در برنامه‌ی کتاب باز باشد!
  

        

          تا این لحظه که 100 صفحه از کتاب رو خوندم، کتاب رو سخت خوان و با ترجمه متوسط رو به پایین دیدم.
شاید اگر ترجمه بهتری ازش بود و می خوندم انقدر صفحات کشدار و سخت خوان نمی شدند.
بارها پیش اومد که یک پاراگراف رو 3 بار حتی 4 بار خوندم تا درست متوجه منظور نویسنده بشم. 
        

          کتاب بیشتر به فلسفه‌ی فرزندپروری پرداخته و اصلا نمیشه به همه پیشنهادش کرد چون خیلی عمیق و سخت‌خوان هست به نظرم.
        

          اسم قشنگی داره و مقدمه کتاب عالیه اما در طول خواندن این کتاب آنچه در مقدمه وعده داده شده بود را پیدا نکردم، گمان میکنم مطالب خیلی توضیحات اضافه داره و متن کتاب نیز روان نیست. به عبارت دیگه پیچیدگی متن تا حدودی باعث میشه تمرکز من خواننده از محتوا کم بشه و روی لغات و متن گیر کنم

ضمنا فصول مختلف را کمی پراکنده یافتم و نتونستم در نهایت یک حس خوب از کلیت کتاب داشته باشم
        

          اگر درگیر بچه شدید یا به زودی خواهید شد کتاب خیلی خوبیه. من خودم با معرفی آقای مجتبی شکوری با کتاب آشنا شدم و اونجا خیلی کامل و مفصل توضیح دادن.
در کل یک عالی تمام عیار.
        

          همونطور که فکر می‌کردم خیلی طول کشید تا تمومش کنم. همه مطالب رو متوجه نمی‌شدم، کمی هم مطالب فرار بودن. ولی برای یه بار خوندن خوب بود. مخصوصا اگه والد یا معلم باشین.
        

          ((شما در تربیت فرزندانتان می‌توانید تصمیم بگیرید که باغبان باشید یا نجار. اگر باغبان باشید مسیری که پیش رو دارید، پرورش دادن است. به این ترتیب که تمام کارهای لازم را انجام می‌دهید، در زمان لازم از فرزندتان در برابر خطرها محافظت می‌کنید ولی در نهایت به فرزندتان استقلال لازم را می‌دهید تا به چیزی که می‌خواهند تبدیل شوند. از طرف دیگر برخی از والدین مانند نجار عمل می‌کنند. آن‌ها برنامه دقیقی برای تربیت دارند و می‌دانند دقیقا فرزندشان را به چه چیزی می‌خواهند تبدیل کنند. درست مانند یک نجار که از قبل طرح یک میز یا صندلی را در ذهن دارد و دقیقا همان را پیاده می‌کند.))
با  خوندن متن بالا ترغیب شدم برای خوندن کتاب و راستش خود کتاب به اندازه ی معرفیش جذاب نبود و نتونستم باهاش ارنباط بگیرم
        

          آموخته‌هایی تکراری برای روانشناسان تربیتی و البته شاید بدیع و بکر برای مخاطبان عام کتاب. 
        

          راستش اینقدر ترجمه کتاب بد بود و کتاب رو سخت‌خوان کرده بود که بعد از ۳۰ -۴۰ صفحه گذاشتمش کنار. 
کتاب‌های خیلی خوشخوان‌تری در زمینه فرزند پروری هست که ترجیح میدم اونا رو مجددا بخونم.
        

          این کتاب با تحلیل‌های جالب و نتیجه‌گیری‌های سریع، خواننده را همراه می‌کند و از حالت یک دستورالعمل خشک خارج شده و بیشتر شبیه یک گزارش پژوهشی کاربردی جلوه می‌کند.

کتاب خیلی زود به پرسش اصلی عنوان خود پاسخ می‌دهد و «باغبانی» را به‌عنوان روشی بهینه برای تربیت فرزند معرفی می‌کند.

در فصل‌های مختلف کتاب موضوعات قابل‌توجهی مطرح شده که هرکدام با مثال‌های متنوع همراه‌اند. یکی از این مثال‌ها چنین است:

در یک آزمایش، فردی با دستان بسته در اتاق قرار دارد و روبه‌روی او یک دکمه وجود دارد. او با استفاده از سر، دکمه را روشن و خاموش می‌کند. سپس کودکان یکی‌یکی وارد اتاق می‌شوند و از آن‌ها خواسته می‌شود همان کار را انجام دهند. بیشتر کودکان در این مرحله با دست دکمه را فشار می‌دهند.

در ادامه آزمایش، دست‌های فرد باز می‌شود، اما او همچنان با سر دکمه را روشن و خاموش می‌کند. این بار، اغلب کودکانی که وارد اتاق می‌شوند، با سر همان کار را تکرار می‌کنند.

نتیجه جالب این آزمایش این است که کودکان در یادگیری بصری، به اهداف و دلایل رفتار توجه می‌کنند نه فقط به خودِ عمل. وقتی دست‌های فرد بسته است، کودکان منطقی برای استفاده از سر می‌یابند، اما وقتی دست‌های او آزاد است و باز هم از سر استفاده می‌کند، دیگر دست را انتخاب نمی‌کنند و از سر تقلید می‌کنند. این آزمایش با زبان‌های مختلف هم تکرار شد و تنها زمانی که آزمونگر هم‌زبان کودکان و دست‌هایش باز بود، تقلید کامل صورت گرفت.

به‌عنوان یک والد، نتیجه‌ای که از این آزمایش می‌گیرم این است که کودکان بیشتر از وسایل، «اهداف و نیت رفتار ما» را تقلید می‌کنند.