هدف از عشق ورزیدن به کودکان فراهم کردن محیطی پربار، باثبات و امن برای این انسان‌های کوچک و آسیب‌پذیر است؛ محیطی که در آن تغییر، خلاقیت و نوآوری می‌توانند شکوفا شوند. عشق ورزیدن به کودکان برای آن‌ها مقصد تعیین نمی‌کند، بلکه قدرت و [ملزومات] آغاز سفر را به آن‌ها می‌بخشد.

عشق مقصد یا ملاک و معیار و نقشه‌ی از پیش تعیین شده ندارد. اما یک هدف دارد: هدف تغییر دادن کسانی که به آن‌ها عشق می‌ورزیم نیست، بلکه بخشیدن آن چیزی‌ست که برای شکوفایی به آن نیاز دارند. هدف عشق شکل دادن به سرنوشت معشوق نیست، بلکه کمک کردن به او در این جهت است که خودش به سرنوشتش شکل دهد. هدف نشان دادن راه به او نیست، بلکه کمک کردن به اوست تا راه خودش را بیابد، حتی اگر مسیری که در پیش می‌گیرد آن راهی نباشد که خود ما برمی‌گزیدیم یا حتی راهی نباشد که ما برایش انتخاب می‌کردیم.

اگر والد بودن، به‌ویژه پدر یا مادر بچه‌های خردسال بودن، کاری کاملا دشوار و وحشتناک است، عشقی بسیار زیبا و عالی هم هست... احساس عشقی که ما به فرزندان کوچک‌مان داریم و عشقی که آن‌ها به ما دارند از هردو طرف بی قید و شرط و صمیمی، از نظر اخلاقی عمیق و از نظر احساسی ملموس و نزدیک است. مهم‌ترین پاداش والد بودن از لحظه‌لحظه‌ی لذت جسمی و روانیِ در کنار این کودک خاص بودن و لذت لحظه‌به‌لحظه‌ی او در بودن با شما به وجود می‌آید.

فروید و الویس هردو تذکر داده‌اند، یا لااقل معروف است که چنین گفته‌اند، کار و عشق دو چیزی هستند که به زندگی ارزش زیستن می‌دهند.

آیا باید این کار را زودتر می‌کردم؟ یا دیرتر؟ یا اصلا...؟ حدس می‌زنم بهترین پاسخ این است که این پرسش‌ها نادرست هستند.